Η Αριστερά που κυβερνά σήμερα τη χώρα είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους φραγμούς ή ενοχικά συμπλέγματα. Αν όσα συμβαίνουν σήμερα –στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο– συνέβαιναν επί των ημερών μιας κυβέρνησης Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Με πρώτη, βέβαια, την Αριστερά. Βουλευτές μεταγράφονται ή αποστατούν, όπως το δει κανείς. Κόμματα διαλύονται με επιθετικές συγχωνεύσεις. Πρεσβείες, κάθε λογής, συνιστούν σε βουλευτές τι να ψηφίσουν. Μόνο το παλάτι λείπει για να θυμίζει η πολιτική σκηνή περασμένες δεκαετίες…
Πού θα βγάλει όλη αυτή η κατάσταση; Οι πολίτες γίνονται πιο κυνικοί. Παρακολουθούν άναυδοι τις εξελίξεις και δυσκολεύονται να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Το «ανώμαλο» έχει γίνει ρουτίνα. Οι πολίτες βλέπουν, για μία ακόμη φορά, ότι άλλο ψηφίζουν και άλλο αγοράζουν στο τέλος της ημέρας. Ολα επιτρέπονται, όλα παίζουν. Ζούμε, κυριολεκτικά, την εποχή της πολιτικής τού «ό,τι να ’ναι».
Ο κ. Τσίπρας μεταλλάσσεται συνεχώς και δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταπίνει ή να εξολοθρεύει φίλους και συμμάχους. Αργεί βεβαίως πολύ να κόψει τους γόρδιους δεσμούς και αυτό του κοστίζει. Κοστίζει ακριβά και στη χώρα, όπως φάνηκε το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Παρ’ όλα αυτά, το «πολιτικό νεκροταφείο θυμάτων Τσίπρα» μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου. Αλαβάνος, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κοτζιάς, Καμμένος είναι ονόματα ταυτισμένα με τις στροφές του κ. Τσίπρα.
Μη έχοντας όρια, επιχειρεί να αιφνιδιάζει φίλους και αντιπάλους. Η τακτική αυτή, σε συνδυασμό με το στερεότυπο των «κακών παιδιών» που δεν ορρωδούν προ ουδενός, προκαλεί ενίοτε φόβο ή και ηττοπαθή θαυμασμό.
Ολα αυτά, όμως, έχουν ημερομηνία λήξης. Και οι πιο πεπειραμένοι πολιτικοί τζογαδόροι βρίσκονται κάποια ώρα αντιμέτωποι με την ήττα, τους τελειώνουν οι κρυφοί και φανεροί άσοι. Ο πολιτικός χρόνος είναι αμείλικτος.
Προκαλεί πάντως μελαγχολία και θυμό μία και μόνον σκέψη. Αν ο κ. Τσίπρας είχε επενδύσει όλο αυτό το πολιτικό ταλέντο, την ενέργεια, τις ώρες και τις συσκέψεις αρχικά για να προετοιμασθεί για να κυβερνήσει και κατόπιν για να διοικήσει με επάρκεια, αποτελεσματικότητα και σχετική αξιοκρατία, θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Δυστυχώς, όλα αυτά ξοδεύτηκαν με μοναδικό στόχο την εξόντωση των αντιπάλων και την παραμονή στην εξουσία. Γι’ αυτό άλλωστε σε προετοιμάζουν, και μόνο, τα αμφιθέατρα των ελληνικών πανεπιστημίων.
του Αλέξη Παπαχελά από την εφημερίδα “Καθημερινή”
