του Μανόλη Καψή
Αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις του κ. Ηλιόπουλου, του νέου εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, για τις καταλήψεις στα σχολεία φταίει η κυβέρνηση. Μάλιστα όπως μας ενημέρωσε, η κυβέρνηση είναι “αποκλειστικά υπεύθυνη”, γεγονός που το βρίσκω και λίγο υποτιμητικό για το αγωνιστικό φρόνημα των καταληψιών.
Αλλά βέβαια δεν είναι να παίρνεις τον κ. Ηλιόπουλο τοις μετρητοίς. Όπως συμπλήρωσε ο νέος εκπρόσωπος, φέτος τα σχολεία άνοιξαν με περισσότερους μαθητές ανά τάξη και με λιγότερους αναπληρωτές καθηγητές. Η αλήθεια είναι ότι η νέα χρονιά ξεκίνησε με περισσότερες τάξεις ανά μαθητές και με περισσότερους αναπληρωτές στα σχολεία.
Αλλά έτσι είναι οι εκπρόσωποι. Σαν τους παλιούς δημοσιογράφους. Δεν αφήνουν ποτέ την αλήθεια να χαλάσει μια ωραία (αντιπολιτευτική) ιστορία.
Φταίνε και αυτοί, “που δεν ενισχύουν την πρωτοβάθμια Υγεία -όπως το πρώην ΙΚΑ στην Πετρούπολη- με προσωπικό και εξοπλισμό για να γίνονται τα τεστ και να παρέχεται η ιατρική βοήθεια που χρειάζεται” (Αυγή, 29/09/20). Δηλαδή φταίει ο Βασίλης Κικίλιας, που έχει αφήσει την Πετρούπολη στο έλεος του Θεού και του κορονοϊού.
Γενικώς η γκάμα των υπευθύνων για τις καταλήψεις είναι μεγάλη, όπως διαπιστώνετε, όπως είναι και η γκάμα των αιτημάτων των μαθητών. Από τις μάσκες και τα Rafales μέχρι τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και τα γήπεδα. Ορεξη να υπάρχει για χαβαλέ, και τα αιτήματα τα βρίσκουμε.
Εν πάση περιπτώσει μην ανησυχείτε, γιατί όπως μας ενημερώνει η Αυγή, “οι φωνές των μαθητών που πραγματοποιούν καταλήψεις σε περισσότερα από 500 σχολεία σε όλη τη χώρα, έχουν δυναμώσει”.
Εχουν δυναμώσει, σε πείσμα του Υπουργείου Παιδείας και ορισμένων media (βεβαίως, βεβαίως), που όπως σημειώνει η πρωινή του ΣΥΡΙΖΑ, διαστρεβλώνουν τα αιτήματα των μαθητών για λιγότερους από 20 μαθητές ανά τάξη. Ασχετα αν σε πολλά σχολεία, όπως για παράδειγμα σε αυτά της Πάτρας -που φοιτούν οι πρωτοπόροι μαθητές των καταλήψεων- όπως το 1ο ΕΠΑΛ Παραλίας Πατρών, ή το Ημερήσιο Γενικό Λύκειο Κορίνου, ή το Ημερήσιο Γενικό Λύκειο Λάππα Αχαΐας ή- ας μην συνεχίσω…- υπάρχουν λιγότεροι από 20 μαθητές στην τάξη, αλλά η κατάληψη κατάληψη. Είπαμε, η φωνή δυναμώνει και είναι και αλληλέγγυα.
Το ρωμαλέο μαθητικό κίνημα που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία του, άρτι επιστρέψασα από τα μονοπάτια των ανταρτών του ΔΣΕ, θα είχε πείσει έστω ορισμένους, αν δεν ήταν μια επαναλαμβανόμενη ιστορία ετήσιου χαβαλέ, με “αιτήματα” προσαρμοσμένα ανάλογα με τις περιστάσεις. Πέρσι είχε να κάνει με τα κονδύλια για την Παιδεία. Πρόπερσι με τους αναπληρωτές. Αντιπρόπερσι με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Το 2016 είχαμε τα μνημόνια. Το 2015 την υπερήφανη διαπραγμάτευση και πάει λέγοντας.
Μάλλον λοιπόν έχουν δίκιο όσοι εκ των γαλάζιων στελεχών -και όχι μόνο- κάνουν λόγο για κίνημα χαβαλέ και για υποκινούμενες κινητοποιήσεις. Οι κινητοποιήσεις των μαθητών και οι καταλήψεις είναι ένα κακόγουστο θέατρο που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με πρωταγωνιστές χαβαλέδες μαθητές, που ονειρεύονται αυτό που επιθυμεί κάθε έφηβος. Να μην κάνει μάθημα. Τα αιτήματα διατυπώνονται κατόπιν εορτής.
Α, να μην το ξεχάσω όμως. Πρόπερσι είχαμε και τις καταλήψεις για το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά νομίζω ότι τότε οι γαλάζιοι δεν φωνάζανε για τις καταλήψεις. Έδειχναν μια κατανόηση για τα παιδιά και το αγωνιστικό τους φρόνημα. Για τα πατριωτικά τους αντανακλαστικά. Ας το θυμηθούμε και αυτό, για την πληρέστερη κατανόηση του φαινομένου…
