Η επόμενη μέρα είναι η αρχή του μέλλοντος. Εκεί θα κριθούν όλα.
Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας ικανοποιητικά. Αν εξαιρέσει κανείς προβλήματα στα νοσοκομεία, τα περιοριστικά μέτρα και έγκαιρα ελήφθησαν και σωστά ήταν. Ελάχιστοι διαφωνούν σε αυτό.
Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η οικονομική που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της χώρας.
Για την Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προέβλεψε για φέτος ύφεση που μπορεί να φτάσει και το 10%. Δηλαδή πόλεμος.
Το βλέμμα μας κατευθύνεται όχι μόνο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και στην επόμενη μέρα της οικονομίας. Οχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης και όλου του πλανήτη.
Ερχεται ένας νέος οικονομικός Αρμαγεδδών.
Στην Ευρώπη και γενικότερα στη Δύση θα συγκρουστούν μεσοπρόθεσμα δύο θέσεις. Δύο απόψεις, δύο πολιτικές.
Αυτή του οικονομικού φιλελευθερισμού – όπως και να την ονομάσει κανείς – και η άλλη, η σύγχρονη μορφή ενός νέου μοντέλου παρεμβατισμού στην αγορά που θα έχει ως βασικό πυλώνα το κοινωνικό κράτος.
Οι συγκρούσεις των θέσεων έχουν ήδη αρχίσει να παίρνουν διαστάσεις στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στην Ελλάδα η δημοτικότητα του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη βρίσκεται στο ζενίθ της.
Ομως ποια θα είναι αυτή την επόμενη μέρα, όταν οι πολίτες που άρχισαν να βγαίνουν από τα σπίτια τους βρίσκουν τις εταιρείες τους κλειστές; Ποια θα είναι η αποδοχή της κυβέρνησης όταν η μεσαία τάξη αρχίζει να καταρρέει, όταν τελειώσουν τα αποθεματικά και όταν οι δανειστές ζητούν τα χρήματά τους;
Η επόμενη μέρα θα είναι μέρα πρωτόγνωρων συνθηκών. Θα είναι η μέρα των δύο κόσμων.
Τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα κληθεί να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Η αγανάκτηση των ανέργων, των απελπισμένων εμπόρων, των νέων, των περιθωριοποιημένων στρωμάτων δεν θα μπορέσει να καλυφθεί με μια μικρή επιδοματική πολιτική, για την οποία εξάλλου η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε παλαιότερα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι θα γίνει εάν απαιτηθεί νέο Μνημόνιο που δεν αποκλείεται να έχει νέες μειώσεις στο Δημόσιο, στους συνταξιούχους και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις; Αυτά είναι τα δύσκολα.
Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα μείνει στα λόγια για το κοινωνικό κράτος ή θα το ενισχύσει; Είναι κάτι τέτοιο στην κουλτούρα της ή θα αφήσει το αόρατο χέρι της αγοράς να τα ρυθμίσει όλα;
Θεωρώ ότι την επόμενη μέρα οι συγκρούσεις θα είναι σκληρές. Ιδεολογικές και πολιτικές. Κυρίως πρακτικές. Θα είναι η σύγκρουση των δύο κόσμων. Οχι αυτή των ΗΠΑ με την Κίνα, αλλά αυτών που επιμένουν στην ανάπτυξη του δόγματος του σοκ και αυτών που υποστηρίζουν μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου.
Τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση;
Θα βάλει τον μανδύα του σοσιαλδημοκράτη;
Τι ανάπτυξη θα επιλέξει; Τι κράτος – αυτό που έτρωγε όλο το ανάθεμα – θα επιλέξει; Στα ίδια διλήμματα θα βρεθούν και οι ηγεσίες των άλλων δυτικών χωρών. Ομως ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι ο ίδιος για μια χώρα που μόλις βγήκε από μία δεκαετή ασφυκτική λιτότητα.
Εδώ χρειάζονται διαφορετικές πολιτικές. Να δείξεις στην πράξη ότι δεν ήταν επικοινωνιακές πομφόλυγες όσα ελέχθησαν για τους μαχητές των νοσοκομείων και των δρόμων. Οτι πράγματι πιστεύεις σε έναν άλλον δρόμο. Το πιστεύει όμως κανείς αυτό για τη σημερινή κυβέρνηση;
Το θέμα βέβαια είναι τι θα κάνουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επιμείνει στο κοινωνικό κράτος χωρίς λαϊκισμούς και μεθόδους του παρελθόντος. Να βάλει σε προτεραιότητα τους εργαζομένους. Τους ανθρώπους που για άλλη μία φορά καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Το ΚΙΝΑΛ πρέπει να ξαναβρεί τον βηματισμό του και τα ριζοσπαστικά αντανακλαστικά του. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ποια πολιτική είναι απέναντί του και ποια πρέπει να ακολουθήσει.
Το ΚΙΝΑΛ χρειάζεται έναν βαθύ μετασχηματισμό για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αλλά και στις συγκρούσεις της επόμενης μέρας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τα δεξιά βαρίδια του.
Το ΚΙΝΑΛ εν μέσω καταστροφής πρέπει να αναζητήσει τους φυσικούς του συμμάχους. Τώρα, χωρίς δισταγμούς.
του Σταμάτη Μαλέλη από “ΤΑ ΝΕΑ”
