Λίγες εβδομάδες πριν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, οι περισσότεροι συνδυασμοί έχουν κλείσει, οι υποψήφιοι οργώνουν τα καφενεία και τις γειτονιές, και οι πολίτες αποφασίζουν τους εκλεκτούς τους. Φέτος, λόγω της απλής αναλογικής αλλά και της τεράστιας διείσδυσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι μοιάζουν περισσότεροι από ποτέ. Η παρακάτω λίστα περιλαμβάνει τα πιο συνηθισμένα λάθη τα οποία βλέπω κατ’επανάληψη στα σεμινάρια που δίνω σε δημοτικούς συμβούλους από ολόκληρη τη χώρα:
1. Ψευδαίσθηση μεγαλείου
Είναι ευρέως γνωστό ότι η τοπική αυτοδιοίκηση στη χώρα μας είναι περιορισμένων ευθυνών, πόρων και αρμοδιοτήτων. Αυτή η δυσάρεστη πραγματικότητα δεν φαίνεται να επηρεάζει αρκετούς συμπολίτες μας όταν μπαίνουν στη μάχη του σταυρού. Δημόσιες ομιλίες για θέματα που ανήκουν στην κεντρική πολιτική είναι σύνηθες φαινόμενο. Οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι που πάσχουν από ψευδαίσθηση μεγαλείου, υπόσχονται λύσεις σε θέματα που ούτε υπουργοί δεν μπορούν να δώσουν και αναλύουν θέματα της κεντρικής πολιτικής ατζέντας που δεν ενδιαφέρουν τους ακροατές τους.
Μάλιστα, αρκετά συχνά, η αδυναμία των εν λόγω υποψηφίων να καταλάβουν και να περιοριστούν στα ζητήματα που αφορούν τον Δήμο τους συνοδεύεται και από ανάλογα μεγαλεπίβολο στυλ ομιλίας. Κύριέ μου, δεν είστε υποψήφιος για πρόεδρος της δημοκρατίας ούτε και για πρωθυπουργός! Ο ξύλινος λόγος μπορεί να δούλευε παλαιότερα στα καφενεία και τις πλατείες όμως μετά τα μνημόνια ο κόσμος αναζητά την ειλικρίνεια και την ευθύτητα (στυλιστικά τουλάχιστον) από τους τοπικούς του εκπροσώπους.
Οι καλοί υποψήφιοι γνωρίζουν καλά τόσο τα προβλήματα της καθημερινότητας όσο και τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει ο Δήμος.
2. Θυμάσαι τι ωραίος/α ήμουν στα νιάτα μου;
Στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν κάποιες σταθερές. Μία φωτογραφία μας πριν από 20 χρόνια – κατά πάσα πιθανότητα – μας απεικονίζει πιο όμορφους, πιο δυναμικούς και πιο ακμαίους από μία χθεσινή. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι στις φωτογραφίες που χρησιμοποιούμε στο προεκλογικό υλικό πως πρέπει να παρουσιαζόμαστε όπως ήμασταν πριν από 20 χρόνια! Οι εκλογές δεν είναι καλλιστεία (μια βόλτα στα δημοτικά συμβούλια της χώρας θα σας πείσει). Δεν κερδίζει πάντα ο περισσότερο νέος, όμορφος ή δυναμικός υποψήφιος.
Αν έναν υποψήφιο τον προβληματίζει η εικόνα του, μπορεί κάλλιστα με τη χρήση ενός ελαφρού make-up, με τις σωστές γωνίες και τον σωστό φωτισμό να βγάλει σύγχρονες φωτογραφίες που και θα τον κολακεύουν και θα επιτρέπουν στους συμπολίτες σας να πουν “α! Τον ξέρω αυτόν. Τι καλό παιδί, ας του βάλω έναν σταυρό”. Αντίθετα, όταν βάζουν “προϊστορικές” φωτογραφίες στα έντυπα και τις κάρτες τους, όλοι καταλαβαίνουν ότι αισθάνονται ανασφαλείς με την εμφάνισή τους. Οι αντίπαλοί τους θα τους χτυπήσουν για αυτό και θα τους κοροϊδεύουν συνεχώς. Οι καλοί υποψήφιοι δεν παρέχουν στους αντιπάλους σας τα πυρομαχικά με τα οποία θα τους πυροβολήσουν.
3. Campaign mode – υποψήφιοι μηχανές
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα υποστηρίξει ότι το να συμμετέχει κανείς σε έναν εκλογικό αγώνα δεν είναι μία διαδικασία που απαιτεί πλήρη εγρήγορση και απόλυτη αφοσίωση. Όμως, υπάρχουν κάποιοι κανόνες που δεν μπορούμε να τους ξεπερνάμε επειδή απλά θέλουμε να συγκεντρώσουμε ικανό αριθμό σταυρών. Αρκετοί υποψήφιοι παθιάζονται τόσο πολύ με το κυνήγι του σταυρού που αλλάζουν ως άνθρωποι.
Ειδικά στα social media όπως το facebook, από εκεί που ο κυρ Κώστας έγραφε μία φορά την εβδομάδα για τα παιδιά του και άλλη μία για τη γάτα του την Μαριγώ, ξαφνικά ασχολείται έξι φορές τη μέρα με την λιμνοδεξαμενή κάτω Αχαγιάς και την ανάπλαση του παραλιακού δρόμου. Από εκεί που η κυρία Μαρία μου έστελνε μήνυμα μια φορά το χρόνο στη γιορτή μου, τώρα μου στέλνει δέκα τυποποιημένα μηνύματα τη μέρα που τα έχει κάνει κόπυ-πάστε (copy-paste) και τα στέλνει σε άλλους 5000 φίλους της στο facebook. Οι καλοί υποψήφιοι γνωρίζουν ότι η δυνατότητα της άμεσης επαφής μέσω του facebook δεν πρέπει να την καταχράζονται. Μιλάνε με τους συμπολίτες τους όπως τους μιλούσαν και πριν. Αν πρέπει να τους μιλάνε πιο συχνά γιατί είναι υποψήφιοι, το κάνουν χωρίς να αλλάζει ο τρόπος και ο τόνος τους.
Τέλος, προβάλλουν τις αρχές, τις θέσεις και το πρόγραμμά τους αλλά με μέτρο και χωρίς να αλλάζει ξαφνικά ολόκληρο το περιεχόμενο της δημόσιας παρουσίας τους. Η μετάβασή από απολιτίκ χρήστη του facebook σε ακατάπαυστες μηχανές προεκλογικού αγώνα πρέπει να γίνει σταδιακά, σοβαρά και αθόρυβα 😉
