Ύβρις..
Θα ξεκινήσω λίγο με μια αναφορική παρουσίαση… Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του – και προσέξτε κυρίως την πολιτική και οικονομική όπως αναφέρεται – συμπεριφερόταν με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο – που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση – θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή, παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.
Η αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ».
Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ἄτη → ὕβρις → νέμεσις → τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου.
Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Νέμεσις.
Δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει τα χνάρια της ήττας του Πέτρου Τατούλη, από τον α’ γύρο – και εννοώ από τον πρώτο γύρω διότι σχεδόν το 70% των Πελοποννησίων πολιτών του γύρισαν την πλάτη αξιολογώντας πρόσωπα και έργο – και αυτή να ολοκληρωθεί… πανηγυρικά τον δεύτερο. Αρκεί να προστρέξει λίγο στην ιστορία μας και να αντιληφθεί αυτούς τους όρους (Ύβρις και Νέμεσις), στο ρεαλιστικό τους πλαίσιο και την αντανάκλασή τους στην Περιφέρεια. Πάμε όμως να δούμε μερικές από τις αιτίες…
Τα πολιτικά περιτριγυρίσματα
Η αρχή του τέλους της σελίδας για τον Πέτρο Τατούλη είχε έρθει λίγο μετά τα πολιτικά του περιτριγυρίσματα από το να εξασφαλίσει στηρίξεις και από αλλού (στο παρελθόν το είχε αυτό καταφέρει), να περιπλανηθεί και σε άλλες συμμαχίες που «βάπτιζε» ανεξάρτητες και λοιπά, για να έχουν… πέραση κατά καιρούς και κατά προτίμηση διακυβεύματος (μην λησμονείτε πως έφθασε μέχρι και στην «αγκαλιά» του Καμμένου και της Παπακώστα). Έτσι, ένα… συνονθύλευμα από όλους τους χώρους λεγόταν βολικά ανεξάρτητο και επιχειρούσε με βραχίονες στελέχη να διαλύει κομματικές φωνές στην περιφέρεια, και, ο Τατούλης να εμφανίζεται θεωρητικά… κυρίαρχος του παιχνιδιού (ακόμη και για να λέει λίγο πριν το τέλος «εγώ είμαι η ΝΔ»).
Οι ρήξεις με τη ΝΔ
Γιατί πρακτικά δεν ίσχυε αυτό… Μόλις δε άρχισε το ξήλωμα του… πουλόβερ που σε πρώτη φάση ήρθε με την άρνηση του Περικλή Μαντά, να «συναινέσει» (όπως και άλλοι πολύ αργότερα) στα κυβερνητικά «φλερτ» του Τατούλη και την αντίδραση που σημειώθηκε στο Αναπτυξιακό Συνέδριο, τότε ο κ. Τατούλης άρχισε να νιώθει την… κινούμενη άμμο κάτω από τα πόδια του. Και μόλις συνέβη αυτό η… ψυχραιμία που δεν ήταν σύμβουλός του τον οδήγησε σε ρήξεις με τη ΝΔ και τον ίδιο να εκδηλώνει απανωτά χτυπήματα σε πρόσωπα, πάνω και κάτω από το… τραπέζι. Στο μενού μπήκαν Σαμαράς, Μητσοτάκης, Βλάσης και ακολουθούσε ο Μαντάς. Τότε το… καράβι της αρχής είχε αρχίσει να μπάζει… νερά, αφού ο κ. Τατούλης ξεκίνησε να νιώθει πως το δικό του «κόμμα» στην Πελοπόννησο δεν υφίσταται. Ακολούθως, δεν χρειαζόταν και πολύ για αρχίσει να γίνεται «Τιτανικός» και να στοιχίσουν τα… απόνερα και στο δικό του περιβάλλον.
Η Βαβέλ της συναίνεσης
Από τα βασικά, η συγκρουσιακή λογική και τακτική που δεν βοηθούσε σε τίποτε και απογύμνωνε τον τρόπο διοίκησης, της αρχής που πίστευε πως μπορούσε να κάνει ότι θέλει όποτε θέλει. Αυτή η «Βαβέλ» που εξελίχθηκε η υπόθεση συναίνεση και η εικόνα μιας απολυταρχικότητας που εξέπεμπε η διοίκηση κάτι που ήταν ορατό σε κάθε Περιφερειακό Συμβούλιο, οδήγησε σε μια άνευ όρων παράδοση της λογικής στην σύγκρουση. Σε μια άνευ προηγουμένου κόντρα, με την απερχόμενη αρχή να βλέπει και να «γεννά» εχθρούς παντού, τις περισσότερες φορές από μόνη της για να «πωρώνει» τους «Τατούλιγκανς». Μοιραία, η όποια επιδίωξη συναίνεσης ακόμη και στην περίπτωση νέας θητείας του κ. Τατούλη, δεν θα υφίστατο ως ενδεχόμενο, μετά από αυτές τις καλλιεργημένες αδόκητα πρακτικές κόντρας.
Η έλλειψη έργου ουσίας
Κυρίαρχο, όμως, ήταν που του στοίχισε η έλλειψη έργου ουσίας. Ποντάροντας στην επικοινωνία και φτιάχνοντας πολύ πασπάλισμα… «πουλούσε» πολύ θέαμα θέλοντας να «βαπτίσει» το ψωμί… παντεσπάνι σε επίπεδο επικοινωνίας. Κι εκεί άρχισε χάριν στην χαρισματική αντιπολίτευση – κατά κύριο λόγο του Νίκου Γόντικα – να αποκαλύπτεται το χρήμα με ουρά… σε αναπτυξιακές, σε Μυθικές Πελοποννήσους (έγινε το πιο γρήγορο ανέκδοτο), και, σε προγραμματικές ακόμη και για μανουάλια. Η απουσία αποτελέσματος στο βαθμό που θα προσδοκούσε κανείς για μια 9ετή θητεία, είχε απογραφεί στα μάτια των πολιτών και τα χτυπήματα ήταν απανωτά στο να νιώθουν οι πολίτες πως οι αγκαλίτσες και τα φιλάκια δεν κάνουν… αλιευτικά καταφύγια και τις υποσχέσεις πράξη.
Το ίδιο το σύστημα που εξέθρεψε
Έχασε από το ίδιο το σύστημα που εξέθρεψε. Δημοσιογράφους και κολλητούς με σχέση αλληλεξάρτησης. Σε μια σχέση εξάρτησης που όσο μεγάλωνε με την (και οικονομική) ανταπόδοση νόμιζαν – προσέξτε το αυτό νόμιζαν – πως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Νόμιζαν πως είχε παραχθεί έργο στην κοινωνία και δεν το βλέπουν ή το… κρύβουν (κάποιοι) στους πολίτες και όσο αυτή η σχέση (ντροπής και εξάρτησης) μεγάλωνε με λιβανιστήρια και «παραγραφεία» τύπου να ξεφυτρώνουν, όπου… ξεφύτρωνε σε site, blog, εφημερίδα και τηλεόραση η μυθική Πελοπόννησος (που έπαιζε «χορηγία» στην περιβόητη συνέντευξη) και τα «κουνούπια» (που έπαιζαν διαφήμιση το χειμώνα) και άλλες… γαργαλιστικές δίοδοι χρήματος για καλό πλασάρισμα, τόσο γινόταν χαοτικό το χάσμα με την πραγματικότητα.
«Πλήρωσε» τη διαφορά ύψους
Ο κ. Τατούλης «πλήρωσε» την διαφορά… ύψους που νόμιζε πως είχε με όλους τους υπολοίπους της αυτοδιοίκησης κι όχι μόνο. Οι σχέσεις με τους περισσότερους δημάρχους ήταν από φοβικές έως κακές. Σχέσεις που είχαν μέσα την συνεργασία της μακράς… γαϊδούρας για να γίνει έργο. Παρακάλια (θυμάμαι εκείνη την… έρημη πλατεία της Καλαμάτας) και στο… περίμενε μέχρι να υπάρξει και το αντίστοιχο support στο έργο του Περιφερειάρχη. Σχέσεις με τους βουλευτές δεν υπήρξαν στο βαθμό της συνεργασίας.
Τα ίδια τα πρόσωπα και οι επιλογές του
Ο κ. Τατούλης έχασε από τα ίδια τα πρόσωπα. Από τη μια δημιούργησαν ένα κλειστό club διοίκησης το οποίο στην εξέλιξή του, απόκοψε τους δεσμούς με την κοινωνία (δεσμοί… που επιχειρήθηκαν να συνδεθούν με ένα ντεμαράζ… χρημάτων ολούθε σε συλλόγους, εκδηλώσεις, γιορτές, πανηγύρια, εκκλησίες αλλά ούτε ο κορβανάς του κράτους δεν έφτανε για να καλύψει την απόκλιση). Από την άλλη, τα πρόσωπα που ήρθαν να προστεθούν περισσότερο «ζημιά» προκάλεσαν, αφού και ο ίδιος εκτέθηκε από τις επιλογές αυτές, λόγω του «ειδικού βάρους» που έφερναν και που κατέγραψαν στην πράξη μικρό αποτύπωμα εκλογικό.
Ο κ. Τατούλης έχασε από τον Νίκα
Στην συνείδηση των πολιτών της Πελοποννήσου παρά τα τόσα όσα εκβιαστικά αφηγήματα τα… τρολ του συστήματος που κατέρρεε είχαν εφεύρει, ο κ. Νίκας χωρίς την αναγνωρισιμότητα και την… παντοδυναμία του «συστήματος» που είχε ριζώσει στην περιφέρεια, με έναν καθαρό αγώνα, κατέφερε να επικρατήσει κατά κράτος σε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σύγκρισης με τον απερχόμενο, στην επαφή με την κοινωνία, στο να κερδίσει την συναίνεση και την εμπιστοσύνη και έμπνευση που πρέπει να έχει ένας αυτοδιοικητικός στη νέα εποχή του «Κλεισθένη».
Κάνοντας μια μικρή ανάλυση των ανωτέρω ορισμένων λόγων της ήττας Τατούλη, διαπιστώνει κανείς τη… Νέμεσι στην πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων στην Πελοπόννησο. Από την Ύβρις στη Νέμεσι, ήταν… δίκαιο και έγινε πράξη!
