Η πόρτα του φρενοκομείου έπρεπε να ανοίξει…

Εντάξει μάλλον η φωλιά της ανωμαλίας, βρίσκεται εκεί στον καλλιτεχνικό κόσμο… Αλλά τι λέτε, είναι μόνο εκεί; Επειδή τα φώτα της ράμπας φώτισαν πιο πολύ εκεί πέρα, σημαίνει ότι αλλού δεν έχουμε πεφωτισμένους ανώμαλους; Λέτε ο λαμπερός κόσμος πχ της τηλεόρασης να έχει μείνει αγνός και ανέπαφος; Όλες και όλοι που βλέπετε στο γυαλί, εισήλθαν στο κάδρο με την αξία τους; Δεν έχει εκεί σκηνοθέτες, παραγωγούς διευθυντές , «αμέμπτου ηθικής αξίας»;; Πώς το βλέπετε; Και η πολιτική; Ένας χώρος που βρωμάει από μακριά, δεν θα έχει και αρκετή τσίκνα από παρενοχλήσεις, ανωμαλίες και όλα αυτά τα πατριωτικά μεγαλεία που διακατέχουν τους ηρωικούς μας πολιτικούς ταγούς;; Αμ τα πανεπιστήμια;; τους ξεχάσατε αυτούς;; Τι εκβιασμούς κατά καιρούς μαθαίνουμε ότι υφίστανται κάποιες κοπελίτσες, για να τους δώσουν την απαιτούμενη μάθηση στο κρεβάτι τους ,κάποιοι καθηγητές του «γένους»;; Ο αγνός επιστημονικός κλάδος της Ιατρικής; που η τιμή κάποιων αρκετών από δαύτους είναι δεδομένη, ανάλογα με τα φακελάκια που θα εισπράξουν και τις μίζες από τις φαρμακευτικές εταιρείες, λέτε να μην βαρέθηκαν κάποιοι τη ρουτίνα και να το ρίξανε στις «θεραπείες καθε είδους» ;;; – Το δόντι μου γιατρέ.. καλά γδυθείτε…( από παλιά ελληνική ταινία)… Ας μην αμφιβάλλουμε, παντού συμβαίνουν αυτά ,αλλά τα στόματα παραμένουν κλειστά, γιατί κάποιοι συνεχίζουν να ασκούν εξουσία , και η εργασία και το μεροκάματο κρέμεται από αυτούς τους απαισιότατους… Στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κάποιοι είδαν ότι η κρίση και ο ιός έτσι κι αλλιώς τους τελείωσε, και τα πέταξαν όλα στη φόρα και «γαία πυρι μιχθητω» ………
Μία κουβέντα μόνο τελευταία… Να μάθουν άπαντες να σέβονται αυτόν που έρχεται να ζητήσει το μεροκάματο, όποιος και όπως αν είναι αυτός… Τον κόπο μας και το μόχθο μας και την τέχνη μας δίνουμε για το μεροκάματο, δεν πουλάμε όμως την ψυχή μας και το κορμί μας… Στο διάολο να πάτε όλοι…Θόδωρος Γαλανόπουλος