Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα σήμερα. Μια γιορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατεράδων στην κοινωνία. Η πρώτη γνωστή ιστορικά περίπτωση οργανωμένου εορτασμού του ρόλου του πατέρα καταγράφηκε στις 5 Ιουλίου 1908 στις ΗΠΑ και καθιερώθηκε από γυναίκες, φτάνοντας στη συνέχεια να γίνει θεσμός.
Από τότε μέχρι σήμερα η ευρύτερη άποψη για τον “καλό πατέρα” έχει αλλάξει δραματικά. Πλέον πολλοί είναι οι μπαμπάδες που συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών τους και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και τη ζωή τους. Κάτι εντυπωσιακό με δεδομένο ότι μέχρι τη δεκαετία του 1970 ο ρόλος των πατεράδων στην ανάπτυξη των παιδιών τους δεν είχε ερευνηθεί καθόλου. Η πιο σημαντική δουλειά τους θεωρούταν η οικονομική στήριξη της μητέρας, η οποία με τη σειρά της θα φρόντιζε για την συναισθηματική ανάπτυξη και την καθημερινή φροντίδα των παιδιών.
Τώρα όμως νέα έρευνα δείχνει ότι ο κοινωνικός κόσμος των παιδιών είναι πολύ πιο πλούσιος και πιο περίπλοκος απ’ ό,τι πιστεύαμε μέχρι πρότινος. Και δεν είναι μόνο οι μπαμπάδες που έχουν περάσει στο προσκήνιο. Οι παππούδες, οι γονείς του ίδιου φύλου, οι μονογονεϊκές οικογένειες έχουν βοηθήσει, επίσης, τους ερευνητές να καταλάβουν τι πραγματικά κάνει ένα παιδί να μεγαλώνει σωστά. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η μητέρα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις μελέτες:
*Οι μπαμπάδες βιώνουν μια ορμονική “έκρηξη”, όπως και οι μητέρες, όταν φροντίζουν τα μωρά τους, κάτι που βοηθά στη διαδικασία της σύσφιξη σχέσεων.
*Τα μωρά με συναισθηματικά αφοσιωμένους μπαμπάδες δείχνουν καλύτερη ψυχική ανάπτυξη ως νήπιο και είναι λιγότερο πιθανό να έχουν προβλήματα συμπεριφοράς στο μέλλον σε σύγκριση με τα παιδιά, των οποίων οι πατεράδες συμπεριφέρονται ως πιο ανεξάρτητοι. Εκείνοι των οποίων οι μπαμπάδες είναι πιο υποστηρικτικοί συναισθηματικά, τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή και να έχουν καλύτερες σχέσεις με τους δασκάλους και τα άλλα παιδιά.
*Τα μωρά των οποίων οι μπαμπάδες είναι πιο δραστήριοι και αφοσιωμένοι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς ενώ έχουν και καλύτερη αντίληψη.
Όπως και να έχει πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι “ένα από τα πράγματα που έχουμε μάθει είναι ότι δεν υπάρχει μοντέλο του ιδανικού πατέρα. Δεν υπάρχει συνταγή για το τι πρέπει να κάνει ένας πατέρας ή για το ποια ακριβώς συμπεριφορά πρέπει να έχει. Διαφορετικοί άνθρωποι το κάνουν με διαφορετικούς τρόπους. Πρέπει να το κάνουν με έναν τρόπο που να έχει νόημα γι’ αυτούς, που είναι αυθεντικός, που τους επιτρέπει να είναι πλήρως αφοσιωμένοι και δοσμένοι στη σχέση τους με το παιδί”, όπως δήλωσε ο Μάικλ Λαμπ, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, ο οποίος μελετά τους πατεράδες από τη δεκαετία του 1970.
Μάλιστα όπως ο ίδιος δηλώνει πως παλαιότερες έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι “οι μαμάδες και οι πατεράδες τείνουν να αλληλεπιδρούν διαφορετικά με τα μικρά παιδιά: Οι μαμάδες συνδέονται περισσότερο με την ήπια “φύλαξη” την καθημερινή επαφή και τον έλεγχο, ενώ οι πατεράδες δεσμεύονται συνήθως μέσω του παιχνιδιού. Αλλά αυτό”, λέει τελικά ο Λαμπ, “έχει λιγότερη σχέση με το φύλο και περισσότερο με τη διαίρεση της φροντίδας των παιδιών”.
“Το παιχνίδι είναι η γλώσσα της παιδικής ηλικίας: είναι ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά εξερευνούν τον κόσμο, πώς οικοδομούν σχέσεις με άλλα παιδιά” τονίζει ο Πολ Ραμτσαντάνι από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Αυτός και η ομάδα του παρακολούθησαν μπαμπάδες να παίζουν με τα μωρά τους τους πρώτους μήνες της ζωής τους και στη συνέχεια μελέτησαν την ανάπτυξη των παιδιών. Διαπίστωσαν ότι οι πρώτες αλληλεπιδράσεις πατέρα-μωρού είναι πολύ πιο σημαντικές απ’ ό,τι θεωρούσαν.
“Η ενασχόληση είναι το πιο σημαντικό πράγμα γιατί γίνεσαι καλύτερος αν εξασκείσαι. Δεν είναι κάτι που έρχεται φυσικά σε όλους. Μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί σε αυτό αλλά για τους περισσότερους χρειάζεται εξάσκηση”, πρόσθεσε ό Ραμτσαντάνι.
www.news247.gr
