Ο αινιγματικός ομογενής Τζορτζ Ιωαννίδης που εμπλέκεται στον θάνατο του JFK – Γιατί παραμένουν απόρρητοι οι φάκελοι του Λάνγκλεϊ για την τραγωδία του Ντάλας – Οι αποστολές στην Κούβα, οι επαφές με τον Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ και η μετάθεση στην Αθήνα
Κάποιοι άνθρωποι δεν σπάνε ποτέ, ειδικά αν είναι φτιαγμένοι από την πάστα του Γιώργου Ιωαννίδη, του «σκοτεινού» Ελληνοαμερικανού πράκτορα της CIA, ο οποίος πήρε πολλά μυστικά στον τάφο του.
Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του Ελληνοαμερικανού πράκτορα και 57 μετά τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο Ντάλας, οι 1.100 απόρρητοι φάκελοι του Τζορτζ Ιωαννίδη δεν αποχαρακτηρίζονται από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, παρότι αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει εδώ και τρία χρόνια.
Κύκλοι της CIA επικαλούνται ακόμη και σήμερα λόγους εθνικής ασφαλείας και κρατούν μακριά από τη δημοσιότητα τα έργα και τις ημέρες του διαβόητου πράκτορα, που μένουν κλειδωμένα και σφραγισμένα στα κεντρικά της υπηρεσίας στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια.
Τα αιτήματα για τον αποχαρακτηρισμό τους είναι πάρα πολλά, αλλά οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να περιμένουν μάλλον αρκετά χρόνια ακόμη προκειμένου να μάθουν το περιεχόμενο των φακέλων του Ιωαννίδη, ενός πράκτορα που ανδρώθηκε μαζί με άλλους συμπατριώτες του κάτω από τη σκέπη του Τομ Καραμεσίνη που έστησε την «ελληνική μαφία» της CIA με ονόματα που έγραψαν τη δική τους ιστορία, όπως ο Τζορτζ Κάλαρης και ο Γκαστ Αβράκωτος.
To φάντασμα της CIA
Ο Τζον Χάουαρντ δεν αργούσε ποτέ να πάει στο γραφείο του, σε ένα σχετικά άχρωμο κτήριο του Μαϊάμι, όπου στεγαζόταν η εταιρεία του, ακόμη και όταν ο ηλιόλουστος καιρός σε προκαλούσε για μια βόλτα ή μια βουτιά στην παραλία.
Εκείνη τη μέρα ο Χάουαρντ ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του, όταν η νεαρή γραμματέας του μπήκε σοκαρισμένη στο γραφείο του, αφού πρώτα χτύπησε την πόρτα μια φορά, χωρίς να περιμένει απάντηση. Τα δάκρυα είχαν ήδη αρχίσει να αυλακώνουν τα μάγουλά της και η φωνή της έτρεμε καθώς προσπαθούσε να αρθρώσει τις λέξεις.
«Πυροβόλησαν τον πρόεδρο Κένεντι στο Ντάλας», είπε στον προϊστάμενό της, ο οποίος άκουσε την είδηση ανέκφραστος και αμίλητος σαν να μην είχε συμβεί τίποτε εκείνη τη μέρα του Νοεμβρίου όπου ο ήλιος έλαμπε στο Μαϊάμι. Οταν άνοιξε το στόμα του είπε χωρίς να αλλάξει τον τόνο της φωνής που είχε συνηθίσει η γραμματέας του μόλις πέντε λέξεις: «Είναι λυπηρό αυτό που συνέβη».
Λέξεις που προφανώς δεν ήταν οι αναμενόμενες για μια ημέρα που σημάδεψε και εξακολουθεί να στοιχειώνει την Αμερική. Μόλις αυτή βγήκε από το γραφείο και έκλεισε την πόρτα, ο Χάουαρντ πληκτρολόγησε έναν αριθμό που δεν ήταν καταχωρημένος στον τηλεφωνικό κατάλογο και συνδέθηκε απευθείας με τα κεντρικά της CIA στο Λάνγκλεϊ, λέγοντας πρώτα το πραγματικό του όνομα: «Ιωαννίδης εδώ. Ενημερώστε με άμεσα για τα τεκταινόμενα στο Ντάλας».
Το ημερολόγιο έγραφε 22 Νοεμβρίου 1963 και το «φάντασμα της CIA» πέρασε όλη την υπόλοιπη μέρα μιλώντας συνέχεια για τις εξελίξεις μετά τη δολοφονία του JFK.
Δεκαπέντε χρόνια μετά τη μέρα που άλλαξε για πάντα την Ιστορία της Αμερικής, ένας νεαρός τότε σπουδαστής της Νομικής, ο Νταν Χάρντγουεϊ περίμενε στωικά την άφιξη του συνδέσμου της CIA με την επιτροπή που ερευνούσε τη δολοφονία του Kένεντι. Θα παραλάμβανε από τον ίδιο αποχαρακτηρισμένους φακέλους και έγγραφα της Υπηρεσίας που αφορούσαν την πολύκροτη υπόθεση.
Σχεδόν δεν πρόσεξε τον κύριο με τα γυαλιά μυωπίας που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά του, τον κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να τον ζύγιζε και του έδωσε έναν λεπτό φάκελο που περιείχε ελάχιστες σελίδες, αλλά δεν έφυγε. Οταν ο Χάρντγουεϊ τον κοίταξε ξανά, ο ευγενικός κύριος του είπε με φωνή που δεν δεχόταν αμφισβήτηση: «Αυτό είναι το μόνο που θα πάρεις».
Φεύγοντας, ο νεαρός φοιτητής δεν ξέχασε το όνομα που αναγραφόταν στην κάρτα του συνδέσμου της CIA, αφού ήταν χαρακτηριστικό και σίγουρα ασυνήθιστο: «George Joannides».
16 χρόνια αναμονή
Πολύς κόσμος περιμένει εδώ και 16 χρόνια να αποχαρακτηριστούν οι φάκελοι του που σχετίζονται με τη δολοφονία του Κένεντι. Πιο ανυπόμονος απ’ όλους είναι ο Τζέφερσον Μόρλεϊ, πρώην δημοσιογράφος της «Washington Post» που ερευνά εδώ και δεκαετίες τη συγκεκριμένη υπόθεση και ο οποίος πριν από έναν χρόνο κατέθεσε αγωγή ζητώντας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πληρώσει δικηγορικές και νομικές αμοιβές ύψους 500.000 δολαρίων για μια υπόθεση που τον στοιχειώνει.
Για έναν τέτοιο ερευνητή, που έχει ασχοληθεί επισταμένως με τον σκοτεινό χώρο των μυστικών υπηρεσιών -ειδικά αυτόν της CIA-, ο Τζορτζ Ιωαννίδης παραμένει ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας «αόρατος» πράκτορας για τον οποίο ελάχιστα έχουν γίνει γνωστά.
Το γιατί, σύμφωνα με τον Μόρλεϊ, είναι εύκολο να εξηγηθεί: ο Ιωαννίδης φέρεται να σχετίζεται άμεσα, σύμφωνα με τα όσα έχουν αποκαλυφθεί κατά καιρούς, με τη δολοφονία του JFK, η οποία εξακολουθεί να γεννάει δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας, ταινίες και ντοκιμαντέρ.
Φαίνεται, όμως, ότι το πλήρωμα του χρόνου για να αποκαλυφθεί τελικά το αν η CIA διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στη δολοφονία του 35ου προέδρου των ΗΠΑ δεν έχει έρθει ακόμα. Για πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν παθιαστεί με την υπόθεση υπάρχει η απάντηση στο ποιος ή ποιοι ήθελαν να πεθάνει ο νεαρός πρόεδρος.
Ο Γιώργος Ιωαννίδης ήξερε σίγουρα πάρα πολλά, αλλά προτίμησε να πάρει τα όποια μυστικά μαζί του, αρνούμενος να μιλήσει στα ΜΜΕ για τα χρόνια της θητείας και τον ρόλο του στη CIA. Οταν έσβησε σε ένα χειρουργικό κρεβάτι σε νοσοκομείο του Χιούστον, κατά τη διάρκεια εγχείρησης καρδιάς, στις 4 Μαρτίου του 1990, ένας συνάδελφός του είπε λίγες μέρες μετά: «Μπορεί ο Τζορτζ να προδόθηκε από την καρδιά του, αλλά ο ίδιος δεν πρόδωσε ποτέ».
Ο νέος και οι αδελφές
Στις αρχές της δεκαετίας του 50, αν κάποιος έπεφτε τυχαία πάνω στον Ιωαννίδη, αντίκριζε έναν μάλλον συνηθισμένο νέο άνδρα, με μυωπικά γυαλιά και look που παρέπεμπε σε δικηγόρο ή τραπεζικό στέλεχος.
Αν τον γνώριζε μάλιστα, θα διαπίστωνε ότι όντως ήταν δικηγόρος, μόνο που αυτή ήταν η μισή αλήθεια για τον Ελληνα γιο ενός ζεύγους μεταναστών που έφυγαν από την Αθήνα το 1923, όταν αυτός ήταν ακόμη μωρό, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Και τη βρήκαν απασχολούμενοι σε ελληνικές εφημερίδες, ενώ ο Γιώργος μεγάλωσε χωρίς να του λείψει τίποτε και σπούδασε Νομικά στο St. John’s University.
Τότε ήταν που γνώρισε και τη γυναίκα της ζωής του Βιολέτα Μικρούτσικου, αλλά και έναν άλλον Ελληνα, τον Τζορτζ Κάλαρη, ο οποίος ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την αδελφή της, Ισμήνη. Ο τελευταίος είχε περάσει ήδη την πόρτα της CIA και ήταν αυτός που διέκρινε στον Ιωαννίδη ικανότητες που παρέπεμπαν σε επιχειρησιακό πράκτορα. Οταν του πρότεινε να ενταχθεί στην CIA τον είχε ήδη προτείνει στον μέντορά του, τον διαβόητο Τομ Καραμεσίνη, ο οποίος απάντησε καταφατικά, και έτσι ο Ιωαννίδης βυθίστηκε για πάντα στον κόσμο των κατασκόπων.
Κούβα και Οσβαλντ
Αυτοί που ψάχνουν ακόμη την εμπλοκή του Ιωαννίδη γνωρίζουν ότι μετά τη δολοφονία του JFK έγιναν τέσσερις σχολαστικές έρευνες για την εξιχνίασή της, κατά τις οποίες ο τότε διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς απέκρυψε εντελώς τον ρόλο του Ιωαννίδη στο Μαϊάμι το 1963, όπου o Ελληνοαμερικανός πράκτορας διοικούσε, ως αρχηγός του Τμήματος Ψυχολογικού Πολέμου της CIA, 24 πράκτορες έχοντας ένα ετήσιο μπάτζετ 2,4 εκατ. δολαρίων. Κύρια αποστολή του ήταν να ελέγχει και να στηρίζει μέσω των κονδυλίων της Υπηρεσίας τη δραστηριότητα των κουβανικών ομάδων που μάχονταν το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο.
Η πιο δραστήρια από αυτές και η πιο επικίνδυνη ήταν το Directorio Revolucionario Estudiantil (DRE), η οποία είχε ήδη αποπειραθεί να δολοφονήσει τον Κάστρο μία φορά. Μεθοδικός, αυστηρός και με ένα έμφυτο χάρισμα να πείθει τον συνομιλητή του, ο Eλληνας πράκτορας κατάφερε να πείσει τους ηγέτες του DRE να επικεντρωθούν περισσότερο στην προπαγάνδα και λιγότερο στις απόπειρες.
Τα 25.000 δολάρια που τους έδινε κάθε μήνα ήταν ένας καλός λόγος για να το κάνουν, αφού επιθυμούσαν διακαώς να στρατολογήσουν νέα μέλη παντού στην Αμερική. Eνας τέτοιος υποψήφιος εμφανίστηκε στα γραφεία του DRE στη Νέα Ορλεάνη τον Αύγουστο του 1963. Hταν ένας χλωμός, κατά τι ταλαιπωρημένος νέος που συστήθηκε ως Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ, αλλά δεν έπεισε κανέναν ότι θέλει να παλέψει ενάντια στον Κάστρο και έτσι τον έδιωξαν.
Λίγες ημέρες αργότερα μέλη του DRE τον εντόπισαν να μοιράζει φυλλάδια υπέρ του Κάστρο στην πόλη και ενεπλάκησαν μαζί του όταν τον αναγνώρισαν.
Οι σχέσεις του Oσβαλντ με το DRE -οι πληροφορίες από όλες τις πόλεις όπου δραστηριοποιούνταν κατέληγαν στο Μαϊάμι- ήρθαν σε γνώση του Ιωαννίδη, ο οποίος συνομιλούσε τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα με τα ηγετικά του στελέχη. Δεν τους είπε ποτέ όμως ότι είχε ήδη νοικιάσει ένα σπίτι στην Νέα Ορλεάνη, το οποίο επισκεπτόταν όταν, σύμφωνα με τα όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, ήθελε να συναντήσει τον Οσβαλντ. Αυτές οι φερόμενες συναντήσεις και το αντικείμενό τους δεν έγιναν ποτέ γνωστά, όπως δεν έγινε γνωστό το τι ήθελε ο Ιωαννίδης από τον Οσβαλντ.
Σταθμάρχης στην Αθήνα
Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Κένεντι ο Ιωαννίδης μετατέθηκε από το Μαϊάμι στην Αθήνα, για να συνεχίσει τη δράση του στο κλιμάκιο της CIA που έδρευε στον τελευταίο όροφο της αμερικάνικης πρεσβείας. Δεν είναι ξεκάθαρο αν ήταν ο σταθμάρχης της CIA στην ελληνική πρωτεύουσα ή ο επικεφαλής των επιχειρησιακών δράσεων, όμως θεωρείται σίγουρο ότι μιλούσε πολύ συχνά με τον κολλητό του Τζορτζ Κάλαρη.
Ακολούθησαν οι Φιλιππίνες, την ώρα που ο διευθυντής της CIA Χελμς τον κάλυψε απόλυτα στις έρευνες που ξεκίνησαν από διάφορες επιτροπές αφήνοντας το όνομά του, όπως και το γεγονός της σχέσης του Οσβαλντ με το DRE, την οποία γνώριζε πολύ καλά ο Ιωαννίδης, στο σκοτάδι.
Ο Ελληνας πράκτορας επέστρεψε στις ΗΠΑ το 1974 και έναν χρόνο αργότερα συνταξιοδοτήθηκε από τη CIA και ξεκίνησε μια καινούρια καριέρα στην Ουάσινγκτον, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με τη Βιολέτα και τα τρία παιδιά τους. Συνεργάστηκε ακόμη με την κυβέρνηση Καραμανλή πάνω σε θέματα μετανάστευσης, δουλεύοντας στην ελληνική πρεσβεία και αγνοώντας ότι το κέλευσμα της μοίρας θα τον έφερνε πάλι πίσω στη CIA.
Τον Ιανουάριο του 1978, λοιπόν, ένα ψήφισμα του Κογκρέσου οδήγησε στη σύσταση μιας επιτροπής που θα διερευνούσε νέα στοιχεία για τη δολοφονία του Κένεντι, ανάμεσα σε αυτά και τη σχέση του Οσβαλντ με το DRE, καθώς και τη δράση της οργάνωσης στο Μαϊάμι.
Σύνδεσμος της CIA με την επιτροπή για τα συγκεκριμένα στοιχεία ανέλαβε -και δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή- ο Ιωαννίδης, ο οποίος δεν βοήθησε καθόλου τους ερευνητές, βάζοντας συνεχώς εμπόδια στον δρόμο τους. Εννοείται ότι παρόλο που ήταν αυτός που τα ήξερε όλα, επέλεξε να μην αναφέρει τίποτα, αφήνοντας για πάντα κρυφό τον ρόλο του και ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας για το αν υπήρχε εμπλοκή της CIA στη δολοφονία.
