Κάποιος καλοπροαίρετος και ανυποψίαστος πολίτης, θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν οι αντιεξουσιαστές να επιτίθενται σε αυτούς που διαδηλώνουν ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη προχθές στο πεδίο του Άρεως.
Όμως, αν σκαλίσουμε λίγο πιο βαθιά το θέμα, θα δούμε πως τον χώρο της άκρας Αριστεράς τον συνδέει ένας ομφάλιος λώρος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν κοινά βιώματα, κοινές δράσεις, κοινούς αγώνες, που έχουν την αφετηρία τους στον Δεκέμβρη του 2008. Τότε που συναντήθηκαν στους καμένους δρόμους της Αθήνας οι αντιεξουσιαστές με την νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Περί αυτού δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Το ημερολόγιο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με το πυρπολημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, ως σύμβολο της εξέγερσης, αυτό πιστοποιεί. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία αντιμετώπισε με στοργή και πατρική φροντίδα όλους αυτούς τους ερυθροτραμπούκους.
Οι εντολές στην Αστυνομία του Τόσκα ήταν σαφείς. Καμιά κατασταλτική δράση απέναντι στα «δικά μας παιδιά. Είναι αίμα μας». Και οι δυνάμεις της τάξεως είναι υποχρεωμένες πλέον να παρακολουθούν μακρόθεν και διακριτικά κάθε Παρασκευοσαβατοκύριακο, το show στα Εξάρχεια και στο Πολυτεχνείο.
Αυτή λοιπόν η τρυφερή αντιμετώπιση των ερυθροτραμπούκων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι λογικό να έχει και την ανταπόδοση της. Σιγά-σιγά μεταλλάσσονται σε έναν παρακρατικό στρατό που στοχοποιεί την αντιπολίτευση. Και επειδή έχουμε εισέλθει ουσιαστικά στην τελική ευθεία προς τις εκλογές η δράση αυτών των τραμπούκων προσλαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις.
Τα ερωτηματικά πολλά. Θα γενικευθούν αυτές οι επιθέσεις κατά των οργανώσεων της αντιπολίτευσης; Η κυβέρνηση τι στάση θα κρατήσει; Υπάρχει εν εξελίξει σχέδιο τρομοκράτησης των κομμάτων του συνταγματικού τόξου;
Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά την κρατεί η ίδια η κυβέρνηση. Αν επιθυμεί να τηρηθούν οι στοιχειώδεις κανόνες της δημόσιας τάξης, εν όψει της προεκλογικής περιόδου, οφείλει να καταστείλει τη δράση όλων αυτών των ομάδων.
Τι πιθανότητες έχει να υλοποιηθεί αυτή η προοπτική; Δυστυχώς, ελάχιστες. Η όσμωση ενός σημαντικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ με τον αποκαλούμενο αντιεξουσιαστικό χώρο, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Το πιστοποιεί η διαρκής ασυλία που προσφέρεται στους ερυθροτραμπούκους την στιγμή που σε χρόνο μηδέν ταυτοποιήθηκαν, συνελήφθηκαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν οι δράστες του ξυλοδαρμού του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Η διαφορετική αντιμετώπιση των μεν από τους δε, είναι κραυγαλέα και ανησυχητική, καθώς φανερώνει τι μπορεί να επιτύχουν οι δυνάμεις της τάξεως αν τις επιτραπεί να ενεργήσουν, όπως αυτές γνωρίζουν.
Κάτι που καθιστά αυταπόδεικτη την άποψη πως ένα μακρύ κυβερνητικό χέρι προστατεύει όλες αυτές τις ομάδες των ερυθροτραμπούκων.Αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα, πολύ σύντομα θα κατηγορηθεί πως στήνει παρακρατικές ομάδες ερυθροτραμπούκων, την αριστερή «καρφίτσα».
Πολύ φοβούμαι πως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαπιστώνει πως το τέλος πλησιάζει, τόσο θα μπαίνει στον πειρασμό να κινητοποιήσει τον αντιεξουσιαστικό χώρο κατά της αντιπολίτευσης. Ετσι, δεν αποκλείεται να δούμε τους αντιεξουσιαστές να γίνονται σταθεροί υπηρέτες της εξουσίας.
Η μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο που υπακούει στο δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ, «ό,τι δεν ελέγχουμε, το καταστρέφουμε». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει να εξετάσουν πώς θα αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση, πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
