Στην άχαρη ιστορία των ελληνικών προεκλογικών debates, εκείνο του 2004
ήταν, ίσως, το λιγότερο αξιομνημόνευτο. Κι ας ήταν το πρώτο στο οποίο
μετείχαν οι αρχηγοί όλων των κομμάτων – ή μήπως γι’ αυτό ακριβώς; Πέντε
αρχηγοί, πέντε δημοσιογράφοι, ερωτήσεις σε θεματικούς κύκλους δίχως
δικαίωμα επαναφοράς μιας ερώτησης – μια σειρά βαρετών, αναντίρρητων
μονολόγων. Κι εμένα μου είχε κληρώσει να ρωτήσω τον Κώστα Καραμανλή για
θέματα κοινωνικής πολιτικής. Αλλά τι να ρωτήσεις τον αρχηγό ενός
κόμματος που ετοιμάζεται να κυβερνήσει έπειτα από δέκα χρόνια στην
αντιπολίτευση και που, συνεπώς, δεν ελέγχεται παρά μόνον για τις
υποσχέσεις του;
