Μια σειρά αλήθειες, που είναι κρίσιμες, μας ζώνουν από παντού, αλλά δεν ακούτε κανένα να μιλάει γι’ αυτές:
* Πρώτον, οι κοινωνίες παντού στον κόσμο στρέφονται «δεξιότερα»!
Για την ακρίβεια, στρέφονται ενάντια στην πολιτική που είχε επιβάλει εδώ και πολλά χρόνια η παγκόσμια ελίτ.
–Ζητάνε περισσότερη ασφάλεια για τον πολίτη, περισσότερο έλεγχο στα σύνορα, λιγότερη φορολογία, στροφή στην παραγωγή και στην επένδυση…
–Απορρίπτουν την «πολιτική ορθότητα» και απαιτούν επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας, του εθνικού κράτους, των εθνικών συνόρων και των αντιπροσωπευτικών θεσμών που επιβεβαιώνουν την εθνική τους υπόσταση.
Αυτή είναι η «τάση» που τείνει να επικρατήσει διεθνώς.
Ακούτε να γίνεται λόγος γι’ αυτό;
Όχι!
* Το τι σημαίνει «δεξιότερα», ο κόσμος δεν τον έχει πλήρως ξεκαθαρίσει.
Αλλά το τι σημαίνει «αριστερά», το ξέρει καλά. Και το απωθεί. Το απορρίπτει. Το αποστρέφεται πια…
Σε αυτό πρωτοστατούν οι κοινωνίες που γνώρισαν «στο πετσί τους» την κυριαρχία της αριστερής δικτατορίας επί δεκαετίες.
Αλλά εσχάτως απορρίπτουν και τις «ηπιότερες» εκδοχές της αριστεράς (ή κεντροαριστεράς ή σοσιαλδημοκρατίας) και κάποιες παραδοσιακά δυτικές χώρες: Όπως η Ολλανδία, η Γερμανία, η Αυστρία – προσεχώς, την ερχόμενη Κυριακή, αναμένεται και η Ιταλία…
Η Γαλλία είναι ξεχωριστή περίπτωση: Εδώ το κόμμα του Μακρόν, εμφανίζεται ως «Κεντρώο», αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ έχει αποφασίσει σε ποια πολιτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθεί. Ουσιαστικά βγήκε με την πλατφόρμα των Γκωλικών. Και με ψήφους και Κεντροαριστερών και Κεντροδεξιών. Η πολιτική Μακρόν να μειώσει το δημόσιο και να διώξει – να επαναπατρίσει – μεγάλο μέρος των λαθρομεταναστών, είναι «δεξιές πολιτικές»! Μερικές πολύ πιο «προχωρημένες» και σίγουρα πολύ πιο τολμηρές από την «ατζέντα» των παραδοσιακών κεντροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης.
Ενώ το ιστορικό Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έπαθε καταστροφή πολύ χειρότερη από την… «εξαέρωση» που υπέστη εδώ το ΠΑΣΟΚ!
Και το ιστορικό Κόμμα των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών μπορεί να μπήκε στην κυβέρνηση, αλλά κι εκείνο συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Ακόμα και παραδοσιακά κεντροδεξιά κόμματα που άντεξαν ή και κέρδισαν τις εθνικές εκλογές, εμφανίζουν προβλήματα συνοχής και ωθούνται δεξιότερα για να επιβιώσουν.
Για να μη μιλήσουμε για χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία και η Αυστρία (ουσιαστικά ολόκληρο το «κλαμπ του Βίζενγκραντ»), όπου η παραδοσιακή «κεντροδεξιά ατζέντα» είναι πια εντελώς ξεπερασμένη κι όπου κυβερνούν κόμματα πολύ δεξιότερα απ’ ο,τιδήποτε έχουν δει τα μάτια μας τις τελευταίες δεκαετίες.
–Κάποτε, στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και τους διπολισμού, η Δημοκρατία μετακινήθηκε «αριστερότερα», για να συναντήσει τα κινήματα χειραφέτησης κατά του «ηγεμονισμού των υπερδυνάμεων».
–Σήμερα, η Δημοκρατία κινείται… «δεξιότερα», για να αντιμετωπίσει τον εθνομηδενισμό των κυρίαρχων ελίτ, που θέλουν να αποδυναμώσουν την κυριαρχία των εθνικών κρατών και την ιδιοπροσωπεία των εθνικών κοινωνιών.
* «Δεξιότερα» σημαίνει, λοιπόν, λιγότερος κρατισμός, περισσότερη ανταγωνιστικότητα, περισσότερη ασφάλεια, σαφέστερη εθνική ταυτότητα, σαφέστερες εθνικές προτεραιότητες στην εξωτερική πολιτική…
Οι κοινωνίες αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν μέλλον αν ζουν με επιδόματα! Χρειάζονται επενδύσεις και ανθεκτικές θέσεις εργασίας σε ανταγωνιστικούς κλάδους, ανοιχτές αγορές διεθνώς, αλλά όχι ανοιχτά σύνορα! Αλληλεγγύη μεταξύ τους, αλλά και υψωμένα τείχη για να μη σαρώνονται από κύματα λαθρομεταναστών.
Χρειάζονται αποτελεσματική άμυνα, εσωτερική ασφάλεια και δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων που τις αφορούν. Όχι να τους επιβάλλονται απόψεις με τις οποίες διαφωνεί η πλειοψηφία των πολιτών τους και που υπονομεύουν την ύπαρξη και το μέλλον των κοινωνιών τους.
Τα εθνικά κράτη που ανακαλύπτουν ξανά αυτές τις αρχές, επιβιώνουν και αναπτύσσονται. Τα κράτη που τις εγκαταλείπουν, μαραζώνουν και οι κοινωνίες τους μπαίνουν σε εσωτερική αναταραχή.
Κανείς δεν ξέρει τι αποτέλεσμα θα βγάλουν οι εκλογές στην Ιταλία την ερχόμενη Κυριακή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της «δημοκρατικής Ευρώπης» θα αποκτήσει ξανά εκλεγμένο Πρωθυπουργό! Γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια άλλαξε πέντε πρωθυπουργούς, κανείς εκ των οποίων δεν ήταν εκλεγμένος!
Κι αυτό αποκαλύπτει πρωτοφανές «έλλειμμα δημοκρατίας» στην τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης!
Για να μη μιλήσουμε για την μεγαλύτερη δημοκρατία της Ευρώπης, τη Γερμανία, που βρίσκεται στον πέμπτο μήνα με υπηρεσιακή κυβέρνηση, αφού τώρα μόλις κατάφερε να σχηματίσει νέο κυβερνητικό συνασπισμό από κόμματα – που και τα δύο βρίσκονται σε σοβαρή κάμψη (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιδημοκράτες, με τους δεύτερους σε κανονική καθίζηση).
Και με δεδομένο πια, πως αν σήμερα ξαναγίνονταν επαναληπτικές εκλογές στη Γερμανία (όπως αναγκαστικά πλέον θα γίνουν αρκετά σύντομα) ο συνασπισμός που ήδη δημιουργήθηκε με πολύ κόπο, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ξανά…
–Κι αυτό μας φέρνει στη δεύτερη αλήθεια, για την οποία επίσης δεν γίνεται λόγος: Ότι στις δημοκρατικές χώρες ιδιαίτερα, υπάρχει πια και κρίση ηγεσίας.
Στη Γερμανία το είδαμε ήδη. Στην Ιταλία θα το δούμε σε λίγες μέρες. Στη Βρετανία τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος Τράμπ αντιμετωπίζει λυσσαλέα αμφισβήτηση σε κάθε βήμα του.
Παντού οι παραδοσιακές ελίτ νιώθουν άβολα, νιώθουν ανασφαλείς, βλέπουν να ξεφυτρώνουν γύρω τους αντισυστημικές δυνάμεις, άλλοτε ακραίες, άλλοτε απλώς… ασυνάρτητες!
Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί μισούν τον Τράμπ, όπως δεν μίσησαν ποτέ Πρόεδρο στο παρελθόν. Αλλά και οι Ρεπουμπλικανοί δεν τον… πολύ-χωνεύουν!
Και ο ίδιος ο Τράμπ είναι αρκετά ισχυρός ώστε να αντέχει τις φοβερές πιέσεις που του ασκούνται εσωτερικά μέχρι στιγμής, αλλά όχι τόσο ισχυρός (κι όχι τόσο πειστικός) ώστε να επιβληθεί στους αντιπάλους του ένθεν-κακείθεν, εντός κι εκτός της χώρας του.
Συνολικά Τράμπ, Μέρκελ, Μακρόν, Μέϊ δεν δίνουν πια την αίσθηση ισχυρών ηγετών.
Αντίθετα, αίσθηση ισχύος υπάρχει στις χώρες με σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, και – βεβαίως – η Τουρκία του Ερντογάν. Αν και σε αυτή την τελευταία, ο Ερντογάν μοιάζει πανίσχυρος και ευάλωτος ταυτόχρονα! Πράγμα που τον καθιστά πιο απρόβλεπτο, πιο αναξιόπιστο και πιο επικίνδυνο ταυτόχρονα. Ιδιαίτερα για μας που είμαστε ακριβώς δίπλα…
Συμπέρασμα: η Δύση και η Δημοκρατία διεθνώς επιδεικνύουν ένα κενό ηγεσίας – η κάθε μία χωριστά και όλες μαζί – που όσο πάει γίνεται πιο αισθητό.
Οι ισχυρές χώρες της Δύσης φαίνεται περισσότερο να απαντούν όπως-όπως σε προκλήσεις παρά να σχεδιάζουν τη στρατηγική τους και να επιβάλουν τα συμφέροντά τους. Κι αυτό καθιστά την «ισχύ» τους, απόλυτα εύθραυστη και εκτεθειμένη σε ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις στο εγγύς μέλλον.
Οι παλιές ισορροπίες δείχνουν να έχουν υπονομευθεί, ενώ καινούργιες ισορροπίες δεν έχουν ακόμα αναδειχθεί.
Σαν να βρισκόμαστε στις παραμονές μεγάλων ανατροπών.
Όλοι το γνωρίζουν, πολλοί το διαισθάνονται, αλλά δεν ακούτε να γίνεται λόγος γι’ αυτό…
–Τρίτον, η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά συνεχίζει την πορεία προς το… πουθενά! Βγαίνει από το τρίτο μνημόνιο και ετοιμάζεται να μπει σε νέο «υβριδικό μνημόνιο». Χωρίς καν να το παραδέχεται η κυβέρνησή της…
Θεωρητικά θα καλύπτει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της από τις αγορές, αλλά όλοι ξέρουν πως τα επιτόκια θα ανέβουν διεθνώς! Και το ελληνικό χρέος είναι πλέον «εξαιρετικά μη βιώσιμο». Πράγμα που σημαίνει πως κάθε έξοδος στις αγορές θα το καθιστά ακόμα περισσότερο… «μη βιώσιμο»!
Εσωτερικά έχει διαλυθεί η οικονομία από την υπέρ-φορολόγηση και τις άλλες στρεβλώσεις, σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις δεν γίνονται, το country risk αρχίζει να ανεβαίνει και πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί να… υπονομεύσει την εσωτερική σταθερότητα, οι μεταρρυθμίσεις που ψήφισε δεν εφαρμόζονται, οι αποκρατικοποιήσεις καρκινοβατούν, το «ηθικό πλεονέκτημά» του ήδη εξαερώθηκε, η απλή αναλογική καραδοκεί να επιτείνει την πολιτική αστάθεια, η εξωτερική του πολιτική έχει καταρρεύσει – εξωτερικά και εσωτερικά – οι προκλήσεις από την πλευρά της Άγκυρας πολλαπλασιάζονται καθημερινά κι όλοι πλέον φοβούνται το «ατύχημα»…
Ενώ το τραπεζικό σύστημα της χώρας παραμένει παραλυμένο, και κανείς πια δεν ξέρει από πού θα βρεθούν τα κεφάλαια για τη νέα ανακεφαλαίωση που θα απαιτηθεί ξανά μέσα στη χρονιά…
Και βέβαια, η εσωτερική ασφάλεια έχει καταρρεύσει, τα «τάγματα εφόδου» – οι κουκουλοφόροι που ξαμόλησε ο ΣΥΡΙΖΑ – χτυπούν κατά βούλησιν πια στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις ταυτόχρονα – η δικαιοσύνη βρίσκεται σε εσωτερική εξέγερση κατά των παρεμβάσεων της κυβέρνησης, ενώ η σκευωρία της κυβέρνησης Τσίπρα κατά των πολιτικών του αντιπάλων «αδειάστηκε» και από τον αμερικανό πρέσβη – που ως προχθές εμφανιζόταν να «στηρίζει» την κυβέρνηση.
Η χώρα βρίσκεται στον αέρα! Τίποτε δεν στέκει όρθιο, τίποτε δεν φαίνεται να λειτουργεί, κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα και κανείς δεν κάνει σχέδια για το αύριο.
Και αυτό το διαισθάνονται πολλοί, αλλά κανείς δεν το ομολογεί ανοικτά.
Μια χώρα «μεσαίου μεγέθους» αλλά σε κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι, όπως η Ελλάδα, θα μπορούσε να αντέξει την εσωτερική αστάθεια, αν βρισκόταν σε ένα «σταθερό κόσμο». Χωρίς δραματικές συνέπειες…
Αλλά όταν βρίσκεται, όπως τώρα, σε τέτοια εσωτερική αστάθεια μέσα σε ένα τόσο ασταθή κόσμο και σε τόσο ταραγμένη και εύφλεκτη «γειτονιά», οι κίνδυνοι πλέον είναι άμεσοι και τεράστιοι!
Χρειαζόμαστε επειγόντως, εθνική ηγεσία! Κι όσο έλλειμμα ηγεσίας υπάρχει διεθνώς, τόσο περισσότερο χρειαζόμαστε εμείς εθνική ηγεσία για να επιβιώσουμε.
Χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα χιλιάδες πράγματα: Σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, στην Πολιτική, στην Οικονομία, στην Παιδεία, στην Ασφάλεια, στην Άμυνα, στην Εξωτερική Πολιτική, στο Σύνταγμα και στους θεσμούς.
Αλλά όλα αυτά συμπυκνώνονται στο αίτημα της Εθνικής ηγεσίας!
Μιας ηγεσίας που θα κινηθεί «δεξιότερα», για να παρακολουθήσουμε τις διεθνείς τάσεις και να μην απομονωθούμε από τον υπόλοιπο κόσμο:
–Δηλαδή «συντηρητικότερα», για να αντέξουμε ως κοινωνία,
–Πιο «φιλελεύθερα», για να αναπτυχθούμε με ραγδαίους ρυθμούς στη συνέχεια,
–Με δημοκρατική νομιμοποίηση (για να παραμείνουμε ενωμένοι)
–Και με εθνικές προτεραιότητες για να επιβιώσουμε.
Δεν θέλουμε απλούς «διαχειριστές», θέλουμε Ηγέτη!
Δεν θέλουμε απλές μεταρρυθμίσεις, θέλουμε πλέον ανατροπές!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να «ωριμάσουν οι διαδικασίες», χρειαζόμαστε άμεσες τομές!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ενταχθούμε στα «σχέδια» των άλλων – δεν υπάρχουν πια τέτοιοι σχεδιασμοί από τους «άλλους» – πρέπει να εκπονήσουμε το δικό μας σχέδιο εθνικής επιβίωσης.
Δεν είναι κάτι που μπορεί να περιμένει αύριο, μεθαύριο, σε λίγους μήνες…
Το «ατύχημα» μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή! Αυτό καλύτερα να το προλάβουμε. Γιατί αν συμβεί, μπορεί να είναι πολύ αργά πια. Και να μας κοστίσει πανάκριβα.
Κι όχι μόνο σε χρήματα…
Του Θανάση Κ.
