Τον είδα ξαπλωμένο μπρούμυτα στο χώμα και τρόμαξα. Η προχωρημένη του ηλικία, τα χέρια απλωμένα γύρω από το κεφάλι και τα πόδια ανοιχτά, η στάση που ενεργοποιεί μέσα σου έναν συναγερμό ότι κάτι κακό συμβαίνει. Αντιθέτως. Οταν ακούστηκε «να γίνετε ένα με τη γη», ο ηλικιωμένος με την κόκκινη ζακέτα ξάπλωσε κάτω και μόλις έκανα να πάω κοντά του τον είδα να γυρίζει και να σηκώνεται. «Κοίτα πόσο απελευθερωμένοι είναι οι ηλικιωμένοι», μου είπε μια φίλη που στεκόταν δίπλα μου.
Πράγματι. Αν και ήμουν ενθουσιασμένος στην ιδέα να ζήσω από μέσα την ολονύχτια χορευτική περφόρμανς «From darkness to light», το περασμένο Σάββατο, της αναγνωρισμένης χορογράφου Αποστολίας Παπαδαμάκη στον ναό του Επικούριου Απόλλωνα, όταν έφθασε η στιγμή σχεδόν πανικοβλήθηκα. Η εικόνα των περίπου 800 ατόμων, που κατέκλυσαν τον δυσπρόσιτο αλλά εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο στην Πελοπόννησο, με πήγε πίσω αρκετά χρόνια και επανέφερε τη φοβία μου για την έκθεση. Πόσο θα προτιμούσα να είμαι και εγώ στη θέση του παρατηρητή, όπως συμβαίνει συνήθως. Το άγχος όμως και η συστολή έδωσαν γρήγορα τη θέση τους σε κάτι άλλο και ρόλος μας, που αν δεν είχαμε τον αποκτήσαμε, έγινε φανερός.
Κοινό και χορευτές σε σύμπραξη.
Οι διανυκτερεύοντες θεατές την ώρα της ανατολής του ηλίου.
Τα φώτα έσβησαν και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή, με την ευχή να βγουν από το σκοτάδι του πένθους όσοι θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τις οικογένειες τους που πήρε μαζί της η φωτιά. Το φεγγάρι ανέτειλε και όσοι θα συνεχίζαμε την ολονύχτια εμπειρία μπήκαμε μέσα στους υπνόσακους. Η Αποστολία Παπαδαμάκη διάβαζε τα όνειρα που έγραψαν σε ένα φύλλο χαρτιού οι θεατές και το απόκοσμο φως του φεγγαριού κάλυψε τον ανοιχτό χώρο. Οσοι άντεξαν μέχρι το πρωί είδαν την ανατολή του ηλίου ολοκληρώνοντας συμβολικά τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως. Στην επιστροφή, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, η μυρωδιά από τα καμένα δεν άφηνε αμφιβολία ότι αυτό το καλοκαίρι το σκοτάδι ήταν νικητής.
του Σάκη Ιωαννίδη από το kathimerini.gr
