Για να λέμε και την αλήθεια, όπως επικαλούνται μερικοί, τριάντα έξι και όχι δεκαέξι έργα εγκρίθηκαν – ψηφίστηκαν από το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου στην προηγούμενη συνεδρίαση για την Περιφερειακή Ενότητα Μεσσηνίας.
Μεταξύ αυτών ήταν η εκκλησία στο χωριό μιας συμβούλου, το γήπεδο ποδοσφαίρου στο χωριό ενός άλλου συμβούλου, η πλατεία στο χωριό ενός πολιτικού φίλου μιας συμβούλου, η πλατεία στο χωριό ενός προέδρου που πέρσι το καλοκαίρι σύσσωμη η ηγεσία της περιφέρειας συμμετείχε στο γλέντι για να ολοκληρωθεί η «συμφωνία», το γεφυρίδιο στο χωριό ενός άλλου «φίλου», το αρδευτικό δίκτυο στο χωριό που είχε μεσολαβήσει πρώην περιφερειακός σύμβουλος και άλλα πολλά.
Ακόμη, στις πιστώσεις που αφορούσαν την αποκατάσταση ζημιών των υποδομών και ρεμάτων από την πλημμύρα του Σεπτεμβρίου του 2016, πάνω από τα μισά έργα που εντάχθηκαν αφορούν περιοχές που η κακοκαιρία πέρασε και δεν ακούμπησε….
Καμία αποκατάσταση σε ρέμα και κανένα έργο σε περιοχές που η κακοκαιρία άφησε πίσω της από συντρίμια μέχρι και νεκρούς συμπατριώτες μας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είμασταν «υποχρεωμένοι» να ακούμε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης το αφήγημα περί αντικειμενικής, αξιοκρατικής και δίχως μικροπολιτική επιλογής των προς ένταξη έργων.
Γνωρίζουμε όλοι, ότι οι ανάγκες είναι πολλές και ιδιαίτερα στα χωριά. Αναγνωρίζουμε όλοι την αγωνία των ανθρώπων για τον τόπο τους. Όπως επίσης και το γεγονός ότι οι αυτοδιοικήσεις πρώτου και δεύτερου βαθμού, οφείλουν να βοηθήσουν όσο και όπου μπορούν. Λίγη ειλικρίνεια όμως δεν βλάπτει!
Υ.Γ. Αυτά, επειδή μαθαίνω ότι ο κ. Τατούλης «αναρωτιέται», γιατί αποχώρησα από το Περιφερειακό Συμβούλιο κατά την ψήφιση των θεμάτων της Μεσσηνίας…
Περικλής Μαντάς
Περιφερειακός Σύμβουλος Πελοποννήσου
