Κάθε παιδί μεγαλώνοντας αρχίζει να ονειρεύεται τι θέλει να γίνει ,ποια ταυτότητα να δώσει μέσα στην κοινωνία, πως θα ξεχωρίσει και το κυριότερο πως θα επιβιώσει. Καθώς μεγαλώνει καλείται φυσικά να αντιμετωπίσει και τα χαμένα όνειρα των γονιών του που καθημερινά του εξομολογούνται περνώντας του το μήνυμα πως αυτός μπορεί να τα εκπληρώσει. Μετά από πολλές σκέψεις , πολλές συζητήσεις, στήριξη, πολλές διαμάχες ενδεχομένως καταλήγει τι είναι αυτό που θέλει να γίνει. Εκεί έρχεται το οικονομικό κομμάτι. Μπορούν οι γονείς του να τον σπουδάσουν ή πρέπει να δουλεύει για να μπορέσει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.(;)
Ο αγώνας προς την εκπλήρωση του ονείρου μεγάλος… Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις η κατάληξη στο μεγαλύτερο βαθμό στις μέρες μας πλέον είναι η ίδια. Από την μία έχεις τα παιδιά που οι γονείς τους προσφέρουν το θείο δώρο που είναι να σπουδάσουν. Φεύγουν λοιπόν από τα σπίτια τους, μαθαίνουν να επιβιώνουν μόνα τους, να προστατεύουν τον εαυτούς τους, να αντιμετωπίζουν τους φόβους τους, να αξιολογούν και να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους μόνοι τους, με λίγα λόγια περνάνε την μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωή τους. Τα χρόνια περνάνε, για άλλους πολλά για άλλους λίγα όμως καταφέρνουν να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Τότε έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματική εικόνα της κοινωνίας. Τα βιογραφικά πέφτουν βροχή, οι πόρτες σε επιχειρήσεις χτυπούν καθημερινά, όμως καμία από αυτές δεν ανοίγει. Καμία από αυτές δεν προσφέρει τις απολαβές που δικαιούται ένα παιδί με πτυχίο. Και τότε έρχεται το αίσθημα της απογοήτευσης… Τι δεν έκανα σωστά; Τι πήγε στραβά; Μήπως δεν είμαι ικανός για αυτό το επάγγελμα που σπούδασα; Μήπως τελικά δεν έπρεπε να σπουδάσω καθόλου;
Από την άλλη έχεις τα παιδιά που αναγκάζονται όχι μόνο να δουλεύουν για να σπουδάσουν αλλά παράλληλα για να μπορούν να συντηρούν και την οικογένεια τους. Και εκεί έρχεται η μεγαλύτερη απογοήτευση. Παλεύουν καθημερινά μόνα τους σε ξένες πόλεις ,κάνοντας και δύο δουλειές πολλές φορές, μη έχοντας δει τις οικογένειες τους για πολλούς μήνες μπορεί και χρόνο, μη έχοντας κάνει γιορτές με τις οικογένειες τους. Και όλα αυτά για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Για να δώσουν στον εαυτό τους μία καλύτερη ζωή μέσα σε αυτό το χάος που καλούμαστε να επιβιώσουμε. Τελικά όμως φτάνουν στην ίδια κατάσταση και στα ίδια ερωτήματα με τα υπόλοιπα παιδιά παραπάνω…
Το θέμα είναι τι γίνεται με αυτά τα παιδιά; Τα όνειρα τους σταματούν εδώ; Δυστυχώς δεν έχουν μία εύπορη οικογένεια ή τους λεγόμενους γνωστούς για να τους βολέψουν κάπου ή τα χρήματα να φύγουν στο εξωτερικό. Τι θα κάνουν;Ότι κατάφεραν με κόπο και ιδρώτα θα πάει στα σκουπίδια; Και κάπου εκεί φτάνεις στο σημείο να γυρνάς από μία δουλειά που δεν σου αρέσει αλλά πρέπει να επιβιώσεις και μπαίνοντας σπίτι κοιτάζεις το όνειρο σου καρφωμένο και σκονισμένο σε ένα τοίχο… Το πτυχίο σου… Και σκέφτεσαι μπορώ να συνεχίζω να ονειρεύομαι άραγε…;
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση των περισσότερων νέων στην χώρα μας…. Το καλό είναι ότι δεν το βάζουν κάτω και δουλεύουν όπου βρουν για να καταφέρουν να επιβιώσουν, το άσχημο όμως που κατάφεραν όλοι όσοι έφεραν την χώρα σε αυτό το σημείο είναι ότι έκανα τους νέους να πάψουν να ονειρεύονται…. Και χωρίς όνειρα δεν έχεις και ελπίδα…
