Σε απόφασή του σχετικά με υπόθεσης μεταγαμιαίας διατροφής, το Μονομελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, αναφέρεται στην αξιολόγηση φωτογραφιών από το Facebook ως αποδεικτικών μέσων στο πλαίσιο δίκης.
Σύμφωνα με την απόφαση το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη τις φωτογραφίες, οι οποίες είχαν αναρτηθεί από την ενάγουσα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, και προσκομίστηκαν από τον εναγόμενο (πρώην σύζυγο), χωρίς να επικαλείται ή να αποδεικνύει ότι συντρέχει κάποια από τις προϋποθέσεις νόμιμης επεξεργασίας των δεδομένων αυτών, που ορίζονται στον Γενικό Κανονισμό Προστασίας προσωπικών Δεδομένων (ΓΚΠΔ) και το νόμο 4624/2019.
Το δικαστήριο επεσήμανε πως «δεν κρίνεται ότι η ενέργεια αυτή υπηρετεί σκοπούς και έννομα συμφέροντα υπέρτερα αυτών της ενάγουσας ως υποκειμένου των εν λόγω δεδομένων, καθόσον αυτές, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του προσωπικού της λογαριασμού είναι προσιτές μόνο σε “φίλους” και δεν είναι δημόσιες αναρτήσεις, και ως εκ τούτου αποτελούν προσωπικά δεδομένα (ΕφΛαρ 346/2015 δημ. ΝΟΜΟΣ), τα οποία προστατεύονται από του ανωτέρω Κανονισμό και Νόμο».
Σύμφωνα δε με το άρθρο 6 του ΓΚΠΔ, η επίκληση και προβολή των εν λόγω δεδομένων εκ μέρους τρίτου προσώπου, χωρίς τη συγκατάθεση του υποκειμένου προστασίας και χωρίς τη συνδρομή κάποιας από τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, αποτελεί απαγορευμένη επεξεργασία.
Απόσπασμα της απόφασης
4. Στην προκειμένη περίπτωση, από την εκτίμηση των καταθέσεων των μαρτύρων αποδείξεως και ανταποδείξεως, … και … αντίστοιχα, που εξετάσθηκαν μετά από πρόταση των διαδίκων ενώπιον του Πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, οι οποίες περιέχονται στα προσαγόμενα και επικαλούμενα από τους διαδίκους, ταυτάριθμα με την εκκαλούμενη απόφαση, πρακτικά συνεδριάσεως του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, εκτιμώμενες χωριστά και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες αποδείξεις, ανάλογα με τον τρόπο της γνώσης και το βαθμό της αξιοπιστίας του κάθε μάρτυρος, όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που προσκομίζουν και επικαλούνται νομότυπα οι διάδικοι, μεταξύ των οποίων (εγγράφων) δικόγραφα και δικαστικές αποφάσεις από προηγηθείσες μεταξύ των ίδιων διαδίκων δίκες (ΑΠ 1758/2008, ΑΠ 227/2008, ΑΠ 1590/2003 ΝΟΜΟΣ), ακόμα και αυτά που προσκομίζουν για πρώτη φορά στο παρόν Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, τα οποία παραδεκτώς λαμβάνονται υπόψη, διότι, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, δεν συντρέχουν οι τιθέμενες από το άρθρο 529 παρ. 2 του ΚΠολΔ προϋποθέσεις αποκλεισμού αυτών ως απαράδεκτων και τα οποία το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του, είτε ως αυτοτελή αποδεικτικά μέσα, είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, για ορισμένα από τα οποία γίνεται ειδική αναφορά κατωτέρω χωρίς όμως να έχει παραλειφθεί κάποιο νια την ουσιαστική διάγνωση της ένδικης διαφοράς (Α.Π 1001/2012 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Α.Π 1628/2003 Ελλ.Δνη 2004, 723), όπως και οι ένορκες βεβαιώσεις ενώπιον της συμβολαιογράφου Θεσσαλονίκης …., υπ’ αριθ. ./18-9-2018, και ενώπιον του Ειρηνοδίκη Θεσσαλονίκης υπ’ αριθ. ./24-8-2018, που προσκομίζονται από την ενάγουσα εφεσίβλητη και εκκαλούσα, ελήφθησαν δε μετά προηγούμενη κλήτευση του αντιδίκου της στο πλαίσιο άλλης δίκης μεταξύ των διαδίκων, μη λαμβανομένης όμως υπόψη, της ένορκης βεβαίωσης, υπ’ αριθ. ./7-1-2020, ενώπιον της συμβολαιογράφου Θεσσαλονίκης …. η οποία προσκομίζεται από τον εναγόμενο εκκαλούντα – εφεσίβλητο και ελήφθη εν όψει της εκδικάσεως της παρούσας έφεσης , ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, μετά από εμπρόθεσμη κλήτευση της αντιδίκου, όπως αποδεικνύεται από την υπ’ αριθ. …β/30-12-2019 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή Θεσσαλονίκης …., καθόσον η κλήτευση της αντιδίκου του δεν έγινε νομότυπα, καθώς ο προσδιορισμός του χρόνου και του τόπου της εξέτασης των μαρτύρων έγινε με διαζευκτικό τρόπο (την Τρίτη 9-1-2020 και ώρα 9.30 π.μ. ενώπιον της συμβολαιογράφου Β. Φυσεκίδου ή την 9-1-2020 και ώρα 10.15 π.μ. ενώπιον του Ειρηνοδικείου), και έτσι ο προσδιορισμός αυτός δεν είναι σαφής και συγκεκριμένος ώστε να παρέχεται στην αντίδικο του η δυνατότητα να παρασταθεί κατά την εξέταση και συνακόλουθα δεν πληρούται στη προκειμένη περίπτωση η απαιτούμενη από το άρθ. 422 ΚΠολΔ προϋπόθεση της προηγούμενης κλήτευσης του αντιδίκου, ως εκ τούτου δε η δοθείσα, παρά την έλλειψη αυτή, ως άνω ένορκη βεβαίωση, κατά την οποία και δεν παραστάθηκε η ενάγουσα, είναι ανύπαρκτη ως αποδεικτικό μέσο και δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη (βλ. ΑΠ 1321/2014 δημ. ΝΟΜΟΣ), μη λαμβανομένων επίσης υπόψιν των διαφόρων φωτογραφιών που ανήρτησε η εκκαλούσα- ενάγουσα στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, οι οποίες προσκομίζονται από τον εκκαλούντα -εναγόμενο, χωρίς να επικαλείται ή να αποδεικνύει ότι συντρέχει κάποια από τις προϋποθέσεις νόμιμης επεξεργασίας των δεδομένων αυτών, που ορίζονται στον Γενικό Κανονισμό Προστασίας προσωπικών Δεδομένων της Ε.Ε. (2016/679) και το νόμο 4624/2019, οπωσδήποτε δε, δεν κρίνεται, ότι η ενέργεια αυτή υπηρετεί σκοπούς και έννομα συμφέροντα υπέρτερα αυτών της ενάγουσας ως υποκειμένου των εν λόγω δεδομένων (βλ. και ΑΠ 996/2010 με επίκληση της προστασίας συνταγματικά υπέρτερου αγαθού), καθόσον αυτές, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του προσωπικού της λογαριασμού είναι προσιτές μόνο σε «φίλους» και δεν είναι δημόσιες αναρτήσεις, και ως εκ τούτου αποτελούν προσωπικά δεδομένα (ΕφΛαρ 346/2015 δημ. ΝΟΜΟΣ), τα οποία προστατεύονται από του ανωτέρω Κανονισμό και Νόμο, και σύμφωνα με άρθρο 6 του ανωτέρω Κανονισμού, η επίκληση και προβολή των εν λόγω δεδομένων εκ μέρους τρίτου προσώπου, χωρίς τη συγκατάθεση του υποκειμένου προστασίας και χωρίς τη συνδρομή κάποιας από τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, αποτελεί απαγορευμένη επεξεργασία (σημειουμένου τέλος ότι πλην των ανωτέρω φωτογραφιών, γραπτά ηλεκτρονικά μηνύματα [SMS] δεν προσκομίσθηκαν στο παρόν δικαστήριο από τον εναγόμενο), σε συνδυασμό και με τα διδάγματα της κοινής πείρας και τους κανόνες της λογικής, που λαμβάνονται υπόψη αυτεπάγγελτα (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν κατά την κρίση του παρόντος Δικαστηρίου, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.
Δείτε αναλυτικά την απόφαση ΜονΕφΘεσ 1302/2020 στο dsanet.gr
