Η υπόθεση με το Αλιευτικό Καταφύγιο της Μαραθόπολης και ο τρόπος με τον οποίο αυτή εξελίχθηκε – όσο και εάν κάποιοι θέλησαν να βρουν αιτίες και να δημιουργήσουν ωραίες και χωνεύσιμες ιστορίες για να καλυφθούν – αποτελεί ένα επίδειγμα αναφοράς της πολιτικής πραγματικότητας.
Τι είδαμε, λοιπόν, η αρχή… αντί να αναγνωρίσει το… ανθρώπινο λάθος και να κοιτάξει να δει πως θα διορθώσει την κατάσταση, θέλησε να βγει και από πάνω, κάνοντας έτσι το λάθος στο τετράγωνο και μετά ακολούθως επιχείρησε να αναγάγει το θέμα σε άλλο… επίπεδο, λέγοντας και «βλέποντας» «προστάτες» και «συκοφάντες» εκείνους που ανέδειξαν το όλο ζήτημα που ανέκυψε.
Μαθημένοι(-η) όλοι στον πολιτικό «αχταρμά» άρχισαν να τσαμπουνεύουν μια σειρά από πολιτικές «δοξολογίες» του τι… καλά τα κάνουμε, αλλά επί της ουσίας η… πατάτα είναι πολύ χοντρή στο συγκεκριμένο θέμα καυτή και… αχώνευτη. Κι αφού ο κόσμος δεν τρώει πια… κουτόχορτο βρήκαν τις γνωστές πρακτικές της «θολής» πραγματικότητας – εκεί όπου δήθεν κάποιοι τους «αντιμάχονται» – και έφτιαχναν… παραμύθια με δράκους.
(Στο γενικό πλαίσιο το επόμενο σχόλιο)… Όμως, αυτό που συμπεραίνει κανείς είναι πως η πολιτική παραδοχή είναι μεγάλη κουβέντα και μην πορεύοντας με αυτήν κάποιοι, δεν μπορούν πλέον να συνδυάσουν το… θέαμα με την ουσία.
Η πολιτική θεωρία του δέον γενέσθαι έχει πλέον ξεπεραστεί γιατί το γίγνεσθαι είναι εκείνο που αποτυπώνει το έργο από το οποίο κρίνεται ο καθένας. Το ερώτημα είναι απλό γιατί ορισμένοι δεν αφήνουν ελεύθερη την πολιτική ουσία να εξελίσσεται και πορεύονται με έναν «δολωμένο» τακτικισμό που το μόνο που ικανοποιεί είναι τη φιλοθεάματη πολιτική βρώσιν;
του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
