Στη Πελοπόννησο ζούμε ημέρες πρωτοπορίας. Στον μυθικό αυτό τόπο δεν υφίσταται επεξεργασία και ανακύκλωση των σκουπιδιών. Υφίσταται όμως επεξεργασία, ανακύκλωση, επανασυσκευασία και αμπαλάζ, του αυτοδιοικητικού της προσωπικού. Μετά από τα σχεδόν δέκα χρόνια του Τατουλικού δεσποτισμού και της μηδενικής παραγωγής αυτοδιοικητικού έργου, βλέπουμε την φαρσοκωμωδία, να εμφανίζονται ως κήνσορες και θεράποντες μαζί, όλοι αυτοί, που ασμένως έτρεχαν ξωπίσω του το 2014 υπερψηφίζοντας τον, ομνύοντας όρκους πολιτικής ομοδοξίας, κάποιων δε εξ αυτών εκλεγομένων ως περιφερειακών συμβούλων και συνασκούντων έως προσφάτως με τον Πέτρο της Πελοποννήσου, την διοίκηση της Περιφέρειας.
Συγχρόνως,βλέπουμε το ανίκανο αυτοδιοικητικό ιερατείο, των πάλαι ποτέ αντινομαρχών του ατύχησαντος Δράκου να εμφανίζεται ως ανανεωτές και νεόκοποι και παρθενογένητοι ξεκλειδωτές του μέλλοντος. Αυτό,που λείπει είναι ο στολισμός τους με φωτάκια και χρυσόσκονη, αφού η απουσιάζει ένας Σουρής, να τους στιχοχραφήσει. Που, πως και γιατί ρε “ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ”; Από πότε, οι βαρυνόμενοι με την αυτοδιοικητική αβελτηρία, από πότε οι δεινόσαυροι του δρακισμου, από πότε οι χθεσινοί πολιτικοί φίλοι και φανατικοί ψηφοφόροι του Πέτρου της Κυνουρίας, από πότε οι εκλεγμένοι υπό την σκέπη του και λιβανιστές του έως χτες και συνένοχοι μαζί περιφερειακοί του σύμβουλοι, από πότε όλοι αυτοί, παρουσιάζονται ως αθώα αγγελάκια, που θα θαυματοποιήσουν δια της ψήφου μας. Από πότε;
του Παναγιώτη Γιαννόπουλου
