Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Εάν κανείς ήθελε να περιγράψει τη συνθήκη στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα στη χώρα, θα έλεγε ότι αναζητείται αντιπολίτευση.
Γιατί βιώνουμε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση μοιάζει παντοδύναμη όχι γιατί στηρίζεται σε συντριπτική πλειοψηφία, αλλά γιατί έχει τεράστια απόσταση από μια αντιπολίτευση που ιδίως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν ασχολείται με όσα ζητήματα της πολιτικής συγκυρίας δεν αφορούν την εσωκομματική πάλη.
Το αποτέλεσμα είναι να κατεβαίνουν νομοσχέδια, καμιά ουσιαστική συζήτηση να μην γίνεται για αυτά και απλώς να προχωρά η ψήφισή τους.
Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση ετοιμάζει μεταρρυθμίσεις που ισοδυναμούν με μεγάλες θεσμικές ανατροπές και εντούτοις η αντιπολίτευση σχεδόν δεν ασχολείται με αυτή. Δείτε για παράδειγμα τον ρητό κυβερνητικό σχεδιασμό για να επιτραπεί, μετά από πολλές δεκαετίες, η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και αναλογιστείτε εάν η αντιπολίτευση έχει προσπαθήσει με οποιονδήποτε τρόπο να ανοίξει αυτή τη συζήτηση και να αναδείξει το θέμα και τις προεκτάσεις του.
Όμως, όλο αυτό διαλύει την πολιτική συζήτηση. Και στην πραγματικότητα αποδιαρθρώνει συνολικά τη σφαίρα του δημόσιου πολιτικού διαλόγου που αποτελεί τον πυρήνα της δημοκρατίας.
Ωστόσο, το να πούμε ότι η αιτία που στην Ελλάδα πια δεν γίνεται πραγματική συζήτηση είναι η κρίση της αντιπολίτευσης δεν αρκεί. Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν επαρκεί αλλά και ενέχει τον κίνδυνο να είναι μια παραπλανητική αφετηρία.
Γιατί στην ουσία συμβαίνει το αντίθετο. Η κρίση της αντιπολίτευσης, ή ακόμη και η απουσία της, είναι αποτέλεσμα των αλλαγών της πολιτικής στις μέρες μας. Της κρίσης της παραδοσιακής πολιτικής και της ανάδυσης της μεταπολιτικής.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Σε παγκόσμια κλίμακα βλέπουμε να αλλάζουν οι όροι άσκησης της πολιτικής και να αναιρείται ένας τρόπος άσκησης πολιτικής που στηρίζεται στη θεμελιώδη πολιτική διάκριση ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά που αφετηρία έχει τη Γαλλική Επανάσταση.
Τώρα αυτό που ακούει κανείς από παντού είναι το «δεν έχει νόημα η διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς». Και αυτό το κάνουν και οι νεοφιλελεύθεροι, που θέλουν να πείσουν ότι όλα τα ζητήματα θα τα λύσουν η αγορά και τη τεχνολογία. Και οι διάφοροι λαϊκιστές (ενίοτε και «αριστεροί λαϊκιστές»), που υποστηρίζουν ότι το βασικό είναι να μιλήσει κάποιος στον «λαό». Και οι ακροδεξιοί προφανώς που επίσης θέλουν να πουν ότι είναι πέραν της δεξιάς και της αριστεράς.
Διαβάστε ολόκληρη το άρθρο εδώ
ΠΗΓΗ in.gr
