LIVE οι ξεχωριστές ομιλίες Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή στο Πολεμικό Μουσείο (video)

Είναι από εκείνες τις στιγμές που τις οριοθετεί κανείς, τοποθετώντας ένα σημείο αναφοράς στην πολιτική πραγματικότητα, αλλά και την ιστορία. Για την ιστορία τα όσα αποτυπώθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Κοττάκη “Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ενισχύθηκαν και αναδείχθηκαν ακόμη περισσότερο από τις κομβικές επισημάνσεις των ξεχωριστών ομιλητών. Δικαίως τα βλέμματα ήταν στραμμένα στους δύο κεντρικούς ομιλητές, τους δύο πρώην Πρωθυπουργούς, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Καραμανλή. “Δύο ηγέτες που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και έκαναν το χρέος τους προς την πατρίδα” σημείωσε και καταχειροκροτήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος πρόσθεσε “Ας μην ψάχνει κανείς να βρει εξωστρεφή μηνύματα στην αποψινή εκδήλωση εδώ μας ενώνει η αντίληψή μας για την πατρίδα”. Όλα αυτά σε μια εκδήλωση που καταγράφεται ως πολιτικό γεγονός σε έναν χώρο που ήταν πολύ, πολύ μικρός για να υποδεχθεί όλο αυτό τον κόσμο που κατέκλυσε κάθε γωνιά στο Πολεμικό Μουσείο.

Στην εκδήλωση το “παρών” δίνουν πολλοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. (Ευριπίδης Στυλιανίδης, Μπάμπης Αθανασίου, Γιώργος Καρασμάνης, Βασίλης Υψηλάντης, Γιώργος Γεωργαντάς, Βασίλης Γιόγιακας, Περικλής Μαντάς, Γιώργος Βλάχος, Άννα Καραμανλή, Φωτεινή Αραμπατζή, Τάσος Χατζηβασιλείου, Σταύρος Κελέτσης, Φώντας Μπαραλιάκος, Γιώργος Στύλιος, Ανδρέας Κατσανιώτης, Μίλτος Χρυσομάλλης, Κώστας Κατσαφάδος, Γιάννης Οικονόμου, Χρήστος Μπουκώρος, Σταύρος Καλαφάτης, Μάριος Σαλμάς, Γιάννης Πλακιωτάκης, Στέλιος Πέτσας, Θάνος Πλεύρης, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Νικήτας Κακλαμάνης, Κώστας Καραγκούνης, Ντόρα Μπακογιάννη), στελέχη, ευρωβουλευτές και πρώην υπουργοί (Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Ελίζα Βοζενμπεργκ, Γιώργος Πατούλης, Μίλτος Βαρβιτσιώτης, Πέτρος Δούκας, Δημήτρης Σταμάτης).

Ανεβαίνοντας στο βήμα ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία του εστίασε στο σταυροδρόμι που πλέον βρίσκεται η Ευρώπη και η Ελλάδα και και στις αποφάσεις που καλείται να πάρει άμεσα διαμορφώνοντας το μέλλον είτε του κοινού ευρωπαϊκού βηματισμού είτε της απομόνωσης…

«Οι πρόσφατες εκλογές στην Ευρώπη έχουν ασυνήθιστα ιδιαίτερα σημασία. Η χαμηλή συμμετοχή των ευρωπαίων στις κάλπες ακόμα και τώρα, δηλαδή σε μια ώρα πολεμικής συγκυρίας, δείχνει ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη πράγματα είναι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και ότι οι καπεταναίοι της οφείλουν να αντιληφθούν πως βρίσκονται εν όψει της ανταρσίας των πληρωμάτων…

Τα χθεσινά αποτελέσματα στη γαλιά ίσως μάλιστα να είναι η απόδειξη της ανταρσίας.

Μετά από αρκετά χρόνια προσπάθειά φαίνεται ότι η Ε.Ε. δεν συγκινεί πλέον τους εθνικούς πληθυσμούς, όπως φάνηκε και στις ευρωεκλογές οι λαοί δεν ψηφίζουν με γνώμονα το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον επιλέγουν με εθνικά κριτήρια να αποδοκιμάσουν ή να επιδοκιμάσουν τις κυβερνήσεις τους.

Η συμμετοχή στις ευρωκελογές και είναι πάντα χαμηλότερη από εκείνη των εθνικών εκλογών αποκτά ιδιαίτερα σημασία γιατί σήμερα η Ευρώπη συμμετέχει σε μια ιδιόμορφη πολιτική αναμέτρηση Ρωσίας – Δύσης οι ευρωπαίοι πολίτες όμως δεν έχουν αίσθηση ότι η έκβαση αυτής της αναμέτρησης θα καθορίσει και το μέλλον τους.

Το μεγάλο ζητούμενο για την Ευρώπη υπήρξε πάντα η πολιτική της ανεξαρτησία, αυτό που λέμε χειραφέτηση προς απόρροια της δημοκρατίας πολιτικής σύγκλυσης των λαών της. σήμερα όμως τι βλέπουμε;

Βλέπουμε συνεχείς όχι συγκλήσεις, αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις των κυβερνήσεων και των χωρών  που εμποδίζουν την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης.

Αποκλίσεις Που ξεκινούν από την αγροτική πολιτική μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αποκλίσεις που δεν επιτρέπουν την ομόφωνή εκπροσώπηση στην εξωτερική πολιτική και στην οικονομία.

Παλιότερα τουλάχιστον υπήρξε ο Γαλλο-Γερμανικός άξονας που τραβούσε το κάρο, σήμερα ούτε αυτός υπάρχει.

Άρα η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα πάει προς την πολιτική απομόνωση ή προς την πολιτική ολοκλήρωση.

Δεύτερον η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα σεβαστεί τις αξίες της ή θα αφεθεί στη δύνη της καταστροφικής ατζέντας που λέγεται ορθότητα και ακραίος δικαιωματισμός…”

«Ο πρωθυπουργός κάνει λάθος να επιμένει στο λάθος»

«Να προσέχει λοιπόν η κυβέρνηση. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, μπορεί να την οδηγήσει να ξεκοπεί από την πραγματικότητα. Και από την κοινωνία. Επειδή λοιπόν ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έκανε το σωστό με αυτό το νομοσχέδιο, αναρωτιέμαι εάν άκουγε τι του έλεγαν οι βουλευτές μας πριν λίγες ημέρες στη Βουλή. Εάν άκουσε την ψήφο του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω ποιους ακούει αλλά ας καταλάβει ότι κάνει λάθος να επιμένει στο λάθος!», τόνισε ο Αντώνης Σαμαράς, αναφερόμενος στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, επισημαίνοντας πως τόσο ο ίδιος όσο και ο Κώστας Καραμανλής «αντιμετωπιστήκαμε με απαξίωση από την κυβέρνηση».

«Κριτής όλων μας είναι ο ελληνικός λαός. Κι έκρινε. Το ζήτημα είναι ότι δεν έδινε κανείς σημασία από την κυβέρνηση! Για όλα τα θέματα. Ούτε τα όσα είπε ο Κώστας Καραμανλής κυρίως για τα εθνικά μας θέματα. Ούτε εμένα. Με τον Κώστα είμαστε φίλοι και μαζί στη Νέα Δημοκρατία από το 1976. “Γεννηθήκαμε” και μεγαλώσαμε στην Παράταξη. Κι έχουμε περάσει μαζί τα πάντα, με σεβασμό ο ένας για την πορεία του άλλου. Διερωτήθηκα, λοιπόν, δημοσίως, για τα εθνικά θέματα, “μα τόσο λάθος κάνουμε δύο πρώην πρόεδροι και πρωθυπουργοί;” Κι όχι μόνο δεν άκουγε ποτέ κανείς, αλλά αντιμετωπιστήκαμε με απαξίωση από την κυβέρνηση», υπογράμμισε.

«Φτάσαμε στο σημείο στο νομοσχέδιο για τον γάμο να θέτω ερωτήματα και όχι μόνο δεν μου απάντησε κανείς αλλά οργανώθηκαν και κενά έδρανα την ώρα που μιλούσα. Συνεχίστηκαν τα πανηγύρια υπουργών αγκαλιά με ΛΟΑΤΚΙ την ώρα που το 1/3 δεν το είχε ψηφίσει από την ΚΟ. Και τα πανηγύρια συνεχίστηκαν στο μπαρ της Βουλής», ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός.

«Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, με την αποχή του κόσμου να φθάνει στο πρωτοφανές 60% , είναι ένα πολύ ισχυρό χαστούκι στο πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες θύμωσαν με όλα τα κόμματα. Και τα αποδοκίμασαν, ηχηρά. Η συμπεριφορά αυτή της κοινωνίας προσομοιάζει σε “λευκή απεργία” των πολιτών. Θεωρούνται πια οι εκλογές μάταιες; Σίγουρα η κοινωνία καταλογίζει στην κυβέρνηση, αλλά και στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση, αδυναμία κατανόησης κι επίλυσης των προβλημάτων της. Βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων τα δεξιότερα πολιτικά σχήματα και μορφώματα συγκράτησαν μεν τις ψήφους τους, με ελαφρά αύξηση, αλλά δεν απέκτησαν δυναμική. Παρά ταύτα, η πολιτική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Οτι δηλαδή σχηματοποιούνται 3 κι όχι 2, πολιτικά “μπλοκ”. Το κεντρο-δεξιό με 28%, το κεντρο-αριστερό με αθροιστικά παρόμοιο ποσοστό, και το υπερδεξιό-λαϊκιστικό πέριξ του 20%. Ποσοστά, όμως, μόνο επί του 40% του λαού που ψήφισε», επισήμανε ο κ. Σαμαράς.

«Το πολιτικό σύστημα καλείται να αναθεωρήσει πλήρως τους όρους της αντιπαράθεσης. Ειδάλλως, προβλέπω, θα καταρρεύσει. Και για να μη συμβεί αυτό απαιτείται η επιστροφή στην πολιτική. Επιστροφή στις ρίζες, επιστροφή στις ιδέες και στις αρχές των κομμάτων και των παρατάξεων. Άμεσα!», σχολίασε.

«Είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση και άλλο η μετάλλαξη», επισήμανε με νόημα.

«Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την Κεντροδεξιά να τον κυβερνήσει και όχι τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορας της πολιτικής», υπογράμμισε.

Καραμανλής: Απαιτούνται καθαρές απαντήσεις, μη επιδεχόμενες παρερμηνεία στην τουρκική επιθετικότητα

Αμέσως μετά την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, τοποθετήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής ο οποίος εξαπέλυσε επίθεση στην Κυβέρνηση κάνοντας λόγο για βαθιά κρίση στην Ευρώπη, για την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους υπό το βάρος της δημοσιονομικής αυστηρότητας, για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, για την άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα.

Αναφερόμενος στην οικονομία σημείωσε «Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωρητική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, η ΕΕ στην ουσία απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της: Την σύγκλιση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους ως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από τον οικονομικά εύρωστο Βορρά στον ασθενέστερο Νότο. Ταυτόχρονα η διαρκής διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οξύνει το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, αφού κάνει τους λίγους πλουσιότερους και περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα». 
Αναφορικά με το μεταναστευτικό τόνισε πως «κανείς δεν αντιλέγει σε ελεγχόμενες ροές μεταναστών για λόγους ανθρωπιστικούς ή άλλους. Απλή επίσκεψη σε ευρωπαϊκές πόλεις αρκεί για να φανεί πόσο έχει αλλάξει ο παραδοσιακός ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας υπό το βάρος των αριθμών και της αδυναμίας αφομοίωσής τους».
Ο Κώστας Καραμανλής μίλησε και για άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα. «Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία επιλογών και τρόπο ζωής, ναι. Όχι όμως αβασάνιστη αποδοχή ενός καταχρηστικού δικαιωματισμού, στο όνομα του οποίου θίγονται δικαιώματα και ευαισθησίες των ανθρώπων που επιμένουν να σέβονται τις αξίες και τις ρίζες τους, το θεσμό της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη και την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια». Ενώ για τις γεωπολιτικές εξελίξεις είπε πως «σε αυτό το απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι μεγάλος ο κίνδυνος αύξησης της έντασης, ακόμα και ανάφλεξης, στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι συμφωνίες του Dayton είναι στην ουσία γράμμα νεκρό, το Κόσοβο είναι σε αδιέξοδο, οι εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί στην περιοχή, αντί σταδιακά να κάμπτονται, είναι και πάλι σε έξαρση».
Τέλος, για την γείτονα Τουρκία είπε πως οι ηγεμονικές της βλέψεις, η συστηματική επιχείρηση εκ μέρους της διεύρυνσης της ατζέντας, η ευθεία αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είναι δεδομένες και απροκάλυπτες. «Μόνο εθελοτυφλούντες μπορούν να το αμφισβητούν. Η όποια συγκυριακή ύφεση στην ρητορική και τις έμπρακτες προκλήσεις, υπαγορευόμενη από πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν πρέπει να συσκοτίζουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Ηγεμονισμός που συν τοις άλλοις αποκαλύπτεται από την στρατιωτική και όχι μόνο παρουσία της στην Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Βόρεια Αφρική αλλά και χώρες των Βαλκανίων».

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ευρωεκλογών, όπως και το χθεσινό των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με ηχηρό τρόπο αυτό που γνωρίζουμε και βιώνουμε όλοι εδώ και χρόνια. Η Ευρώπη, στην οποία πιστέψαμε και για την οποία αγωνιστήκαμε για δεκαετίες, διολισθαίνει σε βαθιά κρίση. Τα σημάδια της, ορατά από καιρό, έγιναν εμφανή και αυταπόδεικτα:

• Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα μιας άκαμπτης δημοσιονομικής αυστηρότητας διέρρηξε το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που ήταν όμως το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής ομαλότητας. Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωρητική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, η ΕΕ στην ουσία απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της: Την σύγκλιση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους ως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από τον οικονομικά εύρωστο Βορρά στον ασθενέστερο Νότο. Ταυτόχρονα η διαρκής διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οξύνει το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, αφού κάνει τους λίγους πλουσιότερους και περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.

• Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση δυναμιτίζει την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα. Κανείς δεν αντιλέγει σε ελεγχόμενες ροές μεταναστών για λόγους ανθρωπιστικούς ή άλλους. Απλή επίσκεψη σε ευρωπαϊκές πόλεις αρκεί για να φανεί πόσο έχει αλλάξει ο παραδοσιακός ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας υπό το βάρος των αριθμών και της αδυναμίας αφομοίωσής τους.

• Η άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα. Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία επιλογών και τρόπο ζωής, ναι. Όχι όμως αβασάνιστη αποδοχή ενός καταχρηστικού δικαιωματισμού, στο όνομα του οποίου θίγονται δικαιώματα και ευαισθησίες των ανθρώπων που επιμένουν να σέβονται τις αξίες και τις ρίζες τους, το θεσμό της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη και την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια.

• Η κατηγορηματική και ομόθυμη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν επαρκεί ως δικαιολογία για την υιοθέτηση όλο και πιο επιθετικής και άκαμπτης στάσης σε ό,τι αφορά την διαχείριση και την διαιώνιση του πολέμου. Αντί η Ευρώπη να πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες για κατάπαυση του πυρός και αναζήτηση λύσης στην βάση των συμφωνιών του Μίνσκ, συχνά υπερθεματίζει σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά. Αυτό όμως θα οδηγήσει πιθανότατα είτε σε διαρκή και επικίνδυνη περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης είτε σε αναζήτηση διεξόδου σε μεταγενέστερο χρόνο όμως υπό ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες. Με κύριο θύμα την ίδια την Ουκρανία και τον λαό της, αλλά και την Ευρώπη που βλέπει μετά από ογδόντα χρόνια την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου στο έδαφός της να πλησιάζει.

• Το γεωπολιτικό αυτό παράδοξο επιτείνεται από την αδυναμία της Ευρώπης να παίξει, ως θα όφειλε, ενεργό ρόλο στην προσπάθεια αντιμετώπισης του Μεσανατολικού. Το αυθύπαρκτο δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνά του και την απόκρουση τρομοκρατικών δράσεων της Χαμάς δεν το απαλλάσσει από τις ευθύνες του να αποφεύγει ενέργειες σε βάρος άμαχων Παλαιστινίων. Ούτε βέβαια από τις ευθύνες του στην υπονόμευση της μοναδικής λύσης που υπάρχει, της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

• Επιπλέον, θέλω για μια ακόμα φορά να τονίσω, ότι σε αυτό το δύσκολο και απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι μεγάλος ο κίνδυνος αύξησης της έντασης, ακόμα και ανάφλεξης, στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι συμφωνίες του Dayton είναι στην ουσία γράμμα νεκρό, το Κόσοβο είναι σε αδιέξοδο, οι εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί στην περιοχή, αντί σταδιακά να κάμπτονται, είναι και πάλι σε έξαρση.
Ας υπογραμμιστεί ακόμα ότι σε ό,τι αφορά συμπεριφορές που υποκρύπτουν αλυτρωτικές διαθέσεις και υπονόμευση των σχέσεων καλής γειτονίας είναι ανάγκη να σταλεί ένα ξεκάθαρο και αυστηρό μήνυμα προς τα Τίρανα και τα Σκόπια: Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές και επισύρουν συνέπειες. Με την πρόσθετη υπενθύμιση ότι ο δρόμος τους προς την Ευρώπη εξαρτάται από την Ελλάδα. Καθαρές κουβέντες, καθαροί λογαριασμοί.

Κύριες και κύριοι
Όλα τα παραπάνω εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί η Ευρώπη είναι σε κρίση. Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη αντιμετωπίζει κρίσεις. Είναι όμως η πρώτη φορά που τείνει να εξελιχθεί σε γενικευμένη πολιτική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση εμπιστοσύνης.

Ιστορικά κόμματα , που έπαιξαν επί πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα των χωρών τους, εξαφανίζονται ή βρίσκονται σε φάση προϊούσας παρακμής. Οι πολίτες απομακρύνονται από αυτά διότι έχασαν ή χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτά, στις πολιτικές τους, στα προγράμματά τους. Βλέπουν, οι πολλοί τουλάχιστον, το βιωτικό τους επίπεδο να επιδεινώνεται, τις κοινωνικές υπηρεσίες να συρρικνώνονται, τις βασικές παραδοσιακές τους αξίες να περιφρονούνται, στο όνομα μιας ασαφούς και στρεβλής παγκοσμιοποίησης, της παντοδυναμίας των ανώνυμων αγορών και διακηρύξεων μιας ισοπεδωτικής πολυπολιτισμικότητας που προσβάλλει κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, παράδοσης και πολιτισμού, όπως και κάθε έννοια αρχών και αξιών με βαθιές ρίζες στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Τι είναι όλοι αυτοί οι πολίτες, στην συντριπτικοί τους πλειοψηφία φιλήσυχοι δημοκράτες που μέχρι χθες ήταν σταθεροί ψηφοφόροι της Χριστιανοδημοκρατίας, των Σοσιαλδημοκρατών, των Γκωλικών και του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τώρα αποστρέφονται τις παραδοσιακές τους επιλογές; Εν μια νυκτί όλοι αυτοί μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς ακόλουθους ακροδεξιών ή φιλοφασιστικών πολιτικών σχηματισμών; Ή μήπως είναι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού που απορρίπτουν το μοντέλο ζωής και κοινωνίας που βλέπουν να τους επιβάλλεται άνωθεν και αισθάνονται την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν;

Κυρίες και Κύριοι

Το θεμέλιο κάθε οργανωμένης κοινωνίας, πόσο μάλλον μιας ελεύθερης δημοκρατικής πολιτείας, είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στους κανόνες και τον σεβασμό τους, στους νόμους και την Δικαιοσύνη, είναι η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Αν και όταν αυτή η σχέση εμπιστοσύνης διαρραγεί, τότε το πολιτικό σύστημα πάσχει, το συνολικό οικοδόμημα της κοινωνικής οργάνωσης κλυδωνίζεται, ο κίνδυνος μιας γενικευμένης απορρύθμισης γίνεται ορατός. Παρατηρώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις διαχρονικά είναι ολοφάνερο ότι προσεγγίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα μιας τέτοιας μορφής κρίση εμπιστοσύνης, όπου οι αρχόμενοι δεν εμπιστεύονται τους άρχοντές τους, την φιλοπατρία, την ακεραιότητα, την κοινωνική ενσυναίσθηση και ανθρωπιά των αρχόντων τους, και οι άρχοντες αδυνατούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις των αρχομένων. Αυτός είναι ο ορισμός της κρίσης εμπιστοσύνης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Είναι ο ορισμός της απονομιμοποίησής του στα μάτια των πολιτών, του θεμέλιου λίθου δηλαδή πάνω στην οποία εδράζεται κάθε δημοκρατική πολιτεία.

Κυρίες και Κύριοι

Οι διαπιστώσεις αυτές επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμηθεί το φαινόμενο της διευρυνόμενης αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες. Οι καθησυχαστικές ερμηνείες ότι οι Ευρωεκλογές από τη φύση τους ενδιαφέρουν λιγότερο τους πολίτες από τις εθνικές εκλογές, αφού δεν αφορούν την διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι αυξανόμενα τμήματα κυρίως των νεανικών κοινών αδιαφορούν για τα κοινά, ότι τάχα η καλοκαιρία ωθεί τους ψηφοφόρους στις παραλίες αντί στις κάλπες, μικρή αξία έχουν. Αν δεν είναι παντελώς έωλες μοιάζουν περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο.

Όταν η αποχή φθάνει στο 60%, όταν 6 στους 10 των εκλογέων απέχουν, όπως δυστυχώς συνέβη και στην δική μας χώρα, δεν είναι ώρα εφησυχασμού αλλά ώρα επείγοντος συναγερμού. Αυταπάτες ούτε χωρούν ούτε συγχωρούνται. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία όσοι πολίτες επιλέγουν την αποχή εκφράζουν δια αυτού του τρόπου την δυσαρέσκεια τους και την ενόχλησή τους. Και μάλιστα όχι προς ένα μόνο συγκεκριμένο κόμμα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό της η αποχή ισοδυναμεί με συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της μορφής που παίρνει η δημόσια ζωή!

Με άλλα λόγια η διευρυνόμενη αποχή καταδεικνύει ότι η κρίση εμπιστοσύνης, η απονομιμοποίηση προς το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς του πολιτεύματος, την γενικότερη λειτουργία της πολιτείας είναι ακόμα βαθύτερη απ ό,τι αποτυπώνεται μόνο από την ψήφο διαμαρτυρίας. Κι αυτό σε καιρούς όπου τα προβλήματα και οι προκλήσεις, από την γεωπολιτική αστάθεια και τις συγκρούσεις, ως την κλιματική αλλαγή, προβάλλουν εντονότερα, απαιτητικότερα και πιο δυσεπίλυτα από όλη την περίοδο τουλάχιστον που ακολούθησε το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κυρίες και Κύριοι

Απέναντι σε αυτή τη νέα ανησυχητική πραγματικότητα, θα περίμενε κανείς ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έλαβαν το μήνυμα, προσπαθούν να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά των πολιτών, αντιλαμβάνονται ότι έσφαλαν, ότι προτίθενται να επανεκτιμήσουν και πιθανώς να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους επιλογές, ή τουλάχιστον, πολλές εξ αυτών. Ότι άκουσαν την καμπάνα της δυσφορίας και προτίθενται να αλλάξουν πορεία, να επανορθώσουν. Ότι αν μη τι άλλο είναι διατεθειμένες να αφουγκραστούν τις κοινωνίες, να δείξουν κατανόηση για τις ανησυχίες και την δυσφορία τους. Ότι σε τελική ανάλυση βρίσκονται στοιχειωδώς σε επαφή με το λαϊκό αίσθημα!
Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, τουλάχιστον αυτές τις τρεις εβδομάδες από το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου. Οι αντιδράσεις του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν δείχνουν ούτε συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συνέβη, ούτε σοβαρό προβληματισμό για το τι γίνεται λάθος, ούτε βέβαια ειλικρινή διάθεση για ουσιαστικές διορθωτικές κινήσεις.

Το πρώτο μέλημα στα Ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων ήταν η αγωνία κατ’ αρχήν και η μερική ανακούφιση ότι μπορούν να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τους επιτρέπει κατά πάσα πιθανότητα να εμμείνουν στις προτιμήσεις τους. Ότι βγαίνουν δηλαδή οι αριθμοί! Αντί το σοκ να τους αφυπνίσει, η προτεραιότητά τους είναι μη τυχόν και δεν μπορούν να επιβάλλουν τις εκ των προτέρων προκαθορισμένες αποφάσεις τους.
Ακόμα χειρότερα, επιμένοντας επί το πλείστον σε πρόσωπα που με την συμπεριφορά τους στις προηγούμενες θητείες τους επέτειναν το πρόβλημα, διόγκωσαν την λαϊκή αγανάκτηση και έχουν σοβαρές ευθύνες για την σημερινή ευρωπαϊκή κρίση. Απλά ειπωμένο, γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Στην προσπάθειά τους μάλιστα να υποβαθμίσουν την σημασία του εκλογικού μηνύματος, δεν διστάζουν με δημόσιες αναφορές να μετέρχονται με μεγάλη ευκολία περιφρονητικών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαμαρτυρόμενους πολίτες. Αίφνης η Ευρώπη γέμισε από λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φιλοφασίζοντες και θρησκόληπτους. Από καθυστερημένους που δεν μπορούν να συλλάβουν τις σύγχρονες τάσεις και προτεραιότητες της πολυπολιτισμικότητας, του άκρατου δικαιωματισμού, της παντοκρατορίας των αγορών κι ενός αδιαφανούς τραπεζικού συστήματος, του σταδιακού εξοβελισμού του έθνους – κράτους.

Όλα αυτά όμως είναι δείγματα νοσηρής και επικίνδυνης νοοτροπίας. Η αυταρέσκεια και η αλαζονεία, ο δύσκολα συγκαλυπτόμενος ελιτισμός δεν φανερώνουν μόνο ρηχότητα και επιπολαιότητα. Φανερώνουν στην ουσία υπεροψία για την άλλη άποψη, δογματικές αγκυλώσεις, περιφρόνηση για τους πολλούς, τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις προσδοκίες τους. Έτσι όμως όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, αντιθέτως επιδεινώνεται και μάλιστα ραγδαία με κίνδυνο κάποια στιγμή, όχι στο μακρινό απώτερο μέλλον, να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη.

Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις, ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε απλώς να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο. Αν ούτε αυτό καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα!

Κύριες και Κύριοι

Έστω την ύστατη αυτή ώρα, η Ευρώπη καλείται να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων. Να βρει την δύναμη να προχωρήσει με θαρραλέα βήματα προς την ολοκλήρωσή της. Σε μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική που θα θωρακίζει τα σύνορά της, στη χειραφέτησή της από κάθε μορφή γεωπολιτικής εξάρτησης, στην αμοιβαιοποίηση των κινδύνων από οικονομικές κρίσεις. Στην ανάληψη του ρόλου που της αναλογεί στις παγκόσμιες εξελίξεις και των ευθυνών που έχει για την ειρήνη, την σταθερότητα, την δημοκρατία και την ευημερία τουλάχιστον στην ήπειρό μας. Να ανταποκριθεί στο όραμα των μεγάλων Ευρωπαίων οραματιστών, από τον Ντε Γκωλ, τον Σούμαν και τον Αντενάουερ ως τον Ζακ Ντελόρ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αλλά και στην προσδοκία όσων πιστέψαμε και αγωνιστήκαμε γι αυτήν. Τώρα όμως, γιατί η κλεψύδρα αδειάζει με αυξανόμενη ταχύτητα και ανυπολόγιστες για όλους συνέπειες.

Κυρίες και Κύριοι

Μια καταληκτική αναφορά για το μείζον εθνικό θέμα. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας, η συστηματική επιχείρηση εκ μέρους της διεύρυνσης της ατζέντας, η ευθεία αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είναι δεδομένες και απροκάλυπτες. Μόνο εθελοτυφλούντες μπορούν να το αμφισβητούν. Η όποια συγκυριακή ύφεση στην ρητορική και τις έμπρακτες προκλήσεις, υπαγορευόμενη από πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν πρέπει να συσκοτίζουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Ηγεμονισμός που συν τοις άλλοις αποκαλύπτεται από την στρατιωτική και όχι μόνο παρουσία της στην Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Βόρεια Αφρική αλλά και χώρες των Βαλκανίων.

Πιστεύω ότι καμμιά Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονα εθνικά θέματα και να αποδεχθεί ρυθμίσεις σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Πρώτον, διότι αποκλείω την πιθανότητα να το επιθυμεί. Αλλά επιπρόσθετα δεν θα μπορούσε, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ομόθυμη και σθεναρή αντίδραση των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Είναι λοιπόν αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο ΔΔ της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο ΔΔ να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό.

Υφέρπει όμως πάντα ο κίνδυνος, στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων και των ήρεμων νερών, να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα-βήμα της δημιουργίας προηγούμενου. Με άλλα λόγια η δια της διαχρονικής διολίσθησης έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου.

Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα, καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνεία, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική συνεχούς αναζήτησης ερεισμάτων στον διεθνή χώρο και βέβαια ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική ικανότητα. Πάνω απ όλα όμως επιβάλλει εθνική ομοψυχία και υψηλό εθνικό φρόνημα από όλους μας.

Κατά τον χαιρετισμό του ο εκδότης Ηλίας Λιβάνης, χαρακτήρισε το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη ως το σημαντικότερο βιβλίο που έχουν εκδώσει λέγοντας πως είναι «Ένα έργο που κατά τη γνώμη που θα πρέπει να διαβαστεί από την τεράστια πλειοψηφία των αναγνωστών απ’ όπου ιδεολογικά κι αν προέρχονται γιατί ανάγλυφα και λογοτεχνικά παρουσιάζονται τα συγκλονιστικά γεγονότα της περιόδου της διακυβέρνησης του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή μέσα και από πλήθος ντοκουμέντων. Ένα βιβλίο οδηγός για τις νεότερες γενεές.

Σαν Έλληνας πολίτης που ενδιαφέρεται για τα κοινά αισθάνομαι ντροπή και αποτροπιασμό για όλα όσα συνέβησαν και περιγράφονται στο βιβλίο και που είναι όλα πραγματικά. Όσοι έχουν αντίρρηση να κάτσουν να το διαβάσουν και να το ξαναδιαβάσουν και να πειστούν.

Έκτοτε η πατρίδα μας ήρθε σε περιδίνηση εθνικά, οικονομικά ηθικά και που δυστυχώς ακόμα δεν έχει συνέλθει και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο απαιτείται πλήρης διαλεύκανση του γιατί συνέβησαν και ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί.»

Κλείνοντας αναφέρθηκε σε μια στιχομυθία με τον πατέρα του, Αντώνη Λιβάνη «Κοίτα να δεις παιδί μου, ο Κώστας Καραμανλής είναι σπουδαίος πολιτικός, πατριώτης και δημοκράτης και γι’ αυτό δυστύχως θα υποφέρει πολύ…»

Η Μαρία Γιαννίρη, Πρόεδρος της Παναθηναϊκής Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών τόνισε πως «Το βίβλο αυτό αποτελεί καρπό ενδελεχούς έρευνας και προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες και αναλύσεις για μια περίοδο που καθόρισε τα  πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κύριε Κοττάκη σας ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη και εύχομαι να είναι και αυτό καλοτάξιδο. Είναι βεβαία ότι θα ρίξει φως στα γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Έχουμε την εξαιρετική τιμή σήμερα να ακούσουμε τις θέσεις και τις απόψεις των δυο πρώην πρωθυπουργών καθώς και των εκλεκτών προσκεκλημένων μας στο πάνελ. Η παρουσία τεσσάρων πρώην Προέδρων της Νέας Δημοκρατίας, και οι ομιλίες δυο πρώην Πρωθυπουργών προσδίδουν στη σημερινή εκδήλωση έναν ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικό χαρακτήρα».

Απευθυνόμενη στον κ. Αντώνη Σαμαρά είπε: «ως Πρωθυπουργός διαχειριστήκατε κρίσιμες καταστάσεις και υποθέσεις που σημάδεψαν την πολιτική ζωή του τόπου. Η παρουσία σας εδώ μας τιμά ιδιαίτερα και αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον την ομιλία σας με θέμα “Ελλάδα και Ευρώπη σε σταυροδρόμι”»

Απευθυνόμενη στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή είπε «Την 1^η Ιουνίου του 2022 στην έναρξη των εκδηλώσεων της Παναθηναϊκής για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της στο Μέγαρο Μουσικής είχατε μιλήσει με διορατικότητα και σοφία για την Ευρώπη στη δύνη μεγάλων αλλαγών. Δυο χρόνια αργότερα το θέμα αυτό παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι σκέψεις σας τότε αποδείχθηκαν προφητικές.

Η σημερινή σας ομιλία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την σημερινή κατάσταση της Ευρώπης, την κατεύθυνση που ακολουθεί, τη διεθνή της παρουσία, το ρόλο στο σύγχρονο κόσμο και τη θέση της Ελλάδος σε αυτό το πλαίσιο». Για να θέσει το εξής ερώτημα: «Άραγε ανταποκρίνεται σήμερα η Ευρώπη στα οράματα των ιδρυτών της και του πρωτοπόρου της ευρωπαϊκής ιδέας στη χώρα μας αείμνηστου εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή;»

Ο Ηλίας Ντάβαρης, Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Χαλανδρίου, σημείωσε μεταξύ άλλων «Η σημερινή παρουσίαση, συγγραφή και έκδοση αυτού του βιβλίου ήταν εκ των πραγμάτων αναγκαία για να μάθει επιτέλους ο Ελληνικός λαός από μια γνήσια πατριωτική γραφίδα όλες τις ιστορικές αλήθειες που κάποιοι ή τις αποσιώπησαν ή τις παραποίησαν με έντονο τρόπο.

Να μάθει επιτέλους ο ελληνικός λαός ποιοι από τους ηγέτες του την ύστατη στιγμή δεν κιότεψαν ούτε σε πιέσεις, ούτε σε απειλές, ούτε σε εκβιασμούς αλλά βροντοφώναξαν, Ελλάδα και μόνο Ελλάδα!» 

Για να ευχηθεί στον συγγραφέα και δημοσιογράφο Μανώλη Κοττάκη καλή συνδράμει στο έργο του εκφράζοντας την στήριξή του.

Αποκαλυπτικά τα όσα σημείωσε ο Γιάννης Βαληνάκης Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών που μεταξύ άλλων είπε: «Την περίοδο 2004-2009 ακολουθήθηκε από τότε Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή βάσει σχεδίου μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική με τα εξής κύρια χαρακτηριστικά: 

Πρώτον: Ευρωπαϊκός – Δυτικός προσανατολισμός και αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. ή στο ΝΑΤΟ για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών, του Κυπριακού και των σχέσεων με γείτονες και για την αποτρεπτική ταυτόχρονα ενίσχυση των Ελληνικών συνόρων ως εξωτερικό ορίων της Ευρώπης.

Δεύτερον: Ο Δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον Κώστα Καραμανλή να θέσει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον και να παραμερίσει τις ρομαντικές ιδεοληψίες πως ότι είναι καλό για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ είναι αυτόματα και θετικό για την Ελλάδα. γι’ αυτό και είχε το ανάστημα να αντισταθεί σε απόρρητές πιέσεις και να αποτρέψει στο Βουκουρέστι, την είσοδο στο ΝΑΤΟ του βόρειου γείτονά μας ώστε να καμφθεί η ανιστόρητη αδιαλλαξία του.

Τρίτο: Ο Δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον Κώστα Καραμανλή να αξιοποιήσει κάθε κερδοφόρα ευκαιρία για τη χώρα όπως οι συμφωνίες με τη Ρωσία που θα καθιστούσαν την Ελλάδα ενεργειακό κόσμο, στη θέση της Τουρκίας, αγωγοί Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη και Southstream, ή η συμφωνία με την Κίνα για το λιμάνι του Πειραιά

Τέταρτον: Στην πιο σημαντική πρόκληση της εξωτερικής και αμυντικής στρατηγικής, δηλαδή στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό ο Κώστας Καραμαλής πέτυχε να συνδυάζει πραγματικά ήρεμα νερά με την αδιάληπτη προώθηση των ελληνικών συμφερόντων. Αντίθετα με όσους ουσιαστικά ήθελαν αν εκχωρήσουν ολόκληρη την Κύπρο υπό τουρκικό έλεγχο με το δικέφαλο κράτος του σχεδίου Ανάν, στήριξη αποφασιστικά τον κυπριακό ελληνικό στην επιλογή του «όχι». Αντιτάχθηκε στις πρόνοιες των συμφωνιών του Ελσίνκι με τις οποίες η ΕΕ όχι μόνο δεν μας στήριζε έμπρακτα απέναντι στην Τουρκία, αλλά την καλούσε να μας σύρει στη Χάγη για όποιο ζήτημα εκείνη θα επέλεγε… …Αντίθετα με αυτά σχεδιάσαμε πως να εγκλωβίσουμε εμείς την Τουρκία σε μια απείρως πιο συμφέρουσα για εμάς διαδικασία οριοθέτησης ΑΟΖ…

…15 χρόνια αργότερα που βρισκόμαστε και τι πρέπει να κάνουμε το θεμελιώδες ερώτημα είναι αν η στρατηγική μας για την αντιμετώπιση της Τουρκίας αποδίδει; Συγκρατεί ή ακυρώνει την τουρκική επιθετικότητα. Παραιτείται έως και μιας από τις επιδιώξεις της; Κερδίζει η χώρα μας;»

Για να κλείσει λέγοντας πως «Απαιτούνται δραστικές βελτιωτικές αλλαγές και κυρίως μια νέα προσέγγιση. Γιατί το πραγματικό δίλλημα δεν είναι μεταξύ ενός πολέμου και της σημερινής πολιτικής αλλά μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα δεν επαρκή και μιας νέας πιο διεκδικητικής και κερδοφόρας. Όπως λέγαμε και το 2004 υπάρχει καλύτερη πολιτική και την αξίζουμε…».

Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, πρώην Υπουργός, αναφέρθηκε στα όσα πρωτόγνωρα συνέβησαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή λέγοντας μεταξύ άλλων: «…Και ενώ οι σχέσεις Καραμανλή και Αμερικανών βρίσκονταν επί επί ξυρού ακμής η μη αναγνώρισης του κράτους του Κοσσυφοπεδίου από την Ελλάδα για εθνικής πάλι λόγους και το γενναίο από όλες τις απόψεις του Κώστα Καραμανλή στη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο 2008 αναφορικά με την ένταξη της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας πριν εξευρεθεί λύση στο όνομα της χώρας αυτής, διατάραξαν ακόμα περισσότερο τις διμερής σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών.

Πολύ σύντομα οι προειδοποιήσεις των Αμερικανών αξιωματούχων προς την τότε Ελληνική κυβέρνηση μετατράπηκαν σε υπονομεύσεις, σε δολιοφθορές ακόμα και σε απόπειρα δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Μανώλης Κοττάκης…

…Μπορεί ο Κώστας Καραμαλής να έχασε τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 λόγω των πρωτόγνωρων υπονομεύσεων που υπέστη η κυβέρνησή του αλλά παρέμεινε και παραμένει πιστός στις αρχές του, στην πολιτική του για μια Ελλάδα ανεξάρτητη που να θέλει και να μπορεί να προασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα και την εδαφική ακεραιότητά της καθώς και να προωθεί την ευημερία της κοινωνίας της. Αποτελεί για εμένα μεγάλη τιμή που μίλησα σήμερα για έναν μεγάλο ηγέτη που έχει ακόμα να προσφέρει πολλά στη χώρα».

Συγκινημένος ο Μανώλης Κοττάκης αναφέρθηκε στα όσα αποτυπώνονται στο χαρτί, στα όσα γεγονότα μιας κρίσιμης εποχής οδήγησαν στο εξίσου κρίσιμο σήμερα. «Σήμερα μου κάνουν την τιμή να μιλήσω στην εκδήλωση αυτή δύο άνθρωποι που ο καθένας με το δικό του τρόπο έχουν βαθιά μέσα τους την Ελλάδα. Οι πρώην Πρωθυπουργοί, Κώστας Καραμαλής και Αντώνη Σαμαράς. Πρόκειται για δύο ηγέτες που σε διαφορετικές στροφές της ιστορίας μας πήγαν κόντρα στο ρεύμα και έκαναν το χρέος τους προς την πατρίδα. Ο Αντώνης Σαμαράς, ως νεαρός Υπουργός Εξωτερικών απέλασε το 1991 τον Τούρκο Πρόξενο στην Κομοτηνή όταν αυτός αναμίχθηκε στα εσωτερικά μας. Ήμουν εκεί και το έζησα. Ο Κώστας Καραμαλής είπε τα δικά του όχι, τα οποία δικαιώθηκαν όλα μέσα στον χρόνο. Με σημαντικότερο από όλα τα όχι, το όχι στον Βουκουρέστι και το «όχι» στο Σχέδιο Ανάν.»

»Το βιβλίο λοιπόν τυπικά αφορά τον Κώστα Καραμαλή, ουσιαστικά όμως αφορά τον καθένα μας. Πώς αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας τη ζωή, πώς τη δικαιώνουμε, με ποιες πράξεις συμβιβαζόμαστε ή αντιστεκόμαστε. Φοβόμαστε ή τολμάμε.

Θέλουμε να κερδίζουμε τις νίκες της ζωής μας έντιμα ή να τις κλέβουμε. Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε τον Κώστα για τις επιλογές μας ή υποχωρούμε. Ποιον βάζουμε πάνω απ’ όλα, την πατρίδα ή τις πρεσβείες, το λαό ή τους ολιγάρχες, τη σημαία με το σταυρό, τη γαλανόλευκη ή κάτι άλλες πολύχρωμες που είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία.

Καθένας που δίνει τις σωστές απαντήσεις δεν συναντά απλώς τον Καραμανλή και τον Σαμαρά απόψε. Έχει βαθιά μέσα του τον Καποδίστρια, έχει τον Κολοκοτρώνη, έχει τον Παύλο Μελά, έχει τον Παλικαρίδη, έχει τον Καραολή, έχει τον Χρυσόστομο Σμύρνης, έχει τον Χριστόδουλο και έχει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να κρατάμε τη σκυτάλη που μας κληροδότησαν.

Τι μας ενώνει, μας ενώνει η αγωνία να κρατήσουμε το κερί του ελληνισμού αναμμένο. Αυτός είναι ο αγώνας, γι’ αυτό γίνονται όλα, για να μην σβήσει το κερί. Γιατί άμα μην είναι αναμμένο το κερί θα φουντώσει ξανά και θα γίνει λαμπάδα.

Το δεύτερο ερώτημα. Γιατί έγραψες το βιβλίο, μα γιατί όταν οι δημοσιογράφοι είμαστε μάρτυρες της ιστορίας πρέπει να την αφήνουμε πίσω μας, να την κληροδοτούμε. Δεν πρέπει να την αφήνουμε να την πούμε στα βαθιά μας γεράματα.

Μετά τον εμφύλιο επίσης, την ιστορία της δεξιάς στην πατρίδα μας την έγραφε συνήθως η αριστερά. Ε, ας την γράψει και μια φορά η δεξιά με παραπομπή τις πηγές.

Τέλος, τι θέλω να πω με τα ντοκουμέντα στο βιβλίο. Θέλω να πω ότι μεταξύ 2004 και 2009 απειλήθηκε η Δημοκρατία και η Εθνική μας κυριαρχία. Αμφισβητήθηκε μέχρι τελικής πολιτικής εξόντωσης το δικαίωμα εκλεγμένου ηγέτη να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον της πατρίδας του. Το γράφει το Βούλευμα της Ελληνικής Δικαιοσύνης που βασίστηκε στο πόρισμα του Ανακριτή Φούκα.»

Για να κλείσει λέγοντας «Θα έρθει η στιγμή που το κερί του ελληνισμού θα λαμπρύνει και πάλι τη χώρα. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στο Ζορμπά, όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό. Εσύ το λες στον Οδυσσέα, ο άλλος τον λέει Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λέω Ακρίτα. Μόλις ακούσεις αυτή τη λέξη, τινάζεται μέσα σου ο αιώνιος Έλληνας που μάχεται ακατάπαυστος στις άκρες, στα σύνορα.

Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη, το σύνορο. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ο πατριωτισμός είναι το νέο πολιτικό σύνορο.».