Τη στιγμή που η επιχειρηματικότητα αλλά και η κάθε είδους επενδυτική προσπάθεια προσκρούει επάνω σε ένα κράτος κι ένα σύστημα αλλεργικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τη στιγμή που η πραγματική οικονομία έχει… στεγνώσει από κάθε είδους χρηματοδότηση, τη στιγμή που τα λουκέτα διαδέχονται το ένα το άλλο και που στη θέση εταιρειών με ιστορία και προσωπικό ξεπηδούν -σε κάποιες μόνο περιπτώσεις- μικρές ατομικές στην πλειοψηφία τους επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή που επιχειρηματίες αγωνίζονται ενάντια σ’ όλους εκείνους που τους θέτουν καθημερινά εμπόδια, έχει ανοίξει μία συζήτηση όχι μόνο στη Μεσσηνία, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα και αφορά τον επιμελητηριακό θεσμό ενόψει και των εκλογών σ’ αυτά.
Πολιτικά, κομματικά, επιχειρηματικά και τοπικά συμφέροντα ανά περιοχή, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση δημιουργούν… συνθήκες που πράγματι με δυσκολία οι πολίτες μπορούν να αντιληφθούν, συνθήκες που προετοιμάζουν το έδαφος όχι μόνο για τη διεκδίκηση μιας θέσης ή ενός Επιμελητηρίου, αλλά και για την κατάληψη -με την καλή πάντα έννοια- ενός θεσμού που μέχρι σήμερα έχει διαδραματίσει ρόλο δυσανάλογο προς την επιχειρηματική κοινότητα, αν κρίνει κανείς το τι έχει συμβεί τα τελευταία μνημονιακά έτη, με τα μέτρα που… πυρπόλησαν κάθε τι επιχειρηματικά υγιές, δίχως να ανοίξει… ρουθούνι, απ’ όλους εκείνους που επέλεξαν να διατηρήσουν την καρέκλα του συνομιλητή των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Τι είναι όμως εκείνο που σήμερα κανείς προσδοκά και γιατί; Σε μία εποχή όπου τα πάντα έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, είναι βέβαιο ότι ακόμα και οι έχοντες αγνές προθέσεις συμμετοχής και προσφοράς θα κριθούν αυστηρά. Διότι θα πρέπει να πείσουν όλους εκείνους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν κάποτε νοικοκυραίοι και σήμερα αδυνατούν να υπο-στηρίξουν ένα θεσμό που στην πράξη δεν είναι δίπλα τους, ότι θα συμβάλλουν προκειμένου να λυθούν θεμελιώδη ζητήματα λειτουργίας της αγοράς. Ότι θα συμβάλλουν ώστε να ξεφύγουμε από τις λογικές της δήθεν ελεύθερης με σοβιετικά χαρακτηριστικά οικονομίας.
Προφανώς όπως κι όλοι οι θεσμοί, έτσι και τα Επιμελητήρια σε μία πτωχευμένη χώρα περνούν την κρίση τους. Σίγουρα η λειτουργία των Επιμελητηρίων δεν είναι εκείνη που τα χιλιάδες μέλη τους θα επιθυμούσαν. Είναι βέβαιο ότι χρειάζονται τομές αλλά και άνθρωποι με αποφασιστικότητα για να πάνε ένα βήμα παρακάτω το θεσμό, εκσυγχρονίζοντάς τον και τοποθετώντας τον στην ουσία των σημερινών απαιτήσεων. Έστω και σε τοπικό επίπεδο, με παρεμβάσεις που θα δίνουν προοπτική. Με παρεμβάσεις όχι στη λογική της διαχείρισης, αλλά σ’ αυτή της υπέρβασης.
Τα στοιχήματα μεγάλα και οι προκλήσεις… μπροστά, με τη σύνθεση και τη συνεργασία να «απαιτείται», αν φυσικά συνυπολογίσει κανείς και το νέο εκλογικό σύστημα, με απλή αναλογική. Σύνθεση όμως, όχι για τα οφίτσια, αλλά για τη… δημιουργία. Κι αυτό είναι που σήμερα φαντάζει σχεδόν αδύνατο.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
