Θυμάμαι τότε που πήγαινα σχολείο ακόμη…
Οι φίλες μου έπαιρναν κουτσομπολίστικα περιοδικά και τα… έκρυβαν κάτω από το θρανίο. H δική μου πλευρά, κάθε πρωί, είχε σαν άλλο… Ευαγγέλιο, το «ΦΩΣ»!
Τις περισσότερες Κυριακές με τον κολλητό μου ήμασταν στο γήπεδο. Τις καθημερινές, έτρωγα κάτι στο πρώτο διάλειμμα για να προλάβω να χωνέψω και πήγαινα με τα πόδια από το Κλασσικό Λύκειο (για όσους ξέρουν από Καλαμάτα) στο στάδιο για προπόνηση και ύστερα, από την παραλία, στο κέντρο, πάντα με τα πόδια. Η ζωή μου ήταν -και σ’ έναν βαθμό, παραμένει- ταυτόσημη με τον αθλητισμό και νομίζω πως μόνο καλά είναι όσα έχω πάρει απ’ αυτόν. Δεν ήπια και δεν κάπνισα ποτέ, δεν ξενυχτούσα, δεν έψαξα για… καταφύγιο σε παρέες της δήθεν μαγκιάς και κυρίως, δεν με ένοιαζε τι… λένε και τι κάνουν οι άλλοι. Ο στόχος μου ήταν πάντα, να ξεπερνάω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να δω… τι, πως και γιατί, κάνουν οι… πολλοί.
Μέσα σε όλο αυτό βέβαια, αγοροκόριτσο αφού… υπήρξαν και οι εξάρσεις του… οπαδισμού! Πόσες φορές δεν είχα κλάψει… Πόσες φορές δεν είχα τσακωθεί είναι αλήθεια… Ομηρικοί καυγάδες! Κι όμως, μετά από λίγο ήμασταν όλοι μαζί, γελούσαμε και συνεχίζαμε σα να μην είχε συμβεί τίποτε, ποτέ. Θυμάμαι πως έφυγα ένα μεσημέρι και πήγα να δω τον Θρύλο σε εκείνο το 1 – 1 με την… μεγάλη κυρία! Δεν το είχα πει σε κανέναν. Δεν ήθελα αφενός μεν, εμπόδια… αφετέρου δε, προνομιακή… θέση στο γήπεδο, ήθελα να το ζήσω «οπαδικά»! Ζιζού, Πίπο κι εκείνος ο «καταραμένος» ο Αντώνιο Κόντε… Ο αέρας και η βροχή είχε κυριεύσει κάθε μας κύτταρο κι όταν μπήκε το γκολ, δεν υπήρχε τίποτε… Τι να κάνεις; Να τα βάλεις με τους Ιταλούς που πανηγύριζαν πάνω από το κεφάλι σου; Γιατί;;; Είχα δει κι άλλους αγώνες και ναι, είχα τσακωθεί! Έβλεπα ανθρώπους να τσακώνονται, να τσακώνονται πολύ και είναι αλήθεια πως πάντα με ξεπερνούσε… Θυμάμαι κάθε χρόνο την 8η του Φλεβάρη του 1981, αν και ήμουν ενός και κάτι… ψιλά, θυμάμαι όσα απίστευτα έχουν γίνει μέσα και έξω από τα γήπεδα, αλλά αυτό στη Θεσσαλονίκη, ξημερώνοντας η 1η του Φλεβάρη του 22’, με υπερβαίνει… Και με υπερβαίνει όχι η «αιτία», αλλά το γεγονός! Η βία. Το μένος. Η κακία και η απύθμενη οργή που αναβλύζει προφανώς από πολύ πιο βαθιά πηγή από εκείνη που έχει την ικανότητα να… γεννήσει μέσα σου ο κάθε δικέφαλος, κάθε δαφνοστεφανομένος και κάθε τριφύλλι… Αυτά τα γεγονότα, πάντα θα με ξεπερνάνε γιατί είναι συγκεκριμένοι οι άνθρωποι που βρίσκουν… αφορμές! Και θα με ξεπερνάνε όσο υπάρχουν άνθρωποι και όσο εκείνοι που ψηφίζουμε κάθε φορά, υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος και τα πολιτικά οφέλη, δεν σκύβουν στα απλά, καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας τα οποία είναι και τα πιο βαθιά… πολιτικά. Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στη βία, έχει τεράστιες πιθανότητες να γίνει βίαιο, ο γιος που μεγαλώνει με έναν πατέρα που δέρνει τη μητέρα του, θα κακοποιήσει τη δική του σύντροφο πολύ πιο… εύκολα από έναν άλλο… γιο, όταν θα γίνει μπαμπάς, ο γιος και η κόρη του φασίστα, θα χαιρετήσει με μεγαλύτερη ευκολία ναζιστικά και αυτό, γιατί τα παιδιά, κάνουν συνήθως ό,τι βλέπουν! Πάντα πίστευα πως ο κόσμος θα μπορούσε να είναι αγγελικά πλασμένος. Πάντα ήθελα να συνυπάρχουν βάζελοι και γαύροι, δεξιοί και αριστεροί, θρησκευόμενοι και μη… Πάντα ήθελα να μην υπάρχει φτώχια, πείνα, βία και πόνος… Και πάντα πίστευα πως αν κάποιος φρόντιζε για τα πιο απλά πράγματα που κοστίζουν σε πολλά επίπεδα ναι, βοηθώντας όλους μας, να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, θα φάνταζαν όλα, στα μάτια μας, σα να ‘ναι πλασμένα… αγγελικά!
Δεν φταίει ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, ο Άρης, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η Μαύρη Θύελλα! Οι… αφορμές, δεν είναι ποτέ αιτίες! Είμαστε τα πληγωμένα παιδικά μας χρόνια και εκείνα τα δύσκολα τωρινά που κανένας δεν κάνει κάτι να τ’ αλλάξει! «Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου. Το σήμερα, χειρότερο απ’ το χθες. Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι. Φιλιά από στόματα άγνωστα βρισιές… Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι. Όλη η ζωή μου το χαμού. Μα από την κόλασή μου σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…»
