Ένας σπουδαίος αρχαιολόγος και χαρισματικός πανεπιστημιακός δάσκαλος, που είχε ρίξει φως στον αρχαιολογικό πλούτο της Μεσσηνίας, ο Γεώργιος Κορρές, έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 85 ετών, προκαλώντας συγκίνηση στη διεθνή αρχαιολογική κοινότητα αλλά και σε όσους είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του ή να υπάρξουν μαθητές του.
Με καταγωγή από τη Νάξο, γιος του καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανού Κορρέ, ο Γεώργιος Κορρές ολοκλήρωσε τις δύο πρώτες βαθμίδες της βασικής εκπαίδευσης στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1958 ως το 1963, σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών – από το 1952 ως το 1962 σαν υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Από το 1963 ως το 1965 πραγματοποίησε αντίστοιχες σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βόννης με υποτροφία της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών.
Η επαγγελματική του σταδιοδρομία συνδέθηκε άρρηκτα με τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διετέλεσε βοηθός και επιμελητής από το 1966 ως το 1973, μόνιμος επίκουρος καθηγητής από το 1973 ως το 1982 και τακτικός καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας από το 1982 ως το 2007. Ήταν επίσης αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας του Γκέτεμποργκ, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Λάιμπνιτς του Βερολίνου και των ιδρυμάτων Koldewey Gesellschaft και Winckelmann Gesellschaft.
Παράλληλα όμως αφοσιώθηκε και στην αρχαιολογική έρευνα πραγματοποιώντας πλήθος ανασκαφών, κατά κύριο λόγο όμως στη Μεσσηνία ως υπεύθυνος στις ανασκαφές της Πύλου, από το 1973, αλλά και σε πολλές ακόμη αρχαιολογικές θέσεις της περιοχής, όπως η Κουκκουνάρα, τα Καμίνια Κρεμμυδίων, η Τραγάνα, η Περιστεριά, η Βοϊδοκοιλιά, ο Άγιος Ιωάννης Παπουλίων, το Ρούτση τα Βολιμίδια της Χώρας Μεσσηνίας κ.α. Όλα αυτά τα χρόνια αγάπησε πολύ τη μεσσηνιακή γη την οποία επισκεπτόταν συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μιας και την θεωρούσε δεύτερη πατρίδα του.
Ο Γεώργιος Κορρές είχε επίσης αναπτύξει πλούσια εργογραφία, άρθρα του είχαν δημοσιευθεί σε πολλά ελληνικά αλλά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά ενώ είχε τιμηθεί με τα μετάλλια Ερρίκου Σλήμαν των Μουσείων Ankershagen, Neubuko της Ακαδημίας Επιστημών Βερολίνου, Winckelmann 50ετίας του ιδρύματος “Winckelmann-Gesellschaft”στο Στένταλ, το παράσημο Αξίας της κυβέρνησης της Δυτικής Γερμανίας, το 1992 κ.α.
Τη βαθιά αγάπη του για την αρχαιολογία και την Μεσσηνία μοιραζόταν, επί δεκαετίες, με την πολυαγαπημένη σύντροφο της ζωής του, δημοσιογράφο και αρχαιολόγο Σοφία Ταράντου, η οποία έφυγε πρόωρα από τη ζωή, τον Δεκέμβριο. Μαζί στη ζωή και στον θάνατο…! Ήταν επίσης πατέρας δύο παιδιών που είχε αποκτήσει από τον πρώτο του γάμο.
ΠΗΓΗ www.protothema.gr
