«Το γράφω αυτό τα Χριστούγεννα του 2020 στο Λονδίνο, στην οδό Tier 4. Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ μήνες από την τελευταία μου χειραψία. Προς το παρόν, είναι λογικό, δεν είναι καιρός για χειραψίες, μα όταν τελειώσει αυτή η κρίση, θα γίνω το φρικιό που όχι μόνο θα κάνει χειραψία με αγνώστους, αλλά και θα τους κρατάει σφιχτά το χέρι σε όλη τη συνάντηση. Κάποιοι περιμέναμε πολύ καιρό για τη χειραψία και περάσαμε πολύ καιρό ψάχνοντας εναλλακτικές. Σας λέω, λοιπόν, πως η χειραψία είναι ασυναγώνιστη».
Κάπως έτσι κι εμείς: Πέρυσι γράφαμε για τα Χριστούγεννα χωρίς αγκαλιά, έχοντας κλείσει μόλις οκτώ μήνες από την αρχή της πανδημίας κι εφέτος συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο, έτοιμοι να υποδεχτούμε το 2022, μία ακόμη χρονιά παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, στην οποία θα πορευτούμε πάλι όχι μόνο χωρίς αγκαλιές, αλλά χωρίς ούτε καν την απλή, ταπεινή χειραψία. Η οποία, παρότι καθημερινή, έως τυπική συνήθεια, παραμένει η πρώτη σαφής ένδειξη διαθέσεων. Γιατί όσο εύγλωττη είναι μία ζεστή, γερή χειραψία, άλλο τόσο είναι και μία χλιαρή, άνευρη, χωρίς ίχνος ενέργειας.
Παλαιοανθρωπολόγος και εξελικτικός βιολόγος με ειδίκευση στη μελέτη των Νεάντερταλ, συνεργάτης του National Geographic, αλλά επίσης stand-up κωμικός, που χρησιμοποιεί την κωμωδία ως μέσο επικοινωνίας της επιστήμης με το ευρύ κοινό, η Έλα Αλ-Σαμάχι εξηγεί στο βιβλίο της με τίτλο «Η ιστορία της χειραψίας» (μετάφραση Ιωάννα Χονδρού, εκδόσεις Η Τέχνη της Ζωής) ότι η χειραψία δεν είναι μόνο πολιτισμικό στοιχείο αλλά και βιολογικό, βαθιά εγγεγραμμένο στο DNA μας.
πηγή: www.huffingtonpost.gr διαβάστε την συνέχεια εδώ
