Η πρόσβαση που μας είχε δοθεί το 2018 στα Walt Disney Animation Studios ήταν στ’ αλήθεια πολύ σπάνια. Οι δημοσιογράφοι που είχαμε φτάσει από όλο τον κόσμο θα επισκεπτόμασταν περιοχές του στούντιο – ναι, περιοχές, τα Walt Disney Animation Studios είναι μία μικρή πόλη – που είναι κανονικά κλειστές στο γενικό κοινό. Μέρη όπως το Νεκροτομείο της Disney όπου η τέχνη δεν πάει για να πεθάνει, ή τα Walt Disney Archives, τα παλαιότερα αρχεία ψυχαγωγίας στον πλανήτη, για τα οποία πρέπει να έχεις ειδική άδεια για ακαδημαϊκού ή άλλου τύπου τύπου έρευνα αν θες να εισχωρήσεις.
Ο Mickey Mouse όμως, ο πρώτος σούπερσταρ του Χόλιγουντ, είχε τη δίκαιη τιμητική του. Έκλεινε τα 90 και η εταιρεία είχε οργανώσει τεράστιες καμπάνιες παγκοσμίως για να τον γιορτάσει. Από τα ρούχα της Levi’s και τα ρολόγια της Nixon ως τα special edition ψυγεία της Smeg και διάφορα events που είχε διοργανώσει σε όλο τον κόσμο, η Disney θα αφιέρωνε έναν ολόκληρο χρόνο τιμώντας το ποντίκι που την έχτισε, ξεκινώντας από το θρυλικό πια “Steamboat Willie” και φτάνοντας στην υπερδημοφιλή, φρέσκια σειρά καρτούν του Paul Rudish. Δεν ήθελε να μας στερήσει τίποτα.
Εκτός από κάποια, όποια, αναφορά στο “Runaway Brain” του 1995. Τη μικρού μήκους ταινία με πρωταγωνιστή τον Mickey που είχε κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών και αργότερα είχε προταθεί για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους.
Η απουσία οποιασδήποτε μνείας στην ταινία ήταν εκκωφαντική, όχι γιατί το “Runaway Brain” είχε κάποια συγκλονιστική επίδραση στη βιομηχανία, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Ενώ για άλλες παραγωγές που η Disney λόγιζε κάποτε ως μαύρες σελίδες στη φιλμογραφία της – ή έστω μικρά στραβοπατήματα – έγιναν αναφορές χωρίς κολλήματα, για τη συγκεκριμένη ταινία δεν ακούστηκε απολύτως τίποτα στη διάρκεια των πέντε ημερών που είχε κρατήσει το event μας.
Τι συνέβη όμως με το “Runaway Brain” και η Disney παριστάνει ότι δεν υπάρχει;
Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ MICKEY MOUSE
Ήδη μέσα στην πρώτη πενταετία κυκλοφορίας του, ο Mickey θα έπεφτε θύμα της τεράστιας και γρήγορης δημοτικότητάς του.
Στις 16 Φεβρουαρίου του ‘31, το περιοδικό TIME θα τον ανέφερε σε άρθρο του ως “ελεγχόμενο τρωκτικό του Walt”. Η λογοκρισία είχε αρχίσει να τα βάζει με τις ιστορίες του. Στο short “Shindig” του ‘30, η φίλη του Clarabelle θα διάβαζε στο κρεβάτι της το ερωτικό “Three Weeks”, ένα βιβλίο της Elinor Glyn που θα σκανδάλιζε επί δύο δεκαετίες τη λίστα των best-sellers.
Οι λογοκριτές θα χτυπούσαν καμπανάκι, αλλά ο Disney δεν το περίμενε. Είχαν χτυπήσει και νωρίτερα βέβαια, με αφορμή τους μαστούς της Clarabelle. Γι’ αυτό και στο ίδιο short, η αγελάδα θα φορούσε μακριά φούστα για να τους κρύψει. Κι αυτά είναι μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που περιόριζαν τους δημιουργούς.
Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, ο Disney θα έλεγε στο περιοδικό Collier ότι η ηρωική φύση του Mickey τον είχε πια κάνει τόσο μεγάλο θρύλο που δεν ήταν εύκολο να αστειευτείς μαζί του. Λίγο νωρίτερα, σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Modern Screen με τίτλο “Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey”, ο δημιουργός έγραφε: “Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών […]”.
Ακόμα και η δημοφιλής slapstick βία που τον πρώτο καιρό περνούσε εύκολα, στην πορεία θα γινόταν κίνδυνος για τα 5 εκατομμύρια Mickey προϊόντα που πουλούσε ημερησίως. Σταδιακά πολλές από τις ιστορίες που αρχικά ξεκινούσαν με τον Mickey για πρωταγωνιστή δίνονταν στον Donald Duck ως πιο εύκολη λύση.
Η διδακτική φύση του ποντικού, ειδικά για τα πολύ νεαρά παιδιά, αλλά και η ίδια η λατρεία που του είχε ο Disney, τον εμπόδιζαν απ’ το να του βρίσκει συνεχώς νέο υλικό. Ειδικά με το χιούμορ που προτιμούσε.
Ήταν ο ίδιος δηλαδή που είχε προτείνει στον Floyd Gottfredson, τον άνθρωπο που πλάναρε, εικονογραφούσε και έγραφε τα comic strips του Mickey επί 45 χρόνια, να χρησιμοποιήσει χιούμορ αυτοκτονίας στα strips.
Ο Gottfredson είχε ελευθερίες που το τμήμα του animation είχε χάσει. Ο δικός του Mickey είχε δράση, εξωτικές τοποθεσίες, ταραχώδη cliffhangers, πειρατές και τρελούς επιστήμονες. Δεν είχε χρειαστεί να χάσει τον εαυτό του για να τους υποστηρίξει, απλώς ήταν ο Indiana Jones που είχε σχεδιαστεί να είναι.
Το 1920 λοιπόν ο Disney, ως φαν της βαριετέ, είχε παρακολουθήσει την ταινία “Haunted Spooks” του Harold Lloyd. Σε αυτήν ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει, με κωμικές συνέπειες. Το 1930 ο παραγωγός είπε στον Gottfredson να δοκιμάσει το ίδιο με τον Mickey. «Walt! Αστειεύεσαι! Τι θα πουν οι εκδότες; Οι αναγνώστες;»,είχε αναρωτηθεί ο Gottfredson. Η ερώτηση του καρτουνίστα ήταν εύλογη, όμως ο Disney επέμεινε γιατί το χιούμορ αυτοκτονίας ήταν πολύ διαδομένο τότε.
Πράγματι, ο Mickey προσπαθεί να αυτοκτονήσει στα strips με όπλο, με πτώση, με κρεμάλα, ή αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Τελικά, κοιτώντας τους χαρούμενους σκίουρους που τον είχαν περικυκλώσει στο φινάλε, είχε νιώσει ντροπιασμένος για τις σκοτεινές του σκέψεις και είχε αποφασίσει πως δεν θα μπορούσε να πάρει τη ζωή του όταν υπήρχε τόση καλοσύνη ακόμα στον κόσμο.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
πηγη news247.gr
