Αν είχα την ευκαιρία να καθίσω απέναντι από τον «Ευρωπαίο διπλωμάτη» που θέτει επιτακτικά το ζήτημα της παροχής αντιαεροπορικών συστημάτων από την Ελλάδα στην Ουκρανία, θα του έλεγα τα εξής: Ευχαρίστως, αν υπήρχε από την πλευρά της Ε.Ε. μια σαφής και απτή δέσμευση για την προστασία της ασφάλειας της χώρας μας, αυτό που οι Αγγλοσάξονες θα αποκαλούσαν firm security commitment. Τέτοια δέσμευση δεν υπάρχει και το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να τη δώσει προφανώς, γιατί εμπλέκει άλλο μέλος του.
Ο «Ευρωπαίος διπλωμάτης» θα έπρεπε, βέβαια, να κατανοήσει επίσης ότι η Ελλάδα δεν συνορεύει με την Αυστρία και τη Γαλλία, ούτε μοιράζεται μόνο κάποια λίμνη με όμορη χώρα. Εχει ως γείτονα μια χώρα που αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών και η οποία έως πρόσφατα έκανε συχνές υπερπτήσεις πάνω από αυτά. Τα αντιαεροπορικά συστήματα της χώρας δεν μπορούν να δοθούν στην Ουκρανία, ή σε οιαδήποτε άλλη χώρα, χωρίς να υπάρχει δέσμευση ότι θα αντικατασταθούν αμέσως από άλλα παρόμοια, χωρίς προφανώς να χρειαστεί να πληρωθούν από τον ελληνικό προϋπολογισμό.
Αν στη συζήτηση συμμετείχε και κάποιος «Αμερικανός διπλωμάτης», θα του έλεγα ακριβώς τα ίδια, γιατί η σχετική αμερικανική δέσμευση παραμένει… απόρρητη και εν μέρει ασαφής. Θα πρόσθετα, όμως, ότι τα «ανταλλάγματα» που έχει λάβει η Ελλάδα, είτε λόγω της στάσης της στην ουκρανική κρίση είτε λόγω του πράσινου φωτός στην παροχή των F-16 στην Αγκυρα, είναι αναιμικά. Παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει επωμιστεί σημαντικό πολιτικό κόστος. Κλασικό παράδειγμα, τα αμερικανικά πλεονάζοντα πολεμικά σκάφη που, ορθώς, απέρριψε η ηγεσία του ελληνικού Πενταγώνου. Θα ανέφερα επίσης την επισήμανση βετεράνου αναλυτή της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας, ο οποίος σχολίαζε προσφάτως ότι «κάποιον ορό βάζουν σε κάθε νεοεισερχόμενο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που τον κάνει να αντιμετωπίζει την Τουρκία με δέος ή φόβο μη χαθεί». Το έλεγε κρίνοντας την τουρκική στάση στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή με την ελληνική.
Κάποιοι Βόρειοι διπλωμάτες θεωρούν την παραπάνω επιχειρηματολογία αμιγώς βαλκανική, ίσως και αντιαισθητική. Από την άλλη, είμαστε εμείς που ζούμε εδώ σε μια επικίνδυνη γειτονιά, με πολλές απειλές και την προσδοκία ότι η συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της Δύσης έρχεται με κάποιου είδους προστασία. Ναι, και να μην ξεχάσω. Είναι οι βόρειοι σύμμαχοί μας που έκαναν μπίζνες με τη Μόσχα και είχαν απόλυτη εξάρτηση από αυτήν επί χρόνια, αδιαφορώντας για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις. Και είναι οι ίδιοι που, μόλις κλείσει το κεφάλαιο της Ουκρανίας, θα κάνουν πάλι μπίζνες με τη Μόσχα.
πηγη kathimerini.gr
