Τελικά πόσο… πολιτικό είναι το θέμα της πανώλης; Πόση… ζημιά έχει γίνει στον κτηνοτροφικό τομέα και την οικονομία; Πόσα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εφόσον είχαμε πράξει τα αυτονόητα; Και εν τέλει ποια είναι τα αυτονόητα σε αυτή τη χώρα; Δεν είναι να ενισχύονται οι πολιτικές που φέρνουν αποτέλεσμα; Δεν είναι να στηρίζονται οι εναπομείναντες δοκιμαζόμενοι κτηνοτρόφοι;
Απλά ερωτήματα που ζητούν απάντηση την ώρα που ο πρωτογενής τομέας είναι αφημένος στη… μοίρα του και η κυβέρνηση -μετά τις μεγαλοστομίες της για ισχυρούς ελέγχους σε αθρόες εισαγωγές κτηνοτροφικών και γεωργικών προϊόντων από τρίτες χώρες και χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- έμεινε με το στόμα… ανοιχτό μπροστά στην εισαγόμενη πανώλη. Και τώρα τρέχει μεταφέροντας κτηνιάτρους από νομό σε νομό για να κάνουν εκτεταμένους ελέγχους, με τις υπηρεσίες υποστελεχωμένες σχεδόν παντού…
Αυτές είναι οι διαπιστώσεις, ωστόσο τα ερωτήματα παραμένουν. Κρίνοντας από το γεγονός πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά υπάρχουν και ευθύνες για εκείνους που από… άγνοια ή… στοχευμένα μας οδήγησαν στο σημερινό «τρεχάτε ποδαράκια μου» με την ελληνική κτηνοτροφία να «ξεκληρίζεται».
Πολλά από αυτά παίρνουν τις απαντήσεις που πρέπει από τα όσα έκανε γνωστά ο Θεόδωρος Καναβός, Κλινικός Κτηνίατρος Ζώων Συντροφιάς & Παραγωγικών ζώων με κτηνιατρείο & κτηνιατρικό γραφείο παραγωγικών ζώων στην Ελευσίνα.
«Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός, που θέσπισε τον κτηνίατρο εκτροφής με πρότυπο το Ιρλανδικό & Αγγλικό μοντέλο. Δηλαδή, υποχρέωσε τον κάθε κτηνοτρόφο να συνάψει σύμβαση εργασίας με ιδιώτη κτηνίατρο εκτροφής, την οποία σύμβαση την υπέγραφε ο κτηνοτρόφος με τον κτηνίατρο στις κτηνιατρικές υπηρεσίες της εκάστοτε περιφέρειας… Ο κτηνίατρος εκτροφής διενεργούσε εμβολιακά προγράμματα (όπως το πρόγραμμα μελιταίου πυρετού κ.α.) και στο τέλος πλήρωνε η Περιφέρεια τον κτηνίατρο και όχι ο κτηνοτρόφος. Δηλαδή, ο κάθε κτηνοτρόφος είχε τον δικό του κτηνίατρο εκτροφής και ο κτηνίατρος αυτός ελεγχότανε από την Περιφέρεια. Έτσι και ο κτηνοτρόφος είχε ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμο ιδιώτη κτηνίατρο και παράλληλα τον έλεγχο ασκούσε η κατά τόπους Κτηνιατρική Υπηρεσία», σημειώνει ο κ. Καναβός.
Για να καταδείξει στην συνέχεια πως με την ακολουθία μιας συγκεκριμένης πολιτικής το πως οργανώθηκε με συγκεκριμένα μάλιστα αποτελέσματα -σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους- ο κτηνοτροφικός κλάδος. Και προσθέτει: «Ακολούθως ιδρύθηκαν τα κτηνιατρικά γραφεία στα οποία οι κτηνοτρόφοι μπορούσαν να απευθύνονται σε εξειδικευμένους κτηνιάτρους για ζητήματα παραγωγικών ζώων. Μετά θεσπίστηκε (σ.σ. επί Σαμαρά) η υποχρεωτική συνταγογράφηση φαρμάκων για παραγωγικά ζώα… Και γενικά επί πρωθυπουργίας του δόθηκε άλλος αέρας στην ελληνική κτηνοτροφία με τον κτηνίατρο εκτροφής, διότι πλέον ο κάθε κτηνοτρόφος είχε τον δικό του αποκλειστικό κτηνίατρο εκτροφής που μπορούσε να απευθυνθεί κάθε ώρα και στιγμή».
Οι τομές όμως αυτές, δυστυχώς, καταργήθηκαν και έγιναν προαιρετικές με τον θεσμό του κτηνιάτρου εκτροφής να «αργοπεθαίνει» και τελικά φτάσαμε… εδώ που φτάσαμε με 18.000 θανάτους λόγω της πανώλης, με τον κ. Καναβό να υπογραμμίζει πως «…εάν όμως ο κάθε κτηνοτρόφος είχε τον αποκλειστικό κτηνίατρο μέσα στον στάβλο του δεν θα γινόντουσαν αυτά που γίνονται σήμερα».
Βέβαια, την έλλειψη στήριξης του κτηνοτροφικού τομέα την αντιλαμβάνεται κανείς και από την έλλειψη συγκεκριμένων πολιτικών στήριξης των ανθρώπων του κλάδου, αλλά και από την έλλειψη των απαραίτητων δομών, υπηρεσιών και προσωπικού με ενδεικτικά να είναι τα εξής. Στο νομό Αττικής υπήρχαν 6 αγροτικά κτηνιατρεία (Μάνδρας, Μεγάρων, Ασπροπύργου, Μενιδίου, Καπανδριτίου, Κερατέας). Μετά την πρωθυπουργία Σαμαρά οι «ειδικοί» έκλεισαν και τα έξι και παράλληλα κατάργησαν και τον κτηνίατρο εκτροφής που έλυνε όλα τα προβλήματα των κτηνοτρόφων.
Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι το πρόβλημα της πανώλης καθαρά πολιτικό, λόγω παντελούς έλλειψης κτηνιατρικής κάλυψης των κτηνοτρόφων; Τι να το κάνουν τώρα οι κτηνοτρόφοι, που τρέχουν οι κτηνίατροι για να προλάβουν να ανακαλύψουν τις μολυσμένες μονάδες και οι ίδιοι πεθαίνουν στα κλάματα βλέποντας τα κοπάδια τους να αφανίζονται. Το θέμα είναι να μην είχε γίνει το κακό…
