Υπάρχει ένα εκπληκτικό τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο «Καθρέφτης» το οποίο μου θύμισε η περίπτωση του Τάσου Ξιαρχό και της απαράδεκτης ενέργειάς του να εξευτελίσει μια άγνωστη, παχύσαρκη κοπέλα.
Μου ήρθε στο μυαλό και από την περίπτωση της Ιωάννας Παλιοσπύρου, μιας κοπέλας που θέλει να συνεχίσει να ζει, παρά το τραγικό περιστατικό που της σημάδεψε το πρόσωπο και τη ζωή.
Λέει, λοιπόν, το πρώτο μέρος του τραγουδιού:
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ’ την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια.
Ο καθρέφτης μας λοιπόν. Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας, όχι μόνο της ελληνικής, που αποθεώνει στάνταρ ανθρώπους, συγκεκριμένη ομορφιά, στημένη δημοσιότητα, πρότυπα που δημιουργούνται μέσα από διαδικασίες που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι, άσχημοι άνθρωποι, έξυπνοι ή λιγότερο έξυπνοι άνθρωποι.
Υπάρχουν επίσης άνθρωποι ντροπαλοί, άλλοι πιο σκληροί κι άλλοι πιο ήσυχοι, αξιοπρεπείς. Αλλά υπάρχουν και οι επιδειξιομανείς, οι ανασφαλείς, αυτοί που πουλάνε την εξωτερική τους εμφάνιση γιατί είναι κενοί περιεχομένου.
Αλλά πάνω απ’ όλα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όλοι τους, και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους χλευάζει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους κρίνει, εκτός κι αν είναι αναξιοπρεπείς. Εκτός κι αν εξευτελίζονται μες στην πολύ συνάφεια του κόσμου, που έλεγε και ο Καβάφης.
Τα παραδείγματα της Ιωάννας και της παχύσαρκης κοπέλας – θύμα του Ξιαρχό, έρχονται σε μια στιγμή που γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα κοινωνικά πρότυπα. Γι’ αυτά που προάγονται μέσω των social media και γι’ αυτά που είναι στην πραγματική ζωή.
Κι έχει τόσο ενδιαφέρον να σταθούμε σ’ αυτά τα πρότυπα γιατί είναι αδιανόητο να μιλάμε εν έτει 2021 για «οριζόντιες ρίγες» στα γυναικεία κορμιά. 
Ή να μιλάμε για «άσχημα πρόσωπα» για «παραμορφωμένες» γυναίκες, όπως στην περίπτωση της Ιωάννας.
Το θύμα μιας άλλης γυναίκας επιχειρεί να κάνει στροφή στη ζωή της. Να ζήσει μέσα από τα πρότυπα που θέλει να προάγει. Να πει στον κόσμο ότι «είμαι αυτή που είμαι, γιατί άλλοι αποφάσισαν πώς θα γίνω. Αλλά είμαι άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες, κι άλλους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν τα… χαρακτηριστικά που κάποιοι άλλοι προάγουν».
Ναι, η Ιωάννα, αυτή η δυνατή γυναίκα δεν είναι «κανονική», ήτοι δεν έχει τα στοιχεία που αυτή η ψεύτικη «κανονικότητα» επικροτεί.
Και αν θέλετε, αυτό πρέπει να είναι το κορυφαίο γυναικείο ζήτημα, μαζί βέβαια με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος.
Το κορυφαίο γυναικείο ζήτημα είναι να μην παθαίνουμε σοκ όταν η «κανονικότητά» μας ταρακουνιέται από την κάθε Ιωάννα.
Που δεν ταραζόμαστε με τις παχύσαρκες γυναίκες οι οποίες δεν ακολουθούν τα πρότυπα που προάγει το Instagram με τα τέλεια κορμιά και τα ακόμη πιο τέλεια χαμόγελα ευτυχίας.
Οι γυναίκες πρέπει να εξεγείρονται και να αγωνίζονται για έναν κόσμο που δεν θα απορρίπτει το διαφορετικό και δεν θα αποδέχεται το κάθε mainstream το οποίο «πουλάει» κάθε σελέμπριτι τύπου Ξιαρχό.
Ναι, οι γυναίκες οφείλουν οι ίδιες να αγωνιστούν προκειμένου να γίνει κανονικότητα ότι όλα τα κορμιά σαν της παχύσαρκης κοπέλας, κι όλα τα πρόσωπα, σαν της Ιωάννας, είναι όμορφα, αρκεί να υπάρχουν όμορφες ψυχές και διαυγή μυαλά.
Εγραψε κάποιος στο διαδίκτυο κάτι πολύ σωστό: «Δε χρειάζεται όλα τα σώματα και όλα τα πρόσωπα να είναι με τον ίδιο τρόπο όμορφα».
Ναι μπορεί να είναι διαφορετική η ομορφιά. Ναι, μπορεί οι παρουσιάστριες να είναι και «χοντρές» και οι παρουσιαστές να είναι φαλακροί.
Ναι, δεν πρέπει να αφήσουμε την τοξικότητα να μολύνει ό,τι ανθρώπινο υπάρχει. Την προσωπική επαφή, χωρίς τη φθήνια, τον έρωτα, την κοινωνικοποίηση, τη φιλία, χωρίς τα σοσιαλμιντιακά στάνταρ.
Υπάρχει μια ευκαιρία για συζήτηση γύρω από την φθήνια που έχει κατακλύσει τη ζωή μας. Αν καταφέρουμε να γίνουμε έστω και κατ’ ελάχιστον καλύτεροι σ’ αυτό, τότε θα επανέλθει και η κανονικότητα της πραγματικής ζωής.
Οι κάθε Ξιαρχό αυτού του κόσμου απλά είναι περαστικά «παράσιτα» που ρουφάνε αίμα για λίγη δημοσιότητα.
Οσοι, λοιπόν, ρυπαίνουν τον κανονικό κόσμο με τη δική τους «κανονικότητα» απλά θα τους αποβάλει η ίδια η ζωή.
Οσοι μετέρχονται τρόπους κοινωνικής ανόδου πατώντας επί πτωμάτων, απλά θα ξεβραστούν κάποια στιγμή. Αλλά θα είναι αργά, απλά γιατί θα έχουν χάσει τον εαυτό τους.
Κι όσες οικογένειες δημιουργούν παιδιά – τέρατα, τα οποία προετοιμάζουν για την κοινωνία των likes και της φεισμπουκικής αποδοχής, απλά θα έχουν προκαλέσει οι ίδιες τεράστια ζημιά στις επόμενες γενιές.
Και ξέρετε. Ο καθρέφτης σπάει σε χίλια κομμάτια όταν κοιτάς στα μάτια την «ασχήμια» των άλλων, «ασχήμια», όμως, που μπορεί να είναι πανέμορφή στον πραγματικό κόσμο.
