Πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, πήγαινα σχολείο στην Κυπαρισσία. Ξεκινούσα από τον Αγιαννάκη, με το λεωφορείο και κάποιες ημέρες, ανάλογα το πρόγραμμα, γυρνούσα με το τρένο. Για μία διαδρομή σχεδόν 10 χιλιομέτρων, χρειαζόμασταν περίπου 15 λεπτά και περνούσαμε από τη γέφυρα του Αρκαδικού ποταμού, κοντά στο Καλό Νερό. Το περίμενα πώς και πώς εκείνο το σημείο γιατί μου άρεσε να βλέπω το ποτάμι και τη ροή του. Το χειμώνα, μάλιστα, που είχε πολύ νερό, ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Από τότε, η επαφή με τις γέφυρες, μου προξενούσε μεγάλο ενδιαφέρον. Οι γέφυρες εξάλλου, είναι αυτές που μας φέρνουν πιο κοντά, που ενώνουν πολιτισμούς, που δημιουργούν ένα κράμα εμπειριών και διαφορετικών οπτικών.
Διαβάστε περισσότερα στο ρεπορτάζ του www.travel.gr πατώντας εδώ
