Επιστήμονες επιχειρούν να συσχετίσουν το πόσο πεινασμένοι νιώθουμε με τον ρυθμό που γερνάμε, δίνοντας όμως έμφαση στο αίσθημα της πείνας και όχι στην ικανοποίησή του.
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που τρώνε πολλές φορές μέσα στην ημέρα, μικρές ποσότητες αντιπροσωπευτικές όλων των ομάδων τροφίμων. Προφανώς και δεν πετυχαίνω κάθε μέρα τον απόλυτο στόχο. Ωστόσο, συνήθως κάνω φιλότιμες προσπάθειες. Όσοι με ξέρουν, με έχουν ακούσει να έχω πει άπειρες φορές ότι πεινάω. Ενίοτε, ενώ καταπίνω την τελευταία μπουκιά ενός σνακ. Θα έλεγες πως είναι η by default λειτουργία μου το να πεινάω.
Έτσι, με χαρά διάβασα τη δημοσίευση της μελέτης που ανέφερε ότι το αίσθημα της πείνας μπορεί να επιβραδύνει τη γήρανση. Πρόσεχε: το πόσο πεινάμε, όχι το πόσο τρώμε. Γιατί έχει γίνει κατανοητό εδώ και χρόνια ότι ο περιορισμός της ποσότητας της τροφής μπορεί να προάγει την υγιή γήρανση σε ένα ευρύ φάσμα ζώων (είμαστε στη λίστα),
Οι ερευνητές του University of Michigan τέσταραν τη θεωρία τους σε μύγες. Είδαν πως εκείνες που αισθάνονταν πεινασμένες –είτε μέσω διατροφής, είτε μέσω διέγερσης του εγκεφάλου– ζούσαν περισσότερο.
Διαπίστωσαν επίσης ότι η πείνα προκαλεί αλλαγές στο επιγονιδίωμα του εγκεφάλου (βλ. μηχανισμός με τον οποίο το κύτταρο ελέγχει ποιες γονιδιακές περιοχές του είναι λειτουργικές κάθε στιγμή), επηρεάζοντας την έκφραση των γονιδίων. Κατά συνέπεια, επηρεάζει τη συμπεριφορά διατροφής και τη γήρανση.
Η ακόρεστη πείνα δίνει περισσότερη ζωή
Αποδεδειγμένα η ανθρωπότητα είναι διατεθειμένη να δοκιμάσει τα πάντα, αν είναι να μπορεί να τρώει ό,τι θέλει χωρίς να παχαίνει. Προηγούμενη έρευνα έχει δείξει ότι ακόμα και η μυρωδιά του φαγητού μπορεί να αντιστρέψει τις ευεργετικές επιδράσεις του περιορισμού της τροφής. Ακόμα και χωρίς να φάμε! Αυτά τα συναρπαστικά ευρήματα οδήγησαν τους συγγραφείς της έρευνας, Kristy Weaver και Scott Pletcher, να εξετάσουν εάν οι αλλαγές στον εγκέφαλο που προκαλούν την επιθυμία αναζήτησης τροφής μπορεί να κρύβονται πίσω από μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.
Οι ερευνητές προκάλεσαν το αίσθημα τις πείνας σε μύγες με διάφορους τρόπους, όπως αλλαγές στην ποσότητα αμινοξέων και ενεργοποίηση των νευρώνων που σχετίζονται με το αίσθημα της πείνας.
«Πιστεύουμε ότι δημιουργήσαμε ένα είδος ακόρεστης πείνας στις μύγες. Και με αυτόν τον τρόπο, οι μύγες έζησαν περισσότερο», τόνισε ο Dr. Pletcher.
Επιπλέον, η ομάδα μπόρεσε να χαρτογραφήσει τη μοριακή μηχανική της πείνας σε αλλαγές στο επιγονιδίωμα των εμπλεκόμενων νευρώνων. Έτσι, αναγνώρισε ότι οι νευρώνες ανταποκρίθηκαν στην παρουσία ή απουσία ενός συγκεκριμένου αμινοξέος στη διατροφή. Ως εκ τούτου, σημειώθηκε πώς και πόσο αυτές οι αλλαγές μπορούν να επηρεάσουν συγκεκριμένα γονίδια που εκφράζονται στον εγκέφαλο των μυγών και, κατά συνέπεια, τη διατροφική συμπεριφορά και τη γήρανσή τους.
Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι πρέπει να δοθεί προσοχή πριν εφαρμοστούν τα ευρήματα σε ανθρώπους, αλλά «υπάρχει κάθε λόγος να αναμένουμε ότι οι μηχανισμοί που ανακαλύφθηκαν είναι πιθανό να ρυθμίζουν τις ορμές πείνας σε άλλα είδη». Η επόμενη μελέτη του συγκεκριμένου τμήματος θα εξετάσει πώς η επιθυμία για κατανάλωση φαγητού με στόχο την ευχαρίστηση μπορεί επίσης να συνδέεται με τη διάρκεια ζωής.
πηγη ow.gr
