Του Θανάση Κ.
Η δημόσια συζήτηση που άνοιξε με την Πρωθυπουργική δήλωση ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε «υποχωρήσεις» από τις «αρχικές θέσεις» στα ελληνοτουρκικά, συνεχίζεται. Και συνεχίζει να ζημιώνει και να αποκαλύπτει.
Βέβαια, ο Πρωθυπουργός ευθύνεται για όσα είπε αρχικά.
Δεν ευθύνεται για όσα λένε διάφοροι μετά, με αφορμή τις δηλώσεις του.
— Όμως η συζήτηση που ξεκίνησε ζημιώνει την εξωτερική Πολιτική, γιατί ΔΕΝ είναι καλό πράγμα να δηλώνεται από την πλευρά τις Ελλάδας, ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουν υποχωρήσεις από «αρχικές» θέσεις, πριν καν καθίσουμε στο τραπέζι των (όποιων) «διαπραγματεύσεων».
Αν το δηλώνεις αυτό προκαταβολικά, αυτό ισοδυναμεί με ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ «αρχικών θέσεων». Οι οποίες, αφού εγκαταλείπονται εκ των προτέρων, ΔΕΝ είναι πια “αρχικές” (αφετηριακές)…
Πράγμα που είναι ο χειρότερος τρόπος να ξεκινήσεις μια «διαπραγμάτευση».
Κι αν έχεις δείξει τη διάθεση να «δώσεις», ΠΡΙΝ καν καθίσεις στο τραπέζι, τότε ο αντίπαλος θα ζητήσει πολύ περισσότερα αφότου καθίσει…
— Είναι όμως και αποκαλυπτική η συζήτηση αυτή. Διότι δείχνει – όχι τόσο από την πλευρά του Πρωθυπουργού που το ξεκίνησε, αλλά από την πλευρά διάφορων πρώην και νυν «αξιωματούχων» ή «αρμοδίων» – πόσο επικίνδυνα άσχετοι ή ημιμαθείς είναι με τα ζητήματα που προσπαθούν να διαχειριστούν.
* Ακούμε για παράδειγμα το επιχείρημα, ότι «δεν δικαιούμαστε» να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη μιαν ευκαιρία να λύσουμε τα προβλήματα με την Τουρκία!
— Πρώτα-πρώτα, πού την είδαν την «ευκαιρία»; Για ποια «ευκαιρία» μιλούν;
Έπαψε η Τουρκία να δημιουργεί «τετελεσμένα» σε βάρος μας, επί των οποίων, στη συνέχεια, μας ζητά να «διαπραγματευθούμε»;
Απέσυρε το παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο;
Σταμάτησε την παράνομη προσπάθεια εποικισμού της Αμμοχώστου;
Εγκατάλειψε τη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας»;
Έπαψε καθ’ οιονδήποτε τρόπο να φέρεται ως «Πειρατής» σε βάρος μας;
Αν το είχε κάνει, τότε πράγματι, αυτό θα ήταν μια ευκαιρία να διαπραγματευθούμε μαζί της. Αλλά ΔΕΝ το έκανε! Το αντίθετο…
Το μόνο που έκανε ήταν να ελαχιστοποιήσει – επί του παρόντος και μόνο – τις συνεχείς καθημερινές παραβιάσεις πάνω από το Αιγαίο. Κι αυτό γιατί δεν την συμφέρουν τώρα. Και μπορεί να τις αρχίσει οποιαδήποτε στιγμή στο εξής.
Κι άλλες φορές υπήρξε «ύφεση» στις παραβιάσεις. Αυτό ΔΕΝ ανέστειλε την κλιμάκωση των προκλήσεων…
Λίγο αργότερα και χωρίς να προκληθεί, τις επανέλαβε πολύ χειρότερα…
— Το να βαπτίζουμε «ευκαιρία» κάθε τέτοια «ύφεση» – που γίνεται αποκλειστικά για λόγους της Τουρκίας – όταν δεν υποχωρεί από τις προκλητικές θέσεις και τις εκβιαστικές πρακτικές της, δείχνει πως στην πραγματικότητα ΔΕΝ υπάρχει καμία «ευκαιρία». Απλά υπάρχει… «πρεμούρα» από την πλευρά μας να κάνουμε οδυνηρές παραχωρήσεις.
Πράγμα που εκμεταλλεύεται η Τουρκία για λογαριασμό της και επιδεινώνει τη θέση μας και την αξιοπιστία μας στα μάτια όλων των υπολοίπων…
Μήπως μας εξασφαλίζει τουλάχιστον μιαν “ευαρέσκεια” από την πλευρά των “συμμάχων”. Μήπως κερδίζουμε έτσι το λεγόμενο “blame game”.
Αυτά είναι αστειότητες. Η Τουρκία συνεχώς προκαλεί τους πάντες, όλοι κατά καιρούς την “καταδικάζουν” γι’ αυτό, και στο τέλος… την στηρίζουν! Γιατί η Τουρκία μοιάζει να ξέρει τι θέλει. Ενώ η Ελλάδα μοιάζει να μην μπορεί…
Το blame game το έχουμε “κερδίσει” πάμπολλες φορές.
Και στο τέλος από μας ζητούν να υποχωρήσουμε…
Μια Ελλάδα που μοιάζει να θέλει επειγόντως να υποχωρήσει έναντι της Τουρκικής προκλητικότητα, δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά!
Καμία φιλική κυβέρνηση, ούτε «σύμμαχος», ούτε «αντίπαλος», ούτε «δυνητικός» σύμμαχος, ούτε καν Διεθνές Δικαστήριο.
Εμείς δείχνουμε ετοιμότητα να υποχωρήσουμε, κι αυτό μας κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Είτε υπάρξουν ουσιώδεις διαπραγματεύσεις αργότερα, είτε όχι…
* Ύστερα, αυτά τα “επιχειρήματα” ΔΕΝ έχουν σχέση με την άσκηση εξωτερικής Πολιτικής από κυρίαρχη κράτη.
Τα κυρίαρχα κράτη υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, προβάλλουν την ισχύ τους και συνεργάζονται με άλλα κράτη για να προασπιστούν την ασφάλεια και τη σταθερότητα της περιοχής τους. Αυτό κάνουν! Δεν εκμεταλλεύονται… ανύπαρκτες “ευκαιρίες”!
Στον κόσμο σήμερα υπάρχουν δεκάδες διμερή ή πολυμερή προβλήματα που ΔΕΝ λύνονται, γιατί ΔΕΝ μπορούν να λυθούν τώρα, και γιατί μια ενδεχόμενη «λύση» τους, θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο κόσμος έχει μάθει να συμβιώνει με προβλήματα – και ΠΑΡΑ τα προβλήματα.
— Το πρόβλημα του Γιβραλτάρ υπάρχει από το 1704!
— Το πρόβλημα του Παλαιστίνης παραμένει ανοιχτό από το 1947. Τέσσερις Πόλεμοι (και δύο τοπικές εξεγέρσεις – Ιντιφάντα) έγιναν στην περιοχή από τότε, εξ αιτίας του Παλαιστινιακού, η με επίκλησή του. Αλλά δεν λύθηκε…
— Το πρόβλημα της Βορείου Ιρλανδίας υπάρχει από το 1921, προκάλεσε κύματα εσωτερικών συγκρούσεων, προς στιγμήν δόθηκε η εντύπωση ότι λύθηκε το 1998 (με τη Συμφωνία της «Μεγάλης Παρασκευής» τότε), η Συμφωνία αυτή ακυρώθηκε στην πράξη μετά το Brexit και τώρα και οι Βρετανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι προσπαθούν να βρουν τρόπο να το “παρακάμψουν”…
— Το πρόβλημα της Ταίβάν υπάρχει από το 1949 κι έκτοτε προκάλεσε πολλές τριβές. Το 1971 μετασχηματίστηκε, αλλά δεν λύθηκε. Το 1988 μετασχηματίστηκε ξανά, αλλά και πάλι δεν λύθηκε. Σήμερα αποτελεί σοβαρότατη εστία εντάσεων παγκόσμιας κλίμακας…
— Το πρόβλημα της Κύπρου επίσης δεν λύθηκε.
— Το πρόβλημα της Οσετίας και της Αμπαχαζίας στη Γεωργία, το ίδιο.
— Το αίτημα ανεξαρτησία της Καταλωνίας από την Ισπανία, ή της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, ή του Κεμπέκ από την Καναδά χρονίζουν, παραμένουν άλυτα – και επανέρχονται κατά καιρούς…
Παραμένουν άλυτα, επειδή ακριβώς ΔΕΝ μπορούν να λυθούν.
Παραμένουν άλυτα επίσης, γιατί απόπειρα “επίλυσής” τους χωρίς να έχουν «ωριμάσει», μπορεί να προκαλέσει χειρότερα προβλήματα – όπως περιφερειακή αποσταθεροποίηση και ανεξέλεγκτες συγκρούσεις.
Αυτό δεν λέγεται «ακινησία». Αυτό λέγεται υπευθυνότητα…
Όλα αυτά τα προβλήματα υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες – κάποια εδώ και αιώνες – κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια προκαλώντας εντάσεις, κι ύστερα αν δεν μπορούν να λυθούν, ο κόσμος μαθαίνει να ζει «παγώνοντάς τα» ή βάζοντάς τα στο περιθώριο. Γιατί είναι προτιμότερο να μένουν «παγωμένα», παρά να επιχειρήσουν να τα λύσουν ενεργοποιώντας τα ξανά…
Κανείς δεν θεωρεί “σοφό” να τα λύσει επικαλούμενος «ευκαιρίες» που ΔΕΝ υπάρχουν!
Άπαντες το θεωρούν ανοησία…
Επικίνδυνη ανοησία!
Το ότι κάποια χρόνια προβλήματα ΔΕΝ λύνονται – και είναι πολλά διεθνώς – ΔΕΝ συνιστά “ακινησία”. Συνιστά Ρεαλισμό.
Και αν κάποιος προσπαθήσει να τα “λύσει” χωρίς να έχουν “ωριμάσει” – ή χωρίς να έχουν ξεπεραστεί οι συνθήκες που τα συντηρούν – ΔΕΝ συνιστά “Κινητικότητα”. Αποτελεί ανευθυνότητα…
— Όταν ο Τσάμπερλεν πήγε στο Μόναχο το 1938 για να λύσει το πρόβλημα με την Ναζιστική Γερμανία ΔΕΝ έδειξε “κινητικότητα”. Έδειξε ανεπίτρεπτη ανευθυνότητα. Κι έφερε τον Πόλεμο, που ήθελε να αποτρέψει, πολύ πιο κοντά! Κι από χειρότερες θέσεις για τη χώρα του, τη Βρετανία.
— Κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ “‘έλυσε” το πρόβλημα με τα Σκόπια, το 2018, δεν έδειξε ούτε “τόλμη” ούτε “κινητικότητα”. Απλούστατα ενεργοποίησε ένα πρόβλημα που είχε παγώσει για 25 χρόνια. Κι όταν το ενεργοποίησε, η μεν Ελλάδα έκανε οδυνηρή παραχώρηση (αναγνωρίζοντας εθνότητα και γλώσσα “¨Μακεδονική”), ενώ το πρόβλημα δεν λύθηκε. Απλούστατα μετασχηματίστηκε σε κρίση ανάμεσα στην Βουλγαρία και τα Σκόπια…
Και στη συνέχεια τα Σκόπια αναγκάστηκαν να παραδεχθούν ότι η γλώσσα τους ΔΕΝ είναι “Μακεδονική”, είναι ιδίωμα της Βουλγαρικής. Πράγμα που έρχεται σε σύγκρουση με όσα είχαμε υπογράψει εμείς, προηγουμένως, στις Πρέσπες.
Κι ακόμα η κυβέρνηση των Σκοπίων υποχρεώθηκε να υποσχεθεί ότι θα αλλάξει το Σύνταγμά της χώρας τους. Μόνο που αυτό ΔΕΝ είναι εφικτό, γιατί ΔΕΝ υπάρχουν οι απαραίτητες πλειοψηφίες. Με αποτέλεσμα η εκκρεμότητα να διαιωνίζεται.
Και στο μεταξύ η κατάσταση στα Βαλκάνια ΔΕΝ σταθεροποιήθηκε! Αντίθετα, μετά τις “Πρέσπες” έχουμε παρατεταμένη πολιτική κρίση στη Βουλγαρία, έχουμε παρατεταμένη πολιτική ακυβερνησία στα Σκόπια, έχουμε συνεχείς τριβές ανάμεσα στις δύο χώρες (και καθεμιάς εξ αυτών με την Αλβανία).
Είχαμε ένα “παγωμένο” πρόβλημα για 25 χρόνια, το οποίο ΔΕΝ εμπόδιζε τις διμερείς σχέσεις μεταξύ των χωρών της περιοχής, και τώρα έχουμε τριβές ανάμεσα σε όλες τις χώρες τις περιοχής, εσωτερική πολιτική αστάθεια και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Ενώ η Ελλάδα “έδωσε” χωρίς να πάρει τίποτα!
Αυτό δεν ονομάζεται “τόλμη”. Ονομάζεται ανευθυνότητα “μαθητευόμενων μάγων”…
* Η Εξωτερική Πολιτική ΔΕΝ είναι «διαχείριση» προβλημάτων ούτε «τακτοποίηση» εκκρεμοτήτων, ούτε “εκμετάλλευση ευκαιριών” που ΔΕΝ υπάρχουν! Είναι προάσπιση εθνικών συμφερόντων και δημιουργία ή αποκατάσταση Διεθνών ισορροπιών.
Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει τίποτα!
— Σήμερα στα ελληνοτουρκικά έχουμε μία χώρα – την Τουρκία – που προσπαθεί να διεκδικήσει όσα ΔΕΝ της ανήκουν. Ούτε νομικά ούτε ιστορικά.
Με συνεχή δημιουργία παράνομων τετελεσμένων, όπως το Τουρκολυβικό μνημόνιο.
Και στο ενδιάμεσο δημιουργίας τετελεσμένων, η Τουρκία εμφανίζεται κατά καιρούς “διαλλακτική” προσπαθώντας να εξαναγκάσει την Ελλάδα να διαπραγματευθεί επί των τετελεσμένων που η ίδια η Τουρκία δημιούργησε προηγουμένως…
— Κι από την άλλη πλευρά έχουμε μιαν άλλη χώρα, την Ελλάδα, η οποία καλείται να δώσει κάποια απ’ όσα της ανήκουν ή ανήκουν στη δικαιοδοσία της, προκειμένου…να μην χρειαστεί να δώσει αργότερα κι άλλα!
— Και τέλος, έχουμε μια σειρά από τρίτες χώρες, που βλέποντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προασπιστεί τα δικά της και την Τουρκία να ζητά όλο και περισσότερα, πιέζουν την Ελλάδα “να δώσει κάτι” και την Τουρκία να μειώσει τις απαιτήσεις της, αφού πάρει κάτι απ’ όσα παρανόμως διεκδικεί.
Στο μεταξύ κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, ότι αν η Τουρκία πάρει κάτι, θα σταματήσει να ζητά κι άλλα.
Κι έτσι διάφοροι κατά καιρούς μας ζητάνε να “δείξουμε κινητικότητα” να “ξεφύγουμε από την ακινησία” και να… “τολμήσουμε”, κάνοντας σημαντικές παραχωρήσει στην Τουρκία σήμερα, για να αποφύγουμε ακόμα περισσότερο τετελεσμένα αύριο, κι ακόμα οδυνηρότερες παραχωρήσεις μεθαύριο.
Αυτό ΔΕΝ είναι “Εξωτερική Πολιτική”.
Αυτό είναι απόλυτη ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ και πλήρης “ΕΚΛΕΙΨΗ” της Ελλάδας από το διεθνές προσκήνιο.
Αυτό ΔΕΝ είναι “εκμετάλλευση ευκαιριών”.
Αυτό ονομάζεται εναγώνια αναζήτηση ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΩΝ για άτακτη υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα…
Κάποιοι μας πάνε σε Συνθηκολόγηση για… το καλό μας!
* Δεν τους περνά από το μυαλό, βέβαια, όταν αν τα κατάφερναν να σύρουν την Ελλάδα σε πλήρη συνθηκολόγηση, αυτό θα είχε σεισμικές επιπτώσεις και ΜΕΣΑ στην Ελλάδα και στον ευρύτερο γεωπολιτικό περίγυρο.
Θα ήταν θρίαμβος για τον ίδιο τον Ερντογάν, πλήρης “δικαίωση” της Πολιτικής του, δηλαδή πλήρης επιβράβευση της αποσταθεροποιητικής Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Η οποία, βέβαια, δεν θα σταματήσει εκεί…
–Το ότι δεν το καταλαβαίνει το διπλωματικό κατεστημένο της Ουάσιγκτων δεν μας κάνει εντύπωση. Δεν θα είναι το πρώτο, ούτε το τελευταίο ούτε καν το μεγαλύτερο σφάλμα που διαπράττουν τις τελευταίες δεκαετίες…
— Το ότι δεν το καταλαβαίνουν στις Βρυξέλλες, επίσης δεν μας κάνει εντύπωση. Έχουν δείξει απίστευτη μυωπικότητα σε πολλά άλλα.
— Αλλά το ότι “τσιμπάει” σε αυτές τις ανοησίες και μέρος της Ελληνικής πολιτικής ελίτ, είναι αληθινό κατάντημα.
Διότι ουσιαστικά μας λένε ότι η Ελλάδα οφείλει ΠΑΝΤΑ να υποχωρεί στις τουρκικές προκλήσεις! Δηλαδή η Ελλάδα να γίνει κράτος μειωμένης κυριαρχίας έναντι της Τουρκίας. Να “φιλανδοποιηθεί” έναντι της Τουρκίας, Δηλαδή να ακυρώσει την “ληξιαρχική πράξη γέννησής της” ως σύγχρονο κράτος: την Επανάσταση της Ανεξαρτησίας…
Σε λίγο θα μας πουν ότι ήταν… “ιστορικό λάθος” που επαναστάτησαν οι Έλληνες κατά των Οθωμανών!
Ήδη κάποιοι από την Αθήνα, άρχισαν να συμπεριφέρονται ως “επιτήδειοι ουδέτεροι” στη διαμάχη Τουρκίας-Κύπρου! Και διαμηνύουν στην Κύπρο ότι είναι “μόνη της”!
Κι αυτό είναι Κατάντημα!
Το να αντισταθεί επιτυχώς κατά της Τουρκικής προκλητικότητας, είναι κάτι που η Ελλάδα το ΜΠΟΡΕΙ.
Ακόμα και μιαν “ήττα” έναντι της Τουρκίας, είναι κάτι που το ΑΝΤΕΧΕΙ!
Αλλά το να αυτο-ακυρωθεί ως κυρίαρχο κράτος και να γίνει “παρίας” της Τουρκίας, η Ελλάδα ούτε το μπορεί ούτε το αντέχει…
Το πρόβλημα πια, δεν είναι απλώς πολιτικό, ή γεωπολιτικό, είναι ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ για τους Έλληνες!
