Του Θανάση Κ.
24 Ιουλίου σήμερα…
Πολύ σπάνια έχουμε την τύχη να μνημονεύουμε την 50η επέτειο ενός ιστορικού γεγονότος – το οποίο μάλιστα το ζήσαμε – έστω και ως πολύ νέοι τότε…
Κι αυτή η μεγάλη τύχη συνοδεύεται από μια ακόμα μεγαλύτερη Ευθύνη.
Γιατί όσα μεσολάβησαν πιστώνονται και χρεώνονται – σε μεγάλο βαθμό – σε όσους τα έζησαν. Δηλαδή σε μάς…
Οι προηγούμενοι δεν υπάρχουν πια. Και οι επόμενοι τα γνώρισαν εκ των υστέρων, χωρίς να έχουν οι ίδιοι άμεση συμμετοχή…
Κατά κάποιον τρόπο είμαστε ταυτόχρονα Προνομιούχοι και Υπόλογοι.
“Προνομιούχοι” γιατί τα ζήσαμε.
Και “Υπόλογοι” γιατί διαμορφώσαμε κι εμείς όσα ακολούθησαν…
Στην περίπτωσή μας, βέβαια, έχουμε διπλή επέτειο. Για την ακρίβεια δύο ιστορικές επετείους που είναι διακριτά ως γεγονότα, αλλά συνδέθηκαν μεταξύ τους τότε:
— Της οριστικής αποκατάστασης ομαλού Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα.
— Και την εισβολής-Κατοχής στην Κύπρο.
Η δεύτερη έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την πρώτη.
Και οι δύο μαζί σημάδεψαν την εξέλιξη της Ελλάδας όλα τα επόμενα χρόνια.
Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε διάφορα «οδοιπορικά» της Μεταπολίτευσης, που είτε ωραιοποιούν όσα συνέβησαν στο μεταξύ, είτε υποβαθμίζουν (μέχρις εξαφανίσεως) τις συνέπειες της Κυπριακής εθνικής τραγωδίας.
Που ήταν “τραγωδία”, γιατί ο Ελληνισμός έχασε εδάφη τότε και έχασε ανθρώπους (πάνω από 3 χιλιάδες νεκροί άμαχοι και 1800 “αγνοούμενοι”) και προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων, σε ένα Πόλεμο που η Ελλάδα ΔΕΝ «πολέμησε»!
Ήταν εθνική τραγωδία χωρίς να έχει μισολαβήσει «ήττα»…
Ήταν κάτι χειρότερο από ήττα. Ήταν «εθνική ταπείνωση»…
Με απροσδόκητα αποτελέσματα, ωστόσο:
— Η «ακρωτηριασμένη» Κύπρος κατάφερε να συνέλθει γρήγορα, να σταθεί στα πόδια της και να επιτελέσει, έκτοτε, ένα μικρό οικονομικό θαύμα…
— Η «ταπεινωμένη Ελλάδα» κατάφερε κι αυτή να σταθεί στα πόδια της και να θεμελιώσει την πιο μακροχρόνια περίοδο πολιτικής σταθερότητας και ευημερίας που γνώρισε ποτέ…
Μαζί, Ελλάδα και Κύπρος κατάφεραν να μπούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, ωστόσο, τελευταία ΔΕΝ είναι… στα καλύτερά της.
* Στο μεταξύ οι Ελλαδικές ηγεσίες «ξέχασαν» σταδιακά την Κύπρο. Τώρα μιλάνε για… «διχοτομημένη» Κύπρο. Ενώ πρόκειται πρωτίστως για θύμα εισβολής και συνεχιζόμενης ΚΑΤΟΧΗΣ! Κι αν το «ξεχνάνε» αυτό οι Ελλαδικές ηγεσίες, γιατί, άραγε, να το «θυμούνται» οι εταίροι και σύμμαχοί μας;
— Και το πιο αξιοπερίεργο: η πρωτοφανής ευημερία που γνώρισε η Ελλάδα συνέπεσε όχι με αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, αλλά ουσιαστικά με εκμηδένισή τους!
— Όχι με αύξηση της εξωστρέφειάς της οικονομίας μας, αλλά με όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση από «κοινοτικά κονδύλια» και – τελευταία – από εισροές ξένων κεφαλαίων για εξαγορά τουριστικών υποδομών και real estate.
Η Κύπρος τα κατάφερε αρκετά καλύτερα, αλλά η υψηλή εξάρτησή της απο ρωσικά «υπερώρια» κεφάλαια, οδήγησε τελικά σε αδιέξοδο, από την ώρα που έπιβλήθηκαν οι δυτικές κυρώσεις και τα ρωσικά κεφάλαια ψάχνουν άλλες διεξόδους (κυρίως μέσω Τουρκίας)…
Οι Ελληνες έπαψαν να είναι παραγωγοί και σταδιοδρόμησαν ως “καταναλωτές” εισοδημάτων που είτε δανείζονται (από το εξωτερικό) είτε εισπράττουν ως «επιδοτήσεις», ή ως πρόσοδο από ακίνητη περιουσία.
Και οι Κύπριοι σταδιοδρόμησαν κυρίως ως “μεταπράτες”, αλλά έχασαν, ξαφνικά, τους διεθνείς «πελάτες» τους.
Κοινωνίες “καταναλωτών” (από δανεικά) και “μεταπρατών” είναι καταδικασμένες να καταρρεύσουν στην πρώτη μείζονα διεθνή κρίση.
Κι έχουμε κάμποσες διεθνείς κρίσεις να προεξοφλούνται πλέον…
* Το καθεστώς της «Μεταπολίτευσης» στην Ελλάδα πέτυχε πρόσκαιρη «άνοδο της ευημερίας», αλλά ΧΩΡΙΣ βιώσιμη Αναπτυξιακή Στρατηγική.
Κι ενώ πολλοί έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι «το αναπτυξιακό μοντέλο πρέπει να αλλάξει» – για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχει αναπτυξιακό μοντέλο εδώ και μιάμιση δεκαετία – δεν γίνεται τίποτα για να καλυφθεί το κενό…
* Το δημοκρατικό καθεστώς που γνώρισε πρωτοφανή σταθερότητα και κανονικότητα εναλλαγής κυβερνήσεων – κι αυτό αποτελεί αναμφίβολη επιτυχία – σήμερα οδηγείται σε επίσης πρωτοφανή απο-νομιμοποίηση!
Η συμμετοχή στις εκλογές μειώνεται συνεχώς. Και μειώνεται εντυπωσιακά:
Τη δεκαετία του 2000 ψήφιζαν πάνω από 7 εκατομμύρια. Στα πρώτα μισά της δεκαετίας του 2010 ψήφιζαν πάνω από 6 εκατομμύρια. Στο δεύτερο μισό ψήφιζαν πάνω από 5,5 εκατομμύρια. Στις τελευταίες ευρωεκλογές ψήφισαν μόλις 4 εκατομμύρια (αν και έχει… “διευρυνθεί” το εκλογικό σώμα, στο μεταξύ – με την εισαγωγή των 17αρηδων και με την επιστολική ψήφο από το εξωτερικό)!
Για να έχετε μέτρο σύγκρισης – και να μην νομίσετε ότι αυτό συνέβη λόγω της χαμηλής πολιτικής σημασίας των ευρωεκλογών – στις προτελευταίες ευρωεκλογές του 2019, είχαν ψηφίσει πάνω από 5,6 εκατομμύρια – δηλαδή τώρα ψήφισαν 1,5 εκατομμύρια ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ από ό,τι στις ευρωεκλογές του 2019…
Για να έχετε ένα ακόμα μέτρο σύγκρισης, η ΝΔ που είναι σταθερά «πρώτο κόμμα» στις τελευταίες εκλογές, πήρε φέτος τις λιγότερες ψήφους στην ιστορία της! Ή για να το πούμε αλλιώς, τον Ιανουάριο του 2015, όταν έχανε από το ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ έπαιρνε τότε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ψήφους, απ’ ό,τι πήραν τώρα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ… ΜΑΖΙ!
Εδώ έχουμε μια σταθερή από-νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος!
Το εκλογικό σώμα ΔΕΝ συμμετέχει στις εκλογές. Δεν μετακινείται πρός άλλες κατευθύνσεις, απλώς απορρίπτει ΟΛΑ τα συστημικά κόμματα και στέκεται, για την ώρα, στο περιθώριο…
Το μεγαλύτερο και πιο αδιαμφισβήτητη επίτευγμα της «Μεταπολίτευσης», η σταθερότητα του Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος, τίθεται πλέον σε σιωπηλή αμφισβήτηση από το ίδιο το εκλογικό σώμα. Όχι γιατι αμφισβητούν τη Δημοκρατία, ασφαλώς, αλλά γιατί ΔΕΝ έχουν τις ΕΠΙΛΟΓΕΣ που η κοινοβουλευτική δημοκρατία οφείλει να τους παρέχει…
* Στον τομέα της Γεωπολιτικής η Ελλάδα επίσης βιώνει προϊούσα αδυναμία να αντιδράσει σε εξωτερικές προκλήσεις. Δεν μπορεί να αντισταθεί στα τουρκικά τετελεσμένα, δεν μπορεί να αντιδράσει ούτε στις προκλήσεις λιγότερο «ισχυρών» γειτόνων, όπως τα Σκόπια και η Αλβανία…
Στην Κύπρο βλέπει την τουρκική κατοχή να μένει ατιμώρητη από τη διεθνή κοινότητα. Στα Βαλκάνια βλέπει την Ευρώπη να παίρνει πολύ σοβαρά τις Βουλγαρικές ενστάσεις για τον ψευδομακεδονισμό των Σκοπίων, αλλά όχι τις ελληνικές ενστάσεις για το ίδιο θέμα. Η Βουλγαρία βάζει βέτο στην Ευρωπαϊκή ένταξη των Σκοπίων, επειδή τα Σκόπια δεν αναγνωρίζουν συνταγματικά Βουλγαρική Εθνότητα κι επειδή επιμένουν σε “Μακεδονική γλώσσα”! Κι όταν βάζει βέτο η Βουλγαρία έχει την πλήρη «κατανόηση» των εταίρων μας!
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έχει υποχρεωθεί να αναγνωρίσει “Μακεδονική εθνότητα” και “Μακεδονική γλώσσα” για τα Σκόπια, με την βλακώδη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έχει ήδη καταρρεύσει…
— Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για το παράνομο casus belli που έχει διακηρύξει σε βάρος μας η Τουρκία απο το 1995 για τα 12 μίλια στο Αιγαίο,
— η Ελλάδα δεν μπορεί πια να διαμαρτυρηθεί για το παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο,
— δεν διανοείται να διαμαρτυρηθεί για τις αλλεπάλληλες προκλήσεις και τα τετελεσμένα που δημιουργεί συνεχώς η Τουρκία στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ μας,
— δεν διανοείται να θέσει βέτο για την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ (όπως κάνει η Βουλγαρία), γιατί το «απαγορεύει», λέει, η Συνθήκη των Πρεσπών – την οποία οι ίδιοι οι Σκοπιανοί παραβιάζουν –
— δεν διανοείται καν να θέσει βέτο για την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, ενόσω οι Αλβανοί απαλλοτριώνουν περιουσίες ομογενών μας στη Βόρειο Ήπειρο…
Γενικώς η «εξωτερική μας Πολιτική» είναι Εξωτερική ΜΗ Πολιτική! Δεν κάνουμε τίποτα! Ομνύουμε στην… «φιλία» μας προς την Τουρκία και επιδεικνύουμε «άψογο στάση» έναντι της Τουρκίας – που συνεχώς μας προκαλεί και συνεχώς κλιμακώνει.
Ακόμα δεν επανήλθε στις εναέριες παραβιάσεις. Ίσως γιατί η αεροπορία της υστερεί. Αλλά όχι για πολύ…
Τους δίνουμε χρόνο να ενισχυθούν και να επανέλθουν δριμύτεροι κι εμείς στο μεταξύ επιδεικνύουμε “άψογο στάση”.
Αλλά στη θάλασσα προκαλούν ανοιχτά, έξω από την Κάσο. Κι εμείς εξακολουθούμε να “καμαρώνουμε” και να “εφησυχάζουμε”, αφού δεν έχουμε – ακόμα – εναέριες “παραβιάσεις”!
Και πηγαίνουμε στην Κύπρο για τα 50 χρόνια της Κατοχής όπου μιλάμε για «επανένωση» της Κύπρου! Όχι για Κατοχή! Όχι για αποτίναξη της Κατοχής…
Μιλάμε για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας ως… ξένη ΜΚΟ. Όχι ως κυρίαρχη χώρα…
Θυμόμαστε την Κύπρο ως… “Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο Πέλαγος”! Πόσο βολικό για τις εθνικές μας τύψεις…
Μιλάμε για την εθνική τραγωδία ως παιδική χορωδία της… Άνω Μαγούλας. Όχι ως έθνος που μαθαίνει από τα λάθη του και ζητάει το δίκιο του.
Επιδιώκουμε συναισθηματική εκτόνωση την ώρα που οι απέναντι συνεχίζουν να προκαλούν, ετοιμάζουν ανοικτά τον “επόμενο γύρο” – και δεν το κρύβουν…
— Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης παρήγαγε ευημερία, αλλά ΔΕΝ παρήγαγε βιώσιμη στρατηγική Ανάπτυξης. Αποτέλεσμα: την Ελλάδα την έχουν ήδη ξεπεράσει σε όλους σχεδόν τους δείκτες, συγκρίσιμες χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ (και της ΕΕ πλέον) που τότε βρίσκονταν κάτω από μας…
— Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης εμπέδωσε Κοινοβουλευτισμό, ο οποίος όμως σήμερα απο-νομιμοποιείται συνεχώς στα μάτια του εκλογικού σώματος.
— Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, δεν τα κατάφερε ούτε στην Εξωτερική Πολιτική! Δεν εξουδετέρωσε τις προκλήσεις από γείτονες και δεν αποκατέστησε ισχυρές και αξιόπιστες συμμαχίες…
Οι μεγάλοι μας σύμμαχοι μάλλον μας περιφρονούν. Και οι επίβουλοι γείτονες μας θεωρούν, κατά κανόνα, “του χεριού τους”…
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης έκλεισε τον κύκλο του και βρίσκεται ήδη στη «δύση» του, πράγμα που συμβολίζεται με την επίσημη «εγκατάλειψη» της Κύπρου από την πλευρά της επίσημης Ελλάδας.
Η Ελλάδα “απελευθερώθηκε” από το δικτατορικό καθεστώς και θεμελίωσε τη Δημοκρατία της πάνω στις οδύνες της Κύπριακής τραγωδίας.
Κι από τότε η λύτρωση της Κύπρου είναι το ανεξόφλητο γραμμάτιο που όφειλε η “ελεύθερη και δημοκρατική” Ελλάδα στην Κύπρο.
Τώρα το βιώνουμε ως ένα «βάρος» που μπορούμε να το αποκηρύξουμε σαν να μην είναι δικό μας, σαν να μην μας αφορά πια…
Χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αν εγκαταλείψουμε την Κύπρο στην τύχη της. σε λίγο θα αντιμετωπίζουμε αντίστοιχες προκλήσεις στη Θράκη και στο Αιγαίο.
Ήδη τις αντιμετωπίζουμε…
Κι αυτό δεν το υποστηρίζουν κάποιοι «θερμοκέφαλοι» εθνικιστές στην Ελλάδα. Το προεξοφλεί σε όλους τους τόνους η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας. Δηλαδή αυτοί με τους οποίους ομνύουμε σήμερα αδιατάρακτη «φιλία»…
Με δύο λόγια η Μεταπολίτευση ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ πια. Τέλειωσε!
Τέλειωσε Αναπτυξιακά, τελείωσε Οικονομικά, τελείωσε από πλευράς καθεστωτικής νομιμοποίησης, τελείωσε και από πλευράς Γεωπολιτικής.
Τα αξιακά της πρότυπα εφθάρησαν!
Οι μύθοι της ξεύτησαν.
Οι πολιτικές της χρεοκόπησαν.
Τα επιτεύγματά της έχασαν την λάμψη τους. Δεν εμπνέουν πια…
Αντί να μηρυκάζουμε τις επιτυχίες της “Μεταπολίτευσης”,
καιρός να ετοιμαζόμαστε για τις δοκιμασίες που βρίσκονται μπροστά μας.
Οι κοινωνίες ξαναγυρίζουν στις εθνικές τους σταθερές,
οι λαοί ξαναβρίσκουν τις εθνικές τους ταυτότητες,
οι χώρες αναζητούν ξανά βιώσιμες συμμαχίες κατά κοινών εχθρών, όχι Ουτοπίες “παγκόσμιας διακυβέρνησης”.
Το παγκόσμιο σύστημα ξαναγίνεται “εθνοκεντρικό” και “πολυκεντρικό”…
Κι απέναντί μας η Τουρκία, πιο “επιθετική” και πιο “απροσδόκητη” από ποτέ…
Η Κύπρος ΔΕΝ είναι πια “Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος”, δεν είναι “γη των κοριτσιών που γελούν”, δεν είναι “γη των αγορών που μεθούν”…
Αυτά τα “λυρικά”, δεν διασκεδάζουν πια τις τύψεις μας…
Η Κύπρος είναι ο “καθρέφτης” μέσα στον οποίο βλέπουμε τις ανεπάρκειές μας. Και τη χρεοκοπία της “Μεταπολίτευσης”, που θεμελιώθηκε με τη “θυσία” της…
Η Κύπρος είναι το ανεξόφλητο γραμμάτιο του Ελληνισμού. Που δεν παραγράφεται…
Η Κύπρος παραμένει η σύγχρονη “εθνική τραγωδία” που περιμένει την “Κάθαρσή” της.
Αλλιώς θα ακολουθήσουν κι άλλες εθνικές τραγωδίες.
Πολύ πιο κοντά μας. Και πολύ πιο οδυνηρές για μας…
Όσο εξακολουθούμε να βλέπουμε την Κύπρο ως… “Χρυσοπράσινο φύλλο”,
η Κύπρος θα εξακολουθεί να βοδολοδέρνει στο Πέλαγος,
αλλά εμείς πάμε – ντουγρού – για “ναυάγιο”!
