Να φτάσει το νυστέρι της Δικαιοσύνης μέχρι το κόκκαλο

Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει φορτίσει ξεχωριστά. Είναι λογικό αυτό. Κάθε τι που έχει να κάνει με τα παιδιά μας, με την τυχόν εκμετάλλευσή τους ή τον κίνδυνο βιασμού τους και εκμετάλλευσής τους μας αφορά όλους, μας αγανακτεί, μας ξεσηκώνει. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό, ότι μια δράση που ακούμε και διαβάζουμε ότι κρατούσε είκοσι και πάνω χρόνια, ελέγχεται πια από την Δικαιοσύνη.

Θα ήταν δε πολύ σημαντικό αυτή την στιγμή, να έχει παραιτηθεί η Υπουργός Πολιτισμού. Είναι επιτακτικό να παραιτηθεί, έστω και τώρα. Όχι, κατά την γνώμη μου, επειδή συγκάλυπτε. Δεν υπάρχουν στοιχεία, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, που να στηρίζουν μια τόσο σοβαρή κατηγορία. Ωστόσο, έδειξε μειωμένα αντανακλαστικά και πριν απ΄όλα φέρει μια βασική ευθύνη: Δεν έλεγξε όλα όσα έπρεπε, για να αναθέσει την θέση του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στον Δ. Λιγνάδη. Αυτό και μόνο για εμένα αρκεί. Κάθε ένας που αναλαμβάνει σοβαρή θέση δημόσιας ευθύνης θα πρέπει να περνάει έλεγχο για όλα και όχι μόνο για τα τυπικά προσόντα του. Πολύ περισσότερο, όταν βοά η κοινωνία για ανήθικες, παραβατικές συμπεριφορές επί χρόνια.

Από εκεί και πέρα, αυτή την τόσο φορτισμένη περίοδο, ας επισημάνουμε κάποια πολύ σοβαρά ζητήματα:

ΠΡΩΤΟΝ: Μην ξεχνάμε. Το πρώτο σοβαρό χτύπημα στον κύκλο των αρρωστημένων καταστάσεων σε σειρά κοινωνικών χώρων ήταν οι καταγγελίες Μπεκατώρου. Μέχρι τότε επικρατούσε μια γενικευμένη σιωπή. Αυτές οι καταγγελίες ήταν που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και δεκάδες άνθρωποι κυρίως από τον χώρο του Αθλητισμού και της Τέχνης, του Πολιτισμού, αλλά και της Παιδείας συνέθεσαν με τις καταγγελίες τους ένα αποκρουστικό παζλ από παιδεραστές, βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, απαράδεκτες και χυδαίες εργοδοτικές συμπεριφορές. Το κάλεσμα της Προέδρου της Δημοκρατίας και όλου του πολιτικού κόσμου να ανοίξουν τα στόματα, φαίνεται έπιασε τόπο και όσο και αν έχουμε συγκλονιστεί, είναι απείρως προτιμότερο να αντικρίζουμε αυτή την κατάσταση ώστε να την αντιμετωπίσουμε, παρά να ζούμε σε μια κατάσταση ευφορίας με την κόλαση κρυμμένη πίσω από κουρτίνες.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η υπόθεση Λιγνάδη είναι αναμφίβολα η σοβαρότερη, αλλά δεν είναι η μόνη. Μην ξεχνιόμαστε. Παιδεραστίες ήταν και τα όσα υπέφεραν δεκάδες κορίτσια από παράγοντες κάποιων Ομοσπονδιών, παιδεραστίες είναι και οι κακοποιήσεις μαθητών από εκπαιδευτικούς, ενώ έχουν καταγγελθεί ήδη βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις από πολύ γνωστούς ηθοποιούς κ.ά. Αν κάτι χρειάζεται, είναι όλες οι καταγγελίες να διερευνηθούν και να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη. Η υπόθεση Λιγνάδη δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργήσει απλά σαν εκτονωτικός μηχανισμός, που θα οδηγήσει σε θάψιμο δεκάδων υποθέσεων και απογοήτευση των θυμάτων. Όταν δε μιλάμε για υποθέσεις, εννοώ για συγκεκριμένες και επώνυμες καταγγελίες και όχι κάθε τι που μπορεί να αναφερθεί σε κάποιο ρεπορτάζ.

ΤΡΙΤΟΝ: Είναι βαθιά λάθος η κομματικοποίηση του metoo. Προκαλεί ζημιά στην υπόθεση της αναγκαίας τιμωρίας όλων των ενόχων. Προκαλεί ζημιά στο να μιλήσουν κι άλλα θύματα που θα βλέπουν ότι ο πόνος τους μπορεί να αξιοποιείται σε μάχες κομμάτων. Συζητάμε για ένα θέμα τεράστιας σοβαρότητας που υπερβαίνει τα κόμματα. Παράλληλα, πρέπει να βάλουμε τέρμα στην χυδαιότητα και την αθλιότητα ορισμένων που προσπαθούν να ταυτίσουν παρατάξεις με κάποιες αποτρόπαιες πράξεις ή και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, σημερινό ή οποιονδήποτε,  να είναι ή να συγκαλύπτει την παιδεραστία. Επίσης, είναι τουλάχιστον παραπλανητικό και ανόητα μυωπικό να χωρίζονται οι παιδεραστές και βιαστές σε « δικούς μας» ή « δικούς τους». Έχουμε όλοι ακούσει και διαβάσει ονόματα καταγγελομένων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι συμβαίνει. Ας μην παίζουν κάποιοι με την νοημοσύνη μας. Γίνεται για παράδειγμα καταγγελία γιατί ο Δ. Λιγνάδης ορίστηκε Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου από αυτή την Κυβέρνηση. Ορθόν. Έχουμε ακούσει όμως και καταγγελλόμενους που είχαν οριστεί  Υπουργοί ή σε Επιτροπές Εθνικής σημασίας, από την προηγούμενη Κυβέρνηση. Μ΄αυτούς δεν συμβαίνει τίποτα;

Σε κάθε περίπτωση συζητάμε για την ανάγκη να διερευνηθούν μέχρι τέλους όλες οι καταγγελίες και να επέλθει κάθαρση. Ωστόσο, ακόμα κι αυτό δεν αρκεί. Αν συζητάμε για να θωρακίσουμε την Ελληνική κοινωνία και να προστατέψουμε τα παιδιά μας, χρειάζεται να  προχωρήσουμε σε σοβαρές θεσμικές αλλαγές.

1. Πρέπει να προχωρήσουμε σε τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα σχετικά με την παραγραφή των κατηγοριών για σεξουαλική κακοποίηση. Πρέπει να διασφαλίσουμε το ότι, για τόσο φρικιαστικά εγκλήματα, τα όρια παραγραφής πρέπει ν’ αποσκοπούν στην ουσιαστική προστασία των θυμάτων και όχι να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης – προστασίας των θυτών. Δεν ξεχνάμε ότι πολλοί που τώρα φωνάζουν, ψήφιζαν τον Ιούνιο του 2019 νέο Ποινικό Κώδικα, που όρισε συντομότερη παραγραφή για τέτοιου είδους πλημμεληματικές πράξεις και πλέον ακολουθούν τον γενικό κανόνα με σημείο αφετηρίας την τέλεση της πράξης και όχι την ενηλικίωση των θυμάτων. Χρειάζεται άμεση αλλαγή ΤΩΡΑ.

2. Χρειάζεται άμεσα σύνταξη κώδικα δεοντολογίας με ένα σύνολο κανόνων συμπεριφοράς, που πρέπει να τηρείται ανά επαγγελματικό χώρο. Δυστυχώς, στον χώρο της τέχνης κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και είναι ένα τεράστιο κενό. Για παράδειγμα, σ’ έναν τέτοιο κώδικα θα μπορούσε να οριστεί ότι η οντισιόν για ένα έργο οφείλει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σ’ επαγγελματικό χώρο (π.χ. θέατρο), παρουσία του σκηνοθέτη, του παραγωγού ή και κάποιων συντελεστών.

Μαζί μ΄αυτά και οι απαραίτητες προσαρμογές στην Παιδεία, συμπληρώνουν το πλαίσιο αλλαγών, που πρέπει να προωθήσουμε. Αυτή είναι η ευθύνη όλων μας και πρωτίστως του πολιτικού κόσμου.

*Η Νάντια Γιαννακοπούλου είναι δικηγόρος και βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής

πηγή: www.news247.gr