Αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά… ανέκδοτου ο δρόμος Καλαμάτα – Ριζόμυλος – Πύλος – Μεθώνη.
Την ώρα που στη Μεσσηνία… όλα τριγύρω αλλάζουνε – και αυτή η αλλαγή εδώ και χρόνια υφίσταται – ο δρόμος μένει ίδιος και απαράλλαχτος.
Και το «αδίκημα» για την περιοχή είναι πως ακόμη και τώρα και μετά από παλινωδίες μπροστά βήματα, πισωγυρίσματα, αλλαγή κατεύθυνσης, ανακοινώσεις, εξαγγελίες και καμιά εκατοσταριά αποφάσεις στο πολιτικό επίπεδο, κανείς δεν μπορεί να δεσμευτεί συγκεκριμένα και με χρονοδιαγράμματα για την υλοποίηση του έργου!
Αφού «φάγαμε» κοντά μια 4ετία για να αποτρέψει τα προηγούμενα των αποφάσεων της κυβέρνησης Σαμαρά ο ΣΥΡΙΖΑ και να τρέξει τη λύση που πρότεινε ο «Μορέας», τώρα είμαστε σε μια φάση… κινητικότητας και δρομολόγησης, αλλά κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε και πως θα γίνει, πως θα υλοποιηθεί και με σχεδιασμούς (εκμοντερνισμένους) που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες . Όταν οι αντιστοιχίες του ανταγωνιστικού διαλόγου (και οι αβελτηρίες οι υπόλοιπες) ήδη κόστισαν σε αξιοπιστία (και έργο) αλλού.
Το όλο ζήτημα – πέραν της μεγάλης αναγκαιότητας – έχει πολιτική χροιά αφού ούτε καν στα ίδια τους τα κόμματα δεν μπορούν να συνεννοηθούν τι θέλουν. Ο ένας λέει το ένα, ο άλλος λέει το άλλος – με χαρακτηριστικές τις εικόνες στα «γαλάζια» στελέχη – και ο καθένας τραβά την δική του πορεία, την ώρα που το Υπουργείο δεν μιλά συγκεκριμένα για το πώς θα πορευτεί, και, όλα μοιάζουν… καλοκαίρι!
Το αδίκημα (χωρίς εισαγωγικά) θα είναι μια ακόμη χαμένη 4ετία χωρίς έργο, δηλαδή χωρίς εργασίες και ας το πάρουν όλοι χαμπάρι κι ας παλέψουν για να κριθούν.
Χορτάσαμε φορυ φρου κι… αρώματα.
