Στο Πάρκο του ΟΣΕ γιατί πρέπει να απαγορεύεται η διέλευση ιδιοκτητών ζώων συντροφιάς με τη τετράποδη συντροφιά τους; Ακόμα και όταν τα ζώα είναι με λουρί κρατημένα από το χέρι του συνοδού, με ταυτότητα στο λαιμό και βιβλιάριο υγείας;
Πως μπορεί να απαγορευτεί η διέλευση οποιουδήποτε πολίτη από δημόσιους χώρους πράσινου σε αντίθεση με το Σύνταγμα που απαγορεύει ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε ,την ελεύθερη κίνηση του και’ όπως η εθνική νομοθεσία έχει συγκεκριμενοποιήσει τους περιορισμούς γύρω από το εν λόγω θέμα ;
Το λάθος της δημοτικής αρχής προφανώς είναι ότι θεωρεί και “χρεώνει” ως μοναδική ανάγκη που υπάρχει στον ιδιοκτήτη ενός ζώου -και μόνο προφανώς αυτή αναγνωρίζει, με αυτά τουλάχιστον που λέει και πράττει – είναι την ανάγκη να βγάλει το σκυλί του να αφοδεύσει στο Πάρκο. Και μάλιστα στην παιδική χαρά.
Προφανώς και δεν είναι αυτή η ανάγκη που λύνει ο κοινός περίπατος Ανθρώπου και ζώου συντροφιάς στο Πάρκο σε μια πυκνοδομημένη περιοχή . Οπωσδήποτε υπάρχουν και εξαιρέσεις και κακά παραδείγματα ιδιοκτητών ζώων που δεν σέβονται τη νομοθεσία και το τι αυτή προβλέπει.Αλλά μεσαιωνικού τύπου δίκαιο και απαγορεύσεις πόσο μπορούν να γίνει αποδεκτές;
Πριν λίγες μέρες που πήγαινα στην “απαγορευμένη” συναυλία στον ίδιο χώρο , παρακολουθούσα έναν ηλικιωμένο κύριο να πολυλογεί στο σκυλάκι του καθώς περιπατούσε προς τη νότια πλευρά του πάρκου. Είμαστε στην εποχή του pet therapy για την οικονομία της αναφοράς στο πρόβλημα.Πέρα από την γενική ανάγκη που υπάρχει στους ανθρώπους για την συντροφιά των ζώων υπάρχουν ειδικές και ανάγκες . Για τους ηλικιωμένους τα κατοικίδια,είναι πολύτιμοι σύντροφοι, καθώς τους βοηθούν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους για τη ζωή, να είναι περισσότερο δραστήριοι και να νικούν τη μελαγχολία και την κατάθλιψη.
Τα ζώα λειτουργούν αγχολυτικά , ενώ έχει αποδειχθεί ότι η σχέση ζώου ανθρώπου και η τρυφερότητα που αναπτύσσεται μπορεί να βοηθήσει σε διάφορες παθήσεις . Χρησιμοποιείται σε άτομα με διανοητικά προβλήματα, στη νόσο Αλτσχάιμερ, σε άτομα με ψυχολογικά προβλήματα και κατάθλιψη.
Μάλλον θα είναι καθαρό το πάρκο και πιο ωραίο ως εικόνα, όταν άνθρωποι θα συνοδεύουν τα ζώα τους κρατώντας τα από λουρί τους .Εξάλλου θα υπάρχουν δεκάδες επισκέπτες – χρήστες του πάρκου που θα “επιβλέπουν” το μέτρο. Οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων είναι υποχρεωμένοι να μαζεύουν τα κόπρανα των τετράποδων τους όπως ο νόμος ορίζει – αφού η παράβαση αυτή τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο 300 ευρώ – αλλά και να τα κρατάνε από το λουρί. Το άρθρο 46 του νόμου 4235/2014 αναφέρει σχετικά με τις υποχρεώσεις κηδεμόνων ζώων: «γ) για την αποφυγή ατυχημάτων υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν. Η ίδια υποχρέωση ισχύει και για τον οποιονδήποτε συνοδό του ζώου, πέραν του ιδιοκτήτη του».Η δημοτική αστυνομία πρέπει να σκαναρει το τσιπάκι ,να ελέγχει τους ιδιοκτήτες αν έχουν επάνω τους τις ειδικές σακούλες .Οι παιδικές χαρές προφανώς πρέπει να είναι οριοθετημένες με σαφή ένδειξη απαγόρευσης και για τα ζώα και για άτομα που δεν συνοδεύουν παιδιά που παίζουν σε αυτές .
Ας το σκεφτεί καλύτερα η δημοτική αρχή Καλαμάτας . Εξάλλου υπάρχουν περιμετρικά εκτός πάρκου σημεία για τις ανάγκες των ζώων .Τα αδέσποτα εξάλλου πρέπει να διαχειριστούμε και να δημιουργήσουμε καλές πρακτικές στους δημότες μας να μην εγκαταλείπουν τα ζώα τους και οχι να στρεφόμαστε εναντίον των συνειδητοποιημένων δημοτών μας. Πρέπει να φύγουμε από τη διαχείριση προβλημάτων με περιορισμένη οπτική που προκύπτει λόγω της μη στάθμισης των νέων αναγκών που έχουν οι δημότες μας και των συνθηκών που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κίνδυνοι σε κάθε παρόμοιο θέμα και όταν ασκεί κάποιος διοίκηση μάλλον προτιμά να ακολουθεί το δόγμα ως “προληπτική” δράση, “πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι” . Αλλά τότε όμως πως θα μπορέσουμε να ανιχνεύουμε ,ως αυτοδιοίκηση εννοώ, ποιες είναι οι νέες ανάγκες των δημοτών μας ;
