Από τις πρώτες σελίδες του τρίτου και πιο παθιασμένου βιβλίου του Μπιλ Γκέιτς, How to Avoid a Climate Disaster: The Solutions We Have and the Breakthroughs We Need, (Πώς να αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή: Οι λύσεις που έχουμε και οι καινοτομίες που χρειαζόμαστε), ο αναγνώστης παίρνει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε μια αποστολή. Αυτή είναι η οδύσσεια του Γκέιτς – ένα ταξίδι ανακάλυψης που φαίνεται να γοητεύει τον συγγραφέα ακόμη και όταν γίνεται σαφές πόσο δύσκολο θα είναι να φτάσουμε στον προορισμό.
Αυτή η γη της επαγγελίας – η Ιθάκη του Γκέιτς, αν θέλετε – είναι ένα μέρος που ονομάζεται «μηδέν». Μηδέν είναι η ποσότητα των αερίων του θερμοκηπίου που πρέπει να εκλύουμε στην ατμόσφαιρα εάν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα να αποτρέψουμε την κατάρρευση του κλίματος μέχρι το τέλος του αιώνα, λέει.
Αυτά τα αέρια – ιδίως το διοξείδιο του άνθρακα, το οξείδιο του αζώτου και το μεθάνιο (τα οποία οι επιστήμονες του κλίματος συχνά συνοψίζουν ως «ισοδύναμα διοξειδίου του άνθρακα» ή απλά «άνθρακα») – παγιδεύουν τη θερμότητα και προκαλούν αύξηση των θερμοκρασιών της επιφάνειας
Εάν δεν μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στο μηδέν, η μέση παγκόσμια θερμοκρασία μπορεί να αυξηθεί από 4 έως 8 βαθμούς Κελσίου έως το έτος 2099. Αυτή η μεταβολή θα δημιουργήσει ένα κόσμο με τρομερούς τυφώνες και ξηρασίες, όπου θα πλήττονται από ξηρασία τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη, καθώς άλλες περιοχές θα πνίγονται από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και καταιγίδες. Για παράδειγμα, σε περιοχές της Αμερικής νότια και νοτιοδυτικά, οι κάτοικοι μπορεί να περνούν μέχρι και το ένα τρίτο του έτους σε θερμοκρασίες πάνω από 32 βαθμούς Κελσίου.
Ακόμη και στα μέσα του αιώνα, οι επιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι δραματικές, κάνοντας τη ζωή πολύ πιο δύσκολη για εκατομμύρια – και οδηγώντας σε οικονομική δυσχέρεια (που θα προκύπτει από οτιδήποτε, από καταστροφή σοδειών έως ζημιές από καταιγίδες) που θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19.
Ο Γκέιτς καταγράφει όλη αυτή την τεράστια επιβάρυνση από τον άνθρακα- από τη γεωργία (περίπου 19% των συνολικών ετήσιων εκπομπών), τη μετακίνηση (16%), τη θέρμανση (7%) – και προσφέρει τη γνώμη του σχετικά με τις στρατηγικές που θα μπορούσαν τουλάχιστον να μας φέρουν κοντά στην επίτευξη των ίδιων αποτελεσμάτων για μηδενικές εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου.
Όπου δεν υπάρχουν ακόμη ιδανικές λύσεις χωρίς άνθρακα (δηλαδή στην παραγωγή τσιμέντου), ο συγγραφέας κάνει υποχωρήσεις – αλλά υπάρχει επίσης μια κρυφή υπόσχεση: εκεί, για τους εφευρέτες και τους επιχειρηματίες, βρίσκονται οι μεγάλες ευκαιρίες.
