Κυκλοφόρησε χθες, 11 Μαΐου, 31 χρόνια ακριβώς μετά τη «φυγή» του, από τις εκδόσεις Μένανδρος, με την υπογραφή του Κώστα Μπαλαχούτη
Κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις τοποθετήσεις σύγχρονων καλλιτεχνών που περιλαμβάνονται στη βιογραφία του, που μόλις είδε το φως της δημοσιότητας.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς τονίζει μεταξύ άλλων: «Μας γεφυρώνει με το ασυνείδητό μας, την περίεργη, ανομολόγητη σχέση μας με το λάθος, με τον κάτω κόσμο, με την τύχη και το πάθος μας».
Η Γιώτα Νέγκα με τη σειρά της: «Άκουγα τη ζεστή χροιά του μ’ αυτήν τη βυζαντινή ευγενική μυρωδιά, τα καθαρά και υπέροχα τονισμένα λόγια του, την απλότητα και τη σιγουριά του».
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη προσθέτει: «Υπάρχει στη ζωή μου, στους νταλκάδες, στις χαρές, στα ξενύχτια, στις παρέες μου, στην αλήθεια μου. Γεμίζει φωνή η ύπαρξή μας. Πήγαινε με όπου θέλεις».
Παρότι ο συγγραφέας δημιούργησε το πορτραίτο του Στράτου, βασιζόμενος σε συζητήσεις που είχε με τους γιους του Διονυσίου (Άγγελο, Στέλιο Διαμαντή) και τη μητέρα τους Γεωργία, η βιογραφία δεν είναι αγιογραφία. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως ο Στράτος και σέρτικα τσιγάρα έκανε, και στον ιππόδρομο και τα άλογα είχε αδυναμία, μιας και ήταν και σταβλάρχης και λάτρης του ωραίου φύλου υπήρξε.
Αυτά αναφέρονται ξεκάθαρα, όμως την ίδια ώρα υπογραμμίζεται με δηλώσεις του ίδιου του ερμηνευτή αλλά και ντοκουμέντα, πως η υπόθεση που τον οδήγησε στην φυλακή ήταν στημένη, πως ο ίδιος ποτέ δεν εμπορεύτηκε ουσίες και πως για εκείνον η ενωμένη οικογένεια ήταν αξία αδιαπραγμάτευτη.
Ο συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης, έχοντας υπογράψει τις επίσημες βιογραφίες των (κατά χρονική σειρά έκδοσης) Βαγγέλη Περπινιάδη, Στέλιου Καζαντζίδη, Γιώτας Λύδια, Χρήστου Νικολόπουλου, Μιχάλη Μενιδιάτη, Γιώργου Μαργαρίτη και τώρα του Διονυσίου, γνωρίζει πλέον καλά πως να διαχειριστεί και την ανθρώπινη διάσταση αλλά και την καλλιτεχνική υπόσταση του ήρωά του.
Και βέβαια να συνδυάσει το ρεπερτόριο και τον τρόπο ερμηνείας του Στράτου σε συνδυασμό με τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα και τις αλλαγές που συνέβαιναν στον τόπο μας στο διάβα των καιρών.
Το βιβλίο έχει κινηματογραφική πλοκή, ξεκινώντας απ’ ζόρικα παιδικά χρόνια του μικρού Στράτου στη Νιγρίτα και την τραγική περίοδο της κατοχής καθώς και της δυσκολίες και το «κυνηγητό που αντιμετώπισε ο αριστερός πατέρας του και οι επιπτώσεις που είχε στην οικογένειά του. Στη Θεσσαλονίκη που θα μετακομίσουν, η ορφάνια απ’ τον πατέρα θα ρίξει τον πιτσιρίκο στη βιοπάλη και το μεροκάματο.
Ακόμα και η είσοδός του στο τραγούδι θα έχει δραματικό χαρακτήρα. Το πρώτο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο και κατά τον ερχομό του στην Αθήνα, στην αρχή μόνος του και μετά με την γυναίκα του που υπήρξε ο παιδικός του έρωτας αλλά και τα δύο μικρά παιδιά τους, θα μένουν σε φτωχογειτονιές.
Οι επιτυχίες θα έρθουν αλλά, για πολύ καιρό μετά θα… σωπάσουν. Θα περάσει κάμποσος καιρός, μέχρι το 1967 ο Στράτος να βρει την περπατησιά του με τραγούδια του Άκη Πάνου για να μπει το κερασάκι στην τούρτα με το «Βρέχει φωτιά στην Στράτα μου» των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου που χόρευε ο Νίκος Κούρκουλος στην περίφημη σκηνή της ταινίας «Ορατότης μηδέν» το 1970.
Και μετά έρχεται η πικρή περίοδος της φυλακής. Τα παιδιά και η σύντροφός τους δηλώνουν πως ο αρχηγός της οικογένειάς τους, άσπρισε κυριολεκτικά μέσα σε μια μέρα. Στις Αγροτικές Φυλακές Τίρυνθας όπου ο Στράτος πέρασε ενάμιση χρόνο, θα ηχογραφήσει μέσα στο κελί έναν καινούριο ολόκληρο δίσκο με συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα! Μοναδικό γεγονός στην ελληνική και ίσως και την παγκόσμια δισκογραφία.
Θα περάσουν νέες γκρίζες μέρες και ο Διονυσίου δισκογραφικά θα πάρει τη ρεβάνς στη νέα του εταιρεία Minos με τον πρώτο του μάλιστα δίσκο εκεί. Γι’ αυτό και φιλοξενείται μια εκτενής συνέντευξη του Μάκη Μάτσα στο συγγραφέα για το Στράτο, όπως και καταθέσεις του παραγωγού της εταιρείας Αχιλλέα Θεοφίλου αλλά και του διευθυντικού σττελέχους της Columbia και της Minos – Emi, Δημήτρη Φεργάδη.
Στις 11 Μαΐου 1990, το ξημέρωμα, ο σπουδαίος καλλιτέχνης άφηνε την τελευταία του πνοή. Λίγες ώρες νωρίτερα ο Διονυσίου γλένταγε τους θαυμαστές του στο κέντρο του, το «Στράτος» στην οδό Φιλελλήνων. Δεν έδινε σημασία στους πόνους που ένιωθε και που γίνονταν ολοένα πιο έντονοι τον τελευταίο καιρό, ούτε στις παραινέσεις των φίλων του, τα ξημερώματα, να πάει στο νοσοκομείο.
Το ανεύρυσμα… τον είχε προειδοποιήσει αλλά ο «Σαλονικιός» δεν έπαιρνε εύκολα χαμπάρι. Μιάμιση μέρα πριν, είχε ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του τελευταίου όπως κατέληξε δίσκου του, «Ποιος άλλος», με δημιουργίες του Τάκη Μουσαφίρη. Είναι ο δίσκος με το «Ένα λεπτό περιπτερά», όπου «Ένας αητός χωρίς φτερά απόψε λέει αντίο».
Διαβάστε δηλώσεις ξεχωριστών συνοδοιπόρων του Στράτου, που ο Μπαλαχούτης χτίζει μαεστρικά στην κινηματογραφική, όπως είπαμε, τροχιά που έχει δώσει στη βιογραφία:
Τόλης Βοσκόπουλος: «Θυμάμαι… και τι δεν θυμάμαι. Αλλά εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν σε άκουγα να τραγουδάς την ώρα που ετοιμαζόμουν να βγω στη σκηνή, για να τραγουδήσουμε μαζί».
Τάκης Σούκας: «Τραγουδούσε σαν τους παλιούς, σαν τον Στράτο Παγιουμτζή, τέτοιο μέταλλο είχε. Είχε ακρίβεια στις φράσεις του, αλλά και ευστροφία στον λαιμό του».
Χρήστος Νικολόπουλος: «Πρόθυμος, μελετημένος, άψογος, χείμαρρος πραγματικός. Σε ένα απόγευμα έφτασε να ηχογραφήσει εννιά τραγούδια».
Θανάσης Πολυκανδριώτης: «Ήταν ατόφιος λαϊκός τραγουδιστής, αυθεντικός. Δεν προσπάθησε πότε να περάσει, όπως λέμε εμείς, μέσα από μάρκετινγκ ή άλλες αιτίες διαφήμισης».
Μανώλης Μητσιάς: «Ήταν στιβαρός και ολόσωστος, δεν φαλτσάριζε ποτέ και συγχρόνως ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής. Απλός, αλλά με πολύ βάθος».
Γιώργος Μαργαρίτης: «Ο Διονυσίου τραγουδιέται ακόμα και αγαπιέται ολοένα και περισσότερο. Δεν υπάρχει τέλος στην περίπτωσή του, θα υπάρχει για πάντα».
πηγή: protothema.gr
