Το ύστατο καταφύγιο των απελπισμένων είναι η καταστροφολογία. Δηλαδή, τι θα συμβεί αν ο αντίπαλος έρθει στην εξουσία. Και εκεί παρουσιάζονται όλα τα δεινά του κόσμου.
Ένα από αυτά είναι ο ρεβανσισμός. Δηλαδή η ανταπόδοση από τους νικητές τα όσα υπέστησαν όταν είχαν ηττηθεί.
Revanche είναι η ανταπόδοση. Προφανώς και είναι ένα αρνητικό φαινόμενο, καθώς αναπαράγει το κλίμα πόλωσης και διχασμού που προκάλεσαν αυτοί που τώρα φοβούνται μήπως υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους.
Του Σάκη Μουμτζή – liberal.gr
Μέσα σε κλίμα πόλωσης δεν μπορεί να ληφθούν μέτρα που απαιτούν πλατιές πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις, δεν μπορεί να εφαρμοσθούν μεταρρυθμίσεις που δημιουργούν τις αναγκαίες τομές στην οικονομία.
Επί πλέον ο ρεβανσισμός δημιουργεί στον απλό ψηφοφόρο του κόμματος που ηττήθηκε, την αίσθηση πως βρίσκεται και αυτός υπό διωγμό. Προκαλεί αβεβαιότητες και παράγει αστάθεια. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν υπάρχει πολιτική δίωξη. Δεν διώκεται το φρόνημα συγκεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα.
Επειδή λοιπόν ο ρεβανσισμός είναι κάτι προδήλως αρνητικό, γι΄αυτό επικαλούνται το φόβητρο του αυτοί που διαβλέπουν την ήττα τους στις εκλογές. Προσπαθούν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους και να τρομοκρατήσουν τους αναποφάσιστους.
Συμφωνώντας απολύτως πως τα φαινόμενα ρεβανσισμού δεν προάγουν ένα μετριοπαθές και ήπιο πολιτικό κλίμα –απαραίτητο στοιχείο μιας δημοκρατικής πολιτείας– ας προσπαθήσω να δείξω τι δεν είναι ρεβανσισμός.
Δεν είναι ρεβανσισμός η αποκατάσταση των αδικιών του παρελθόντος. Δεν είναι ρεβανσισμός η δικαίωση όλων αυτών που διώχθηκαν ποικιλοτρόπως λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων.
Συγχρόνως, δεν είναι ρεβανσισμός η επαναφορά στην τάξη αυτών που ευνοήθηκαν λόγω πολιτικών πεποιθήσεων ή συγγενικών δεσμών με τους κυβερνώντες.
Αν δεν αποκαταστήσουμε την νομιμότητα στέλνουμε λάθος μήνυμα στην κοινωνία.
Δεν είναι ρεβανσισμός η παραπομπή στην Δικαιοσύνη όσων υπάρχουν υπόνοιες πως παρανόμησαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή τους και όχι κυβερνητικοί παράγοντες. Στις δημοκρατίες υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητος και όχι της ενοχής. Το δόγμα Ρασπούτιν δεν έχει θέση στον νομικό πολιτισμό μας.
Είναι ολοφάνερο πως π.χ. η παραπομπή των σκευωρών της Novartis στην Ελληνική Δικαιοσύνη δεν είναι πράξη ρεβανσισμού, αλλά πράξη αποκατάστασης της νομιμότητος.
Αν δεν δώσουμε την δυνατότητα στα θύματα αυτής της άθλιας σκευωρίας να αναζητήσουν το δίκιο τους, τότε και πάλι στέλνουμε λάθος μήνυμα στην κοινωνία.
Τέλος δεν είναι ρεβανσισμός ο ιδεολογικός αγώνας για την πλήρη επικράτηση των ιδεών μέσα στην δημοκρατική κοινωνία. Ενας αγώνας, χωρίς αποκλεισμούς και παράνομες μεθοδεύσεις, χωρίς διοικητικά μέτρα και άλλες συναφείς δραστηριότητες. Αν δεν επικρατήσουν οι νικητές των εκλογών και στην μάχη των ιδεών πολύ σύντομα θα ηττηθούν και πολιτικά.
Η Νέα Δημοκρατία έχει δώσει δείγματα ρεβανσισμού; Έχει αρθρώσει λόγο διχαστικό και πολωτικό; Έχει κουνήσει το δάχτυλο στον απλό ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ή και σε όσα στελέχη του δεν υπάρχουν ενδείξεις πως παρανόμησαν;
Ο λόγος της Νέας Δημοκρατίας είναι ενωτικός και συμφιλιωτικός. Προσπαθεί να κλείσει τις πληγές που άνοιξε η αντιμνημονιακή υστερία των ετών 2011-2019 και να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για την πατρίδα μας.
Τώρα, αν όσοι αισθάνονται ένοχοι και φοβούνται την τιμωρία τους, αυτό το βαφτίζουν ρεβανσισμό, δεν πείθουν κανένα.
Η αποκατάσταση της διάκρισης των εξουσιών που καταλύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, είναι η καλύτερη εγγύηση για την δίκαιη μεταχείριση τους.
