Του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
Δεν υπάρχει λέξη που να έχει συνδεθεί περισσότερο με την ψυχοσύνθεση του Έλληνα τα τελευταία χρόνια, όπως το μνημόνιο. Τόσο πολύ που κατάφερε να ξεπεράσει σε αναζητήσεις 8ετίας και το… πήδημα στη μηχανή της Google.
Αφού πέρασε μια περίοδος προσαρμογής και τελικά βρήκαμε το πάτημά μας, καταλήξαμε ως λαός, ότι για όλα μας φταίνε τα μνημόνια! Αντιλαμβανόμενοι στο πετσί μας την αδυσώπητη καθημερινότητά μας ως… συνέπεια των «κακών» μνημονίων και την αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα να εξελίσσεται ταυτισμένη με το να… υπηρετηθούν πιστά οι κυνικοί τροϊκανοί καθοδηγητές μας, περάσαμε από διάφορες φάσεις.
Θα χρησιμοποιήσω κάποιες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό – συμβατές με αυτές τις φάσεις… Περάσαμε από την απώλεια, την απαξίωση, τη φθορά, την παρακμή, την έλλειψη επιλογών, την κωλοτούμπα, την απογοήτευση.
Μέσα σε αυτές βέβαια υπο-λογίσαμε το κάθε παιδί που γεννιέται με το μέρος του χρέους που του αναλογεί, φτιάξαμε μια Ελλάδα συνταξιούχων που ξεπερνούν τα 2,7 εκατομμύρια, περάσαμε στο αριθμό χιλιάδες αυτοκτονίες και ερχόμαστε στο… ξέφωτο της μεταμνημονιακής εποχής με τεχνητή υποστήριξη.
Δεν ξέρω πόσο θα είναι πια… ρόδινα τα πράγματα και συμβατά με την κανονικότητα που θα έπρεπε ως χώρα να έχουμε αποκτήσει, πόσο πολιτικά ευκταία μοιάζουν όλα από εδώ και πέρα και τι επιλογές ρεαλιστικές υπάρχουν, συμβαίνει όμως κάτι που αποτελεί (και) τον δικό μου προβληματισμό.
Όσα και μνημόνια να τρέξουμε, δεν μου φαίνεται ικανό να αλλάξουμε ως πολίτες. Θα δαιμονοποιούμε την… εύκολη αιτία. Και δεν θα καταλάβουμε ότι κάναμε ένα λάθος ως λαός, μέσα σε αυτή την κρίση. Ότι δεν καταλάβαμε ότι τα μνημόνια δεν ήταν τελικά η αιτία, αλλά η νοοτροπία μας. Κι όσο και να μας φταίνε οι πολιτικοί/οι πολιτικές, δεν υπάρχει μεγαλύτερο φταίξιμο από τις δικές μας επιλογές που συνεχίζουν να αναπολούν τις ασύμβατα λεγόμενες και ως… ημέρες ΠΑΣΟΚ και να προσδοκούν στην επανάληψή τους.
Και μην τρελαίνεστε δεν πάσχουμε από έλλειψη ελπίδας, αυτήν ως Έλληνες την βρίσκουμε και στύβοντας την πέτρα και μετρώντας κόκκους άμμου, πάσχουμε από έλλειψη… ψυχολογίας και κύρια έλλειψη νοοτροπίας.
Δεν ξέρω, λοιπόν, πως τα δύο θα αλλάξουν, στο μυαλό μου κυριαρχεί πια το τι θα γίνουμε χωρίς μνημόνια…
