Εάν ζούσε ο Κλεισθένης… σήμερα, είναι δεδομένο ότι θα είχε κάνει μήνυση για τη χρήση του ονόματός του, στην υλοποίηση μιας μεταρρύθμισης – ο Θεός να την κάνει τέτοια – που στόχο είχε την προοπτική της εφαρμογής της απλής αναλογικής στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης για να υπάρχει αντιπροσωπευτικότητα στις εκλεγμένες αρχές από τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες. Ήρθαν, όμως, έτσι τα πράγματα με την προοπτική να αγγίζει το όφελος των πολιτών και των τοπικών κοινωνιών;
Κάνοντας κανείς τη… σούμα της πρώτης ημερολογιακής χρονιάς από τις περυσινές εκλογές (είμαστε ουσιαστικά στο 9μηνο) διαπιστώνει ότι αυτό που κυριαρχεί ως εικόνα είναι μια θολούρα που – φθάνει στο σημείο να – επιτείνει και την αβεβαιότητα για την περαιτέρω πορεία στις δομές της αυτοδιοίκησης. Και η αβεβαιότητα αυτή να αγγίζει και τις αναπτυξιακές πτυχές και την καθημερινότητα στις κοινωνίες.
Με την συναίνεση (εκατέρωθεν) να γίνεται μια ωραία… καραμέλα επικοινωνίας στην αρχή, η συνέχεια μόνο τέτοια προοπτική δεν είχε και εκείνο που κυριάρχησε είναι η εμφιλοχώρηση των προσωπικών αντιπαραθέσεων, της… μουρμούρας, που πολλές φορές έγινε γκρίνια ακόμη και σε επίπεδο συνεργασιών ή προσώπων, αλλά και ο κάθε τρόπος παρέμβασης και επέμβασης προκειμένου το… μπάχαλο να κυριαρχεί αντί της ουσίας.
Σε μια… Βαβέλ μειοψηφιών, συμβουλίων, επιτροπών, διαπαραταξιακών και άλλων τέτοιων καταστάσεων, χάθηκε η αναφορά σε έναν ΟΤΑ ισχυρό, που θα πηγάζει από ένα και μόνο συγκεκριμένο σημείο αναφοράς: του να λαμβάνει αποφάσεις ο δήμαρχος με την απόλυτη πλειοψηφία που είχε στα προηγούμενα συστήματα και η αρχή του να μπορεί να τις εφαρμόζει και να κρίνεται – είτε καθημερινά είτε στο τέλος – για αυτές.
Τώρα τι γίνεται; Οι περισσότερες αποφάσεις θυμίζουν το μετέωρο βήμα του… πελαργού:
- είτε χαρακτηρίζονται από ατολμία. «Φοβικές» αποφάσεις αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χρειάζεται και μια ή περισσότερες μειοψηφίες για να επιτευχθούν και έτσι δεν εμπεριέχουν την φιλοσοφία της δημοτικής ή περιφερειακής αρχής έτσι όπως αυτή έχει κατατεθεί ή θα όπως ήθελε να προωθήσει μια διεκδίκηση ή ένα έργο.
- είτε από έλλειψη πλειοψηφίας. Αποφάσεις που για να επιτευχθούν πρέπει να μπει και η «σάλτσα-γαρνιτούτα» των μειοψηφιών. Και έτσι οδηγούμαστε σε αποφάσεις που δεν έχουν καμία σχέση και είναι αντίθετες – κύρια στα πολιτικά ζητήματα γίνεται αυτό – με το πρεσβεύει η κάθε αρχή. Και εδώ υπάρχει μια στοιχειώδης αλλοίωση.
Μέσα από αυτή την σχετικότητα έχει, όμως, αναδυθεί κάτι που προκαλεί ανησυχία. Ένα περίεργο μείγμα που προέρχεται από τα κατάλοιπα εξουσίας που κουβαλούν ορισμένοι – που γαντζώθηκαν στην καρέκλα και δεν λένε να την αφήσουν κι ας τους έδειξαν οι πολίτες τη θέση και το ρόλο που έχουν – και που έρχονται να συναντήσουν τη σημερινή κατάσταση, ως… πόλεμο! Αντί, λοιπόν, να κοιτάξουν το συμφέρον του τόπου, περισπούδαστα και με σχέδιο αναλώνονται ως πολιτικοί «μπαχαλάκηδες» στο να βγαίνει προς τα έξω το κάδρο που περιέχει το «…εσένα να σου κάνω ζημιά και ας κάνω ζημιά στον τόπο μου».
Τι πιο χαρακτηριστική αντανάκλαση από τα όσα συμβαίνουν στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, εδώ όπου βαρέθηκε να βλέπει κανείς τις λυσσαλέες επιθέσεις ορισμένων, το άχτι, το ανάθεμα και την κωλυσιεργία με κάθε τρόπο, ενστάσεις, προσφυγές και άλλα. Και ποια είναι η κατάληξη που δεν έχουν… καταλάβει – ή που δεν θέλουν να κατανοήσουν; Να μην πάει ο τόπος μπροστά!
Υπάρχει ωστόσο σε όλο το αυτοδιοικητικό σκηνικό – α’ και β’ βαθμού – και εκείνο το τοπίο με τα πρόσωπα που δεν έχουν ξεκολλήσει από την εξουσία και τους αρμούς της και που συνεχίζουν να τραυματίζουν, με την… επίδειξη έργου και την… απόδειξη της σημερινής τους παρουσίας, το σήμερα και το αύριο μας πορείας που έχει καθοριστεί στις περασμένες εκλογές από τους πολίτες. Κι αυτό νομίζετε ότι αυτό μόνο την Περιφέρεια, κάνετε λάθος. Χαρακτηριστικές οι εικόνες και σε δήμους της Μεσσηνίας.
Στους δήμους η υπόθεση είναι πια… πονεμένη. Οι αγωνίες να βγει έργο και να παρουσιαστεί (μέσα από ένα… συνονθύλευμα δαιδαλωδών αποφάσεων) κάνει τα πρόσωπα και τις επιδιώξεις πρωταγωνιστές. Τι να πει κανείς για την Τριφυλία; Έχουμε χάσει την σειρά των επεισοδίων των συγκρούσεων μεταξύ των προσώπων και μια μάχη χωρίς τέλους έχει ανοίξει, με τις… πληγές εμφανείς. Στο Δήμο Πύλου-Νέστορος τα τρία «ΚΑ» δεν έχουν βρει βηματισμό και καθορισμό συνεργασίας για να προχωρήσει ο δήμος. Ο ένας βάλει κατά του άλλου και η εικόνα χάνεται στον πιο δυναμικά αναπτυξιακό δήμο της Μεσσηνίας. Οι μικρότεροι δήμοι… αφανείς, τους «κατάπιε» η απλή αναλογική και το έργο δεν φαίνεται. Η Καλαμάτα από την άλλη είναι δεδομένο πως θέλει ρυθμό διαδοχικότητας στις αποφάσεις. Ο Βασιλόπουλος – και ο κάθε Βασιλόπουλος – πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να παρουσιάσει το έργο και το πρόγραμμά του και για αυτό να κριθεί. Ο πόνος που πιάνει ξαφνικά ορισμένους για θέματα που τώρα… θυμήθηκαν υποκρύπτει άλλες επιδιώξεις. Μοναδική εξαίρεση – για να αντιληφθούμε τη διαφορά – ο δήμος Μεσσήνης. Άνετος σε επίπεδο πλειοψηφίας ο Γ. Αθανασόπουλος μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις και να υλοποιεί το πρόγραμμά του δίνοντας και αφήνοντας το στίγμα του.
Κατάληξη, προς όλους. Αφού δεν σας… τράβηξε τ’ αυτί ο Κλεισθένης, σε έναν χρόνο που λιντσάρατε την οποία δημοκρατικότητα της μεταρρύθμισης σε προσωπικές επιδιώξεις αντί για προτάσεις και ουσία, πάρτε το χαμπάρι, εκείνο που μετράει είναι ο τόπος. Και η πορεία μπροστά. Μπορεί να υπάρχουν τραύματα και πληγές, αλλά δεν έχει χαθεί το «παιχνίδι». Έτσι, όλοι πρέπει να πορευτούν με βάση τις ανάγκες των κοινωνιών και τις λύσεις που ζητάνε οι πολίτες και όχι στην ίδια ζυγαριά να μπαίνουν οι όποιες… υπαρξιακές αντιθέσεις.
Για να μην χαθεί το «παιχνίδι» της 4ετίας και την πληρώσουν οι πολίτες για τα εκατέρωθεν «παιχνίδια», και, να μην φθάσετε στο τέλος σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου και αναρωτιέστε για τα σημάδια που αφήσατε στον τόπο «…εσείς από τι πάσκετε; Μιλίγκρα;».
