Ο αφέτης δεν είναι ο εκλογικός νόμος,που προβλέπει κάθε πότε εκλέγουμε δημάρχους και περιφερειάρχες.δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους.Η αντίληψη αυτή ζαβλακώνει τον πολίτη,τον χειραγωγεί κάνοντάς τον καταναλωτή υποσχέσεων και θύμα πολιτικών εξαρτησιογόνων ουσιών,του τύπου είναι τσικνοπέμπτη πάμε σουβλακερί ή ξημέρωσε Μεγάλη Παρασκευή ας νηστέψουμε λίγο..
Ο πραγματικός αφέτης όμως είναι η πραγματικότητα οι αβαρίες και οι διαψεύσεις της .Ετσι η εκκίνηση,δεν είναι παρά η μετάφραση του αμείλικτου ερωτήματος αν πρέπει να μείνουμε στα ίδια ή να αλλάξουμε.τι πρέπει να αλλάξουμε,προς τα που πρέπει να πάμε,ποιό δρόμο θα διαβούμε και με ποιούς. Μετά την αφετηρία,το αγώνισμα είναι εσωτερικό καθώς αφορά στην συνείδηση ενός εκάστου,αλλά και στην κοινή συνείδηση της τοπικής κοινωνίας.Κι όπως κάθε αγώνισμα, έτσι κι αυτό απαιτεί εφόδια και εξοπλισμό.Τα εφόδια αυτά δεν πωλούνται,δεν ενοικιάζονται,δεν δανείζονται.Τα εφόδια αυτά κυκλοφορούν ανυπότακτα , συμποσούμενα σε ένα δεμάτι από αρχές και αξίες,δεμάτι που δεν το φορτωνόμαστε πρόθυμα καθώς μας ενοχλεί η φαγούρα,που δημιουργεί η καθαρότητά του,στο στιλπνό από τα καλλυντικά δέρμα μας.Αυτός ο φόβος πρέπει να νικηθεί πρώτα και είναι εύκολο.Είναι άλλωστε καλό και λυτρωτικό να ξυνόμαστε που και που.Ας αρχίσουμε λοιπόν την αναμέτρηση με τη φαγούρα που μας προκαλούν οι αρχές και οι αξίες μας,όπως η αλληλεγγύη,η συμμετοχή,η συνεισφορά από το υστέρημα,η δικαιοσύνη,,η δημοκρατία,η ευθύνη,η καθαρότητα,η εγρήγορση,η τιμιότητα,η ριζοσπαστική βούληση,η αλήθεια.Μετά την φαγούρα,θα εμφανιστούν τα εξανθήματα και θάναι απόδειξη,ότι όντως ο εαυτός μας ατομικός και συλλογικός λειτουργεί.Με όπλο την επανάκτηση της ατομικής και συλλογικής μας λειτουργικότητας θα κερδηθεί σχεδόν αυτόματα η συναίνεση κι αυτή με την σειρά της θα μαγνητίσει τα πρόσωπα,που θα ζαλωθούν το δεμάτι των αρχών και των αξιών και το άλλο δεμάτι των αβαριών και των διαψεύσεων,για να τα πάνε για άλεσμα στο μύλο της ιστορίας.Κι ο μύλος θα αρχίσει να παράγει άλεσμα,που και αζύμωτο ακόμη θα ταίσει το μέλλον μας.Από το 2010 ίσαμε σήμερα,ο μύλος παράγει μόνο πίτουρο και σκύβαλα.Κι αυτό γιατί οι τζάμπα μάγκες,που μας διοικούν,φοβήθηκαν την φαγούρα και,προφασιζόμενοι αλλεργία στις αρχές και στις αξίες,δεν ζαλώθηκαν το αντίστοιχο δεμάτι,παρά κουβάλησαν και συνεχίζουν να κουβαλούν στον μύλο της ιστορίας ένα τσουβάλι γιομάτο απο φιλοδοξίες,ματαιοδοξίες,φιλαυτίες,ιδιοτέλειες, ανικανότητες,υποταγές,εκπτώσεις και μικροθυμίες.
Τώρα, που ο αφέτης σφύριξε, άς τους αφήσουμε πίσω να καταναλώνουν το πίτουρο και τα σκύβαλα, που πάραξαν και παράγουν και που οι αθεόφοβοι θέλουν να μάς προσφέρουν πάλι ως παντεσπάνι.Εκεί λοιπόν στα πίτουρα και στα σκύβαλα αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι με τη ζαλιά μας στο μύλο της ιστορίας. Θα κοπιάσουμε,θα κουβεντιάσουμε,θα κουραστούμε,θα τσακωθούμε κιόλας,αλλά θα παρασκευάσουμε άλεσμα,για να ζυμώσουμε το μέλλον, που δεν έχουν κερδίσει ακόμη οι τοπικές κοινωνίες μας,που αυτοδιοικούμενες ετεροδιοικούνται από το 2010 ως σήμερα, ταίζοντας την πλαδαρότητα και την οκνηρία αρχόντων αυλικών και λοιπών σιτιζομένων στο πρυτανείο.
Παναγιώτης Γιαννόπουλος Δικηγόρος
