Η 5η Ιουλίου του 2015 θα γραφτεί στις μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της πατρίδας μας. Για πρώτη φορά, Έλληνας Πρωθυπουργός κατάφερε με τόση ευκολία να εξαπατήσει έναν ολόκληρο λαό, να τον σύρει σε ένα αχρείαστο και διχαστικό δημοψήφισμα και να υποκλέψει ξανά τη λαϊκή ετυμηγορία για προσωπικό του όφελος.
Ένας ολόκληρος λαός κλήθηκε να ψηφίσει ένα μεγαλοπρεπές «Όχι», με τον Αλέξη Τσίπρα να τον διαβεβαιώνει ότι θα αποτρέψει μία κακή συμφωνία με τους ξένους. Και η Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου πρόδωσε την εμπιστοσύνη του, μεταφράζοντας το «Όχι» σε «Ναι», ξέροντας από την αρχή ότι υποσχόταν το αδύνατον.
Τη μοιραία εκείνη νύχτα, ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε τη χώρα στα ζάρια. Κινδύνευσε να την οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή και στον απόλυτο εθνικό διχασμό μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την αποτυχημένη πολύμηνη διαπραγμάτευσή του, να καθησυχάσει τη βάση του κόμματός του και να επιβεβαιώσει πως το πολιτικό του κεφάλαιο δεν έχει εξαντληθεί. Είναι θλιβερό και συνάμα εξοργιστικό πως το κόστος της συγκεκριμένης επιλογής του το πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Για να καταλάβει κανείς το «έγκλημα» του δημοψηφίσματος σε όρους ανάπτυξης, η οικονομία έχασε 6% μιας διετίας από το ΑΕΠ, που μετά βεβαιότητας προέβλεπαν επί της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου σχεδόν το σύνολο των αναλυτών, συμπεριλαμβανομένου και του ΔΝΤ. Σε οικονομικό επίπεδο, η ζημιά υπολογίζεται συντηρητικά σε περισσότερα από 100 δις ευρώ, με τον πρώην επικεφαλής του Εuroworking Group, κ. Τόμας Βίζερ, να την υπολογίζει στα 200 δις ευρώ. Για να αντιληφθούμε τη διάσταση της ζημιάς, χάθηκε το σύνολο των 138 δις ευρώ, που ελάφρυνε το κρατικό χρέος με το περίφημο κούρεμα των ιδιωτών, το γνωστό PSI.
Η οικονομική επίπτωση είναι τεράστια. Όμως, χειρότερη επίπτωση είναι ο εξευτελισμός και η περιφρόνηση ενός ολόκληρου έθνους. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε συνώνυμο της αναξιοπιστίας, της ανακολουθίας, της μικροπολιτικής και του πολιτικού οπορτουνισμού. Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα καταγράψει το δημοψήφισμα σαν μια δήθεν επαναστατική έκφραση του έθνους, αλλά σαν τη μεγαλύτερη πολιτική πλάνη και εξαπάτηση ενός λαού από την πολιτική του ηγεσία.
Τρία χρόνια μετά, η ρήξη με τους «κακούς» Ευρωπαίους που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά ο Πρωθυπουργός της «Πρώτης φοράς Αριστεράς» έγινε το αγαπημένο τους παιδί. Ο «επαναστάτης» Αλέξης του «Go back, madame Merkel» αποτελεί πλέον τον πιο θερμό υποστηρικτή της Άγκελα Μέρκελ. Ο «yes man» Τσίπρας που τα έδωσε όλα – ακόμα και τη Μακεδονία- για να κρατήσει την καρέκλα. Μπορεί για τους ξένους να είναι ένας «χρήσιμος ηλίθιος», για τους Έλληνες θα είναι πάντα ένας μοιραίος Πρωθυπουργός.
Γράφει ο Αντιπρόεδρος της Ν.Δ., κ. Άδωνις Γεωργιάδης για τα 3 χρόνια από το θλιβερό δημοψήφισμα
