Το αστείο στη χώρα του… ποτέ ποτέ (τη δική μας φυσικά), που (θα) την ζήλευε και ο Πήτερ Παν στο παραμύθι (γιατί εμείς… βρίσκουμε και δράκους) είναι πως ο κλαυσίγελος αποτελεί κάτι σαν… εξάρτηση στην καθημερινότητά μας από την όλη πολιτικο-παραγοντική πρακτική.
Στην εποχή του πολιτικο-παραγοντικού επιπέδου… ATARI (καθώς σε αυτήν βρισκόμαστε, μην γελιέστε, αφού οι πολίτες παρά την έντονη διάθεση αρχικά διαμαρτυρίας, ακολούθως αμφισβήτησης, και, μετέπειτα… χαύνωσης δεν επιδεικνύουν τελικά κι αυτοί διάθεση ενεργοποίησης και… αλλαγής – μέσω συμμετοχής – της πεπραγμένης και πεπατημένης στην οποία κινείται το πολιτικο-παραγοντικό συνονθύλευμα) οι κινήσεις ορισμένων μοιάζουν δομημένες σε χαρακτηριστικά… Γκούφυ.
Βέβαια, η «φάση» είναι ο Γκούφυ στην συνέχεια ως λάτρης του… φιστικιού να γίνεται και… σωτήρας και να εμφανίζεται ως ο νέος αρχολίπαρος (σ.σ. αυτός που επιδιώκει αρχές και αξιώματα) που θα έρθει να αλλάξει τα πάντα και τους πάντες και να τους… απογειώσει από το… χείλος του γκρεμού «γιατί έτσι σας αρέσει βρε…»
Μετά τις… λυτρωτικές επιλογές στο πολιτικό σκηνικό αρχίζουν, λοιπόν, όλα να αλλάζουν με ταχύτητα και στους υπόλοιπους θεσμούς και μπροστά έχουμε εκλογές όπου μας υπόσχονται δυνατές συγκινήσεις. Και το θέαμα ξεκίνησε από νωρίς να δίνει χαρακτηριστικά… Champions League όπως για παράδειγμα στις επιμελητηριακές εκλογές.
Με τον… κοπετό (οδυρμός κοινώς) του «είμαι ανεξάρτητος… φτου φτου φτου τα κόμματα», κάποιοι ξεκίνησαν τον αγώνα φτύνοντας στον κόρφο τους για την περασμένη στήριξη, απεταξάμην τον «σατανά» της παρακαλετής τότε κομματικής στήριξης. Και αφού ψιμυθιώθηκαν (κοινώς μακιγιαρίστηκαν) με μπόλικη αυτοθυσία… στο βωμό του «επιχειρηματίες και επαγγελματίες θα σας… σώσουμε γιατί έτσι σας… αρέσει» άρχισαν να κατακεραυνώνουν ως αισυμνήτες (κοινώς κριτές) κατά την… προσφιλή πολιτική πρακτική, όταν οι… ίδιοι μέρος του συστήματος το υπηρέτησαν με… δακτυλικό εξάμετρο, συνεργαζόμενοι και με όσους… λοιδορούσαν.
Βέβαια, υπάρχει και ένα λεπτό σημείο στην όλη λεκτική ανωτέρω υπερβολή. Θα δεχθούμε – και πρέπει – ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και μετανιώνουν, εκτός εάν στην συνέχεια και αυτό το κάνουν για να γίνουν σούπερ… Γκούφυ.
Του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
