Στο ίδιο έργο θεατές, με κινητοποιήσεις εργαζομένων της αυτοδιοίκησης
να μετατρέπουν πόλεις σε χωματερές, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα «τιμωρήσουν» όλους εκείνους τους υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία σήμερα έχουν περιέλθει. Κι όμως τους μόνους που… τιμωρούν είναι εκείνους που μόνιμα καλούνται να «πληρώσουν το μάρμαρο» γιατί απλά και μόνο δεν πράττουν σωστά το εκλογικό τους καθήκον.
Δυστυχώς, αποτελεί πραγματικότητα ότι κυβερνήσεις ετών, δεξιές, αριστερές και κεντρώες ήθελαν και θέλουν εργαζόμενους σε ομηρία. Ανθρώπους εξαρτημένους στις πολιτικές διαθέσεις της εκάστοτε εξουσίας, σε ένα αλισβερίσι αναξιοπρέπειας για την ψήφο και μόνο. Ποιος θα διαφωνήσει ότι για παράδειγμα σήμερα ένα μεγάλο μέρος στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων «βγαίνει» από τους συμβασιούχους; Κανείς. Όπως κανείς δεν θα συμφωνήσει με την απερίγραπτη αυτή κατάσταση χρόνων τώρα, που έχει να κάνει με τους συμβασιούχους σε θέσεις που όφειλαν να υπάρχουν μόνιμοι εργαζόμενοι.
Πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί έχουν τεράστιες ευθύνες. Για όσα έπραξαν ή πράττουν αλλά κυρίως για τα όσα άφησαν στην τύχη τους εκείνοι που έπρεπε να διεκδικήσουν, μιας και η κατάσταση με τους συμβασιούχους εξυπηρετούσε και τους ίδιους. Κι αν ένα μεγάλο μέρος των σημερινών διαμαρτυρόμενων έχει περάσει διαδικασίες ΑΣΕΠ, χιλιάδες είναι εκείνοι που σήμερα… ενσαρκώνουν τον όρο «ρουσφέτι», αναγάγοντας τις πολιτικές εξυπηρετήσεις και το… βόλεμα δικών τους παιδιών σε επιστήμη. Άλλωστε πόσοι μα πόσοι συμβασιούχοι εισέβαλαν κατά το παρελθόν εν μία νυκτί από τα παράθυρα εντός των τειχών του δημοσίου;
Και φτάνουμε στο σήμερα, εν μέσω μνημονίων, χιλιάδες συμβασιούχοι να ζητούν εκείνο που τους άφησαν να ονειρευτούν. Ότι κι αυτοί, όπως και χιλιάδες άλλοι κατά το παρελθόν, θα αποτελέσουν μέρος του δημόσιου πάντα στη λογική των πάγιων και διαρκών αναγκών. Συνυπολογίζοντας κανείς και τον απύθμενο λαϊκισμό που πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις… αναδύεται και τα κομματικά τερτίπια που διαδραματίζουν ρόλο αρνητικό – για να είμαι ευγενής – αντιλαμβάνεται ο καθένας το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες λαϊκών ανθρώπων που το μόνο που ζητούν είναι το δικαίωμα στην εργασία, όπως όμως και χιλιάδες εκατοντάδες ακόμα άνθρωποι τούτου του τόπου.
Όσο για τη λύση; Είναι βέβαιο ότι θα δοθεί και προσωρινά θα εξυπηρετήσει, μέχρι το πρόβλημα να επανέλθει και να γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα γύρου αντιπαραθέσεων, κινητοποιήσεων και εικόνων που προσβάλουν τον πολιτισμό μας και απειλούν τη δημόσια υγεία, με τόνους απορριμμάτων σε κάθε γειτονιά. Έτσι, γιατί αυτό επιθυμούν οι ηγεσίες των… εγκλωβισμένων.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
