Του Σάκη Μουμτζή
Ως γνωστόν, πριν από δύο περίπου μήνες, στην ψηφοφορία που έγινε στο Ευρωκοινοβούλιο για την καταδίκη του κομμουνισμού και του ναζισμού, μια ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας καταψήφισε το ψήφισμα, οι υπόλοιποι απείχαν και η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου -προς τιμήν της- το υπερψήφισε. Μπροστά στη γενική κατακραυγή γι’ αυτήν τη στάση των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, κάποιοι από αυτούς είπαν κάτι μισόλογα και η κυρία Μ. Σπυράκη που καταψήφισε, αιτιολόγησε την άποψή της. Και καλώς έπραξε, ασχέτως αν διαφωνώ πλήρως.
Προχθές όμως επανήλθε και αρθρογραφώντας στο Protagon είπε και τα εξής:
«Φανταστείτε τους ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να είχαν υπερψηφίσει το ψήφισμα που εξισώνει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό… Το ΚΚΕ θα προχωρούσε σε οξύτατη καταγγελία κατά της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά θα ακολουθούσε και η ΝΔ δεν θα μπορούσε να μην υπερασπιστεί τους ευρωβουλευτές της… Φανταστείτε την πρωτοβουλία για την ψήφο των αποδήμων να εξελίσσεται με φόντο την αναβίωση του Εμφυλίου στην Ελλάδα…»
Με απλά λόγια, για να τα έχουμε καλά με το ΚΚΕ θα πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στις αρχές μας. Για να μην στενοχωρήσουμε τους κομμουνιστές, ας κάνουμε τα στραβά μάτια στην Ιστορία.
Και όποτε η Νέα Δημοκρατία ξαναχρειαστεί την ψήφο του ΚΚΕ, θα ξανακάνει και μια ακόμα ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση.
Με τέτοιες αντιλήψεις να μην παραπονιόμαστε για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
Αν κατάλαβα καλά, από το άρθρο της κυρίας Μ. Σπυράκη προκύπτει πως, η μέχρι στιγμής θετική στάση του ΚΚΕ απέναντι στο ζήτημα της ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό είναι προϊόν μιας ιδιόμορφης συναλλαγής.
Δεν είναι μια σύμπτωση θέσεων πάνω σε ένα τόσο κρίσιμο εθνικό ζήτημα. Όπως αφήνει να εννοηθεί στο άρθρο της η ευρωβουλευτής, αν θυμώναμε το ΚΚΕ αυτό δεν θα συναινούσε στην ψήφο των αποδήμων.
Το ουσιώδες ζήτημα είναι άλλο.
Με την νοοτροπία της πολιτικής συναλλαγής και των ιδεολογικών εκπτώσεων, πώς διαπαιδαγωγούν οι πολιτικοί ηγέτες τους πολίτες;
Υπάρχει τόσο μεγάλος βαθμός πολιτικής μυωπίας για να αντιληφθούμε πως, όσο το ΚΚΕ εργαλειοποιεί ιδεολογικά και πολιτικά την Ιστορία, τα όρια μεταξύ πολιτικής και Ιστορίας είναι πλέον δυσδιάκριτα;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως η μάχη στον χώρο των ιδεών έχει άμεση αντανάκλαση στον χώρο της πολιτικής;
Πότε θα αντιληφθεί η φιλελεύθερη παράταξη πως πολιτική δεν είναι μόνον η τρέχουσα διαχείριση των προβλημάτων;
Στο κάτω-κάτω αν δεχτούμε πως η πολιτική συναλλαγή μεταξύ πολιτικών χώρων που τους χωρίζει άβυσσος, είναι θεμιτή, τότε γιατί κατηγορούμε τον ΣΥΡΙΖΑ πως συναλλάχθηκε με την Χρυσή Αυγή;
Θέλω να πιστεύω πως η κυβερνητική πολιτική χαράσσεται με άλλους όρους, αν και ανησυχώ καθώς ούτε ο καρατέκα τραμπούκος του ΚΚΕ διώκεται ούτε οι εξώφθαλμες παρανομίες του μελών του ΠΑΜΕ καταδικάζονται.
Ας προσέξει λίγο η κυβέρνηση, γιατί το 2019 δεν είναι 2014. Μέσα στα πέντε χρόνια πολλά άλλαξαν στις συνειδήσεις των φιλελεύθερων πολιτών.
