Η στιγμή της είδησης μάς πάγωσε όλους. Είναι μία τραγωδία που δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς. Ο Κόμπι Μπράιαντ σκοτώθηκε. Κανείς μας δεν το πιστεύει. Κανείς μας δεν θέλει να το πιστέψει. Γράφει ο Παντελής Βλαχόπουλος.
Κυριακή 26 Ιανουαρίου. Στις 21:40. “Πέθανε ο Κόμπι”. Ο Κώστας Μπράτσος έρχεται τρέχοντας στην αίθουσα σύνταξης του Sport24.gr. Σχεδόν ταυτόχρονα με τον Αλέξανδρo Τρίγκα το φωνάζουν. Δεν θέλουμε να είναι αλήθεια. “Μην το βάζεις ακόμη”. Επικρατεί για λίγα δευτερόλεπτα ένα συναίσθημα που δύσκολα συναντάς στη δουλειά και μπορείς να περιγράψεις. Παγώσαμε. Μούδιασαν τα χέρια μας, τα πόδια μας. Όλο μας το κορμί. Και παράλληλα “τρέχαμε” σαν μηχανές να επιβεβαιώσουμε την είδηση. Δεν ξέρεις τι να αισθανθείς. Τι να κάνεις. Πώς να δουλέψεις. Το twitter είχε “τρελαθεί”. Πανικός στα social media. Τι να επιβεβαιώσεις και τι να διαψεύσεις. Οι ειδήσεις έρχονται σαν “κύματα”. Θέλει ψυχραιμία, αλλά που να την βρεις. Εν τούτοις όλοι είναι προσεκτικοί. Όλοι πάνω από τους υπολογιστές και τα κινητά. Αλλά το μοιραίο δεν θα αποδειχθεί fake news όπως όλοι ευχόμασταν. Η αμερικανική ιστοσελίδα TMZ, που έχει έδρα το Λος Άντζελες, αποκάλυψε τον θάνατο του θρύλου του ΝΒΑ, Κόμπι Μπράιντ. Μία είδηση που έκανε πολύ γρήγορα τον γύρο του κόσμου.
Μετά από ώρες, νωρίς τα ξημερώματα καταφέραμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ο μεγάλος Κόμπι “έφυγε”. Κάποιοι από εμάς τον είχαμε συναντήσει από κοντά. Το χαμόγελό του μάς έχει μείνει ανεξίτηλο.
Ένας αθλητής σύμβολο για το παγκόσμιο μπάσκετ, ένας άνθρωπος που ξεπερνούσε διαρκώς τα όρια του, μία προσωπικότητα που είχε ζήσει 24 ζωές μέσα και έξω από τα παρκέ, “πέταξε” για πάντα. Ως μπασκετμπολίστας έμεινε πιστός στην αγαπημένη του ομάδα. Τους Λέικερς. Δεν πήγε στο κολέγιο. Το τεράστιο ταλέντο του είχε προδιαγράψει την πορεία του από νωρίς. Από την πρώτη ημέρα στο ΝΒΑ ήταν ξεχωριστός. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα. Αμέτρητα ατομικά ρεκόρ, απίστευτα καλάθια, μεγάλα σουτ, συγκλονιστικές πτήσεις, κόντρες, τραυματισμοί, απογοητεύσεις. Στο τέλος, όμως, και αυτός τραγουδούσε το δικό του “My way”.
Ασυμβίβαστος και απόλυτος σε όλα όσα είχαν να κάνουν με το μπάσκετ και την κυριαρχία του. Μ’ αυτόν τον μπασκετικό εγωισμό κατάφερε να μεγαλώσει τον μύθο του. Και στα 20 χρόνια της επαγγελματικής πορείας του, δεν τον λύγισε τίποτα. Ούτε ήττες, ούτε συγκρίσεις, ούτε “χτυπήματα” εκτός γηπέδων, ούτε πάθη δεν μπόρεσαν να κάμψουν την “αδυσώπητη” σχέση του με τη νίκη.
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήθελε μόνο να νικά.
Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια. Αλλά το Λος Άντζελες ήταν η νέα πατρίδα του. Αν έχεις επισκεφτεί το L.A. τότε σίγουρα θα καταλάβεις ότι ο Κόμπι ήταν στην ίδια βαθμίδα με τον Καρίμ, τον Μάτζικ, τον Σακίλ, τον Τσαμπερλέιν, τον Mr Logo. Για πολλούς και κυρίως για τους νεότερους ήταν ο κορυφαίος. Αλλά δεν έχει σημασία. Η πληγή είναι το ίδιο αφόρητη. Κι όμως γίνεται να “φύγει” μόλις στα 41 του. Είχε αδυναμία στα ελικόπτερα. Και αυτό το πάθος του τον “πρόδωσε”.
Ο κόσμος του “Black Mamba” ήταν μοναχικός. Κι ας ήταν ένα αστέρι του Χόλιγουντ το όποιο έλαμπε καθημερινά ως σταρ του σινεμά. Ήταν μόνος στις ατέλειωτες ώρες προπόνησης και στις αποτυχίες. Δεν κατέβασε το κεφάλι ούτε λεπτό. Ούτε ακόμη στο ματς με του Γουόριορς το 2013, όταν προσπαθούσε με μισό πόδι να γυρίσει στον πάγκο. Ούτε εκεί έσκυψε το κεφάλι. Το βλέμμα του στις βολές σε ανατριχιάζει. Νιώθεις και συ τον πόνο. Και όμως η μπάλα “σχίζει” το δίχτυ. Και μετά κουτσαίνοντας επιστρέφει. Ο Τζακ Νίκολσον τον χειροκροτά και δακρύζει. Όλη η πόλη είναι μαζί του. Κι αυτός αγέρωχος πάει προς στα αποδυτήρια. Είχε ξεκινήσει η αντίστροφή μέτρηση.
Ήταν από τους πιο σκληρούς. Στο σώμα αλλά κυρίως στο πνεύμα. Το περιγράφει χαρακτηριστικά ο Φιλ Τζάκσον στο βιβλίο του “Eleven Rings”. Ο προπονητής αναφέρεται στην προσήλωσή του στην προπόνηση και τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο “Laker”. Όπως και ο Τζόνσον.
Θεωρούσε τιμή για τον ίδιο να τον συγκρίνουν με τον Μάικλ Τζόρναν. Ο σπουδαιότερος παίκτης του πλανήτη είπε: “Ήταν ένας τρομερός ανταγωνιστής, ένας από τους κορυφαίους αυτού του αθλήματος, μια δημιουργική δύναμη”. Αυτός και μόνο αυτός ήξερε πώς έφτασε ο “μικρός αδερφός” του στην κορυφή. Σε πάρα πολλά έμοιαζαν σε άλλα όχι. Ο σεβασμός, όμως, ήταν αμοιβαίος.
Απολάμβανε να του ρίχνουν όλη αυτή τη “λάσπη”, χωρίς ούτε μία στιγμή να παρεκκλίνει από τον στόχο του. Επί της ουσίας ο Μπράιαντ έδωσε εκ νέου ζωή στους “Λιμνάνθρωπους” και έγραψε τη δική του ιστορία μαζί με τον Σακ, στη μετά-show time εποχή του ’80.
Και σίγουρα όταν θα ξεθωριάσει η λέξη “ΣΟΚ” που όλα τα ΜΜΕ του κόσμου προέβαλαν, τότε θα μείνει η μορφή ενός προσώπου, με το οποίο έχουν ταυτιστεί εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο. Έχουν μιλήσει γι’ αυτόν, τον έχουν αντιγράψει, τον έχουν αποθεώσει, τον έχουν κριτικάρει, έχουν προσπαθήσει ξανά και ξανά πάρα πολλοί να κάνουν υπερβάσεις χάρη σ’ αυτόν. Άνθρωποι που του είχαν λατρεία αλλά και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με το μπάσκετ, έθεσαν το “αιώνιο ερώτημα”: γιατί; Σε κάτι τέτοιες στιγμές όλοι μας αναθεωρούμε πράγματα και καταστάσεις. Και προσγειωνόμαστε απότομα. Σίγουρα θα γραφτούν εκατομμύρια κείμενα και ρεπορτάζ για εκείνον. Κάποτε θα γίνει ταινία η ιστορία του και κάποτε θα μάθουμε τις πραγματικές αιτίες της πτώσης του ελικοπτέρου.
Όντως όλα αυτά είναι μάταια. Γιατί όλοι εμείς που μείναμε, θα πατήσουμε στο You Tube και θα ξαναδούμε τον Κόμπι να πετάει και να καρφώνει πάνω από τους αντιπάλους του. Σαν να μην έφυγε ποτέ.
“Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δύο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλον όσα είχαμε. Γνωρίζουμε και οι δύο πώς ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου.
5.. 4.. 3.. 2.. 1
Πάντα θα σε αγαπώ.
Kobe”
(29 Νοεμβρίου 2015)
Στο τελευταίο ματς της καριέρας του κόντρα στους Γιούτα Τζαζ σημείωσε 60 πόντους.
Είναι 6 το πρωί και όλοι κοιτάζουμε ξανά και ξανά το κεντρικό θέμα του Sport24.gr. O Χάρης Σταύρου κάθε δύο λεπτά αναστενάζει και ο Χρήστος Μπαρούνης αποσβολωμένος γράφει και ξαναγράφει ειδήσεις για τον Κόμπι. Ο θάνατος τους έχει στερήσει ένα κομμάτι από τα παιδικά χρόνια τους. Όπως και πολλών άλλων. Η γενιά των 20αρηδων και των 30αρηδων οι οποίοι θεωρούν ότι ο Κόμπι Μπράιαντ είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει να αγωνίζεται μέσα στα γήπεδα μπάσκετ.
www.sport24.gr
Επιμέλεια: Παντελής Βλαχόπουλος
