Κοιτώντας τις εικόνες με τους μαθητές να μεταφέρονται στην καρότσα αγροτικού για να πάνε σχολείο φθάνεις να αναρωτιέσαι, τελικά, πόσο… μυθική είναι αυτή η Πελοπόννησος. Βέβαια, τις ίδιες εικόνες δεν θέλησε να δει από κοντά ο κ. Τατούλης (θα ντράπηκε μάλλον) και προτίμησε την πολιτική «πασαρέλα» της Μεσσήνης, την γιορτή και το εκεί πανηγύρι. Ως γνωστό από… τρεχάλα στα πανηγύρια – ελέω και εκλογών – άλλο τίποτε.
Και το θέμα – γενικά – δεν είναι το πολιτικό προσωπικό να είναι για τα… πανηγύρια (εννοώ να πηγαίνουν εκεί), αλλά η πολιτική τους να μην είναι για τα… πανηγύρια.
Δεν έχω καμία… προκατάληψη με τους αρμοδίους ανθρώπους ότι θα τα κατάφερναν καλύτερα. Αυτό μπορούν, αυτό κάνουν. Είναι θέμα δυνατοτήτων και θέμα ικανοτήτων. Τόσα χρόνια για τη μεταφορά των μαθητών για παράδειγμα λέμε, τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Από τις καρότσες της Μεσσηνίας, τρία χρόνια μετά στις καρότσες της Αργολίδας, τρομερή πρόοδος…
Όλο φρου φρου και αρώματα… Και από τα σκουπίδια που 8 χρόνια τα οραματίζονται (τους ξεπέρασε ακόμη και η… Κάτω Ραχούλα) και εδώ δεν υπάρχει έργο, στο σιδηρόδρομο (που θα επανεκκινούσαν), στα αεροδρόμια (που θα έφτιαχναν και δύο μάλιστα), στους δρόμους (που τους μεγάλους τους άφησαν και ρίχνουν άσφαλτο παντού), στις τράπεζες (που θα έφερναν την ανάπτυξη) και σε ένα σωρό από άλλες βαρύγδουπες εξαγγελίες που θα μας… απογειώσουν, μόνο που η αμείλικτη πραγματικότητα τους προσγειώνει.
Κι όσο συναντάνε την αλήθεια, τους ταράζει αυτό και φτιάχνουν χίλια δύο σενάρια με πλούσια πολιτική φαντασίωση.
Και “βλέπουν” μέσω επικοινωνιακών υποχείριών τους, εχθρούς, συμμαχίες, σκιές και παράκεντρα. Μόνο που μπροστά τους είναι οι πολίτες και το δικό τους έργο.
Κι εδώ τα πράγματα είναι απλά και πολιτικά μεταφράζονται στο «…τους φτύνουν και αυτοί πανηγυρίζουν γιατί νομίζουν ότι βρέχει».
