Τη στιγμή που μοιάζει να… φλερτάρουμε ξανά με την οικονομική καταστροφή, γλυκοκοιτάζοντας όσα κρύβει στο βίαιο κατέβασμά του ο γκρεμός στον οποίο μας οδηγούν τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, μια σειρά από εικόνες, περνούν μπροστά στα μάτια μας, λες και βλέπουμε -ξανά- μια ταινία… βγαλμένη απ’ το μέλλον… Τα όνειρα, μετατρέπονται σε εφιάλτες. Εφιάλτες τόσο ρεαλιστικούς που δεν ξέρεις τι είναι καλύτερο τελικά… Να ξυπνήσεις, πνιγμένος από τη… δυσωδία της αλήθειας και τις παραδοχές που πληγώνουν ή να μείνεις… βαθιά νυχτωμένος; Δεν ξέρω, ειλικρινά! Και ποια είμαι εγώ να σου πω άλλωστε… Ίσως βέβαια, στα… σκοτάδια σου, να φαντάζουν λιγότερο οδυνηρές οι παραδοχές για το… ποιόν σου. Όχι, εντάξει, μην το παίρνεις και αυτό προσωπικά! Συνηθίζω να λέω στους φίλους μου, πως απ’ την αλήθεια, δεν πέθανε ποτέ κανείς και λένε πως είμαι σκληρή… Μπορεί. Δεν έχει σημασία όμως, τι είμαι εγώ. Προφανώς. Σημασία, έχει τι είμαστε όλοι μαζί. Ως λαός. Σαν πολίτες! Και δυστυχώς, μάλλον δεν είμαστε και ό,τι καλύτερο τελικά…
Έχουμε μείνει δεκαετίες τώρα, εγκλωβισμένοι σε ένα μακρινό παρελθόν του οποίου -σχεδόν-ποτέ δε… φανήκαμε αντάξιοι, ροκανίζοντας με τις επιλογές μας, πόντο – πόντο κάτι από το… ζηλευτό μας ύψος, (ανα)μασώντας σε βαθμό… πνιγμού πια, την καραμέλα της… προσέλευσής μας! Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», «Εγώ είμαι Έλληνας!», «Είμαι απόγονος του Κλεισθένη και του Σωκράτη εγώ!», «Εγώ γεννήθηκα στο χωριό του Κολοκοτρώνη». «Είμαι από τη Μάνη εγώ…»!Μέχρι εκεί όμως. Στο… τώρα, δεν κάνουμε τίποτε, ούτε τα πιο απλά, κι έτσι σβήνουμε σιγά – σιγά όπως έλεγε ο Σεφέρης κι ένα κομμάτι από το μέλλον μας! Ένα μέλλον αβέβαιο, που διαγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα, αφού βουτάμε χωρίς δεύτερη σκέψη τα… πινέλα της προοπτικής μας, στον «βούρκο» των επιλογών μας, που είναι τελικά, οι μόνες που μας καθορίζουν. Είμαστε επιλογές και όχι οι ρίζες μας, ευτυχώς! Γιατί, αν το δεις ψύχραιμα, είναι όντως ευτύχημα, αφού όταν αναγνωρίζεις το λάθος, έχεις πάντα τη δυνατότητα να το διορθώσεις.
Ξέρεις κάτι;
Σε καταλαβαίνω, γιατί το έχω κάνει κι εγώ! Έχω ψωνίσει από τις περισσότερες αλυσίδες. Ίσως όμως, τώρα που ο διπλανός μας προσπαθεί να επιβιώσει με το μαγαζάκι του, που… επειδή ψωνίζω συνειδητά σε αρκετά από αυτά, ξέρω πως θα βρεις και καλή ποιότητα και μοναδικά κομμάτια και καλές τιμές, ίσως λέω, να το ξαναέβλεπες. Να το ξαναβλέπαμε μαζί! Να του δίναμε μαζί, τη δυνατότητα να αντέξει το… «άνοιξε» – «κλείσε», να μην τον «πνίξουν» τα χρέη και να μπορεί να έρθει στο δικό σου δικηγορικό γραφείο, στο δικό σου ιατρείο, να φέρει στο δικό σου φροντιστήριο τα παιδιά του, να ψωνίσει στο μανάβικό σου, να μάθει μπαλέτο στη δική σου σχολή χορού η κόρη του, να πάρει ψωμί από τον φούρνο σου, να προσπαθήσει να σμιλέψει το κορμί του, στο δικό σου γυμναστήριο, να φτιάξει το αυτοκίνητό του, στο δικό σου συνεργείο, να έρθει στο ξενοδοχείο σου για μια μικρή απόδραση, στο κομμωτήριό σου για καλλωπισμό και στην καφετέριά σου κάθε πρωί ή το απόγευμα, που τόσο πολύ τον έχεις ανάγκη… Να έρθει σε ‘ΣΕΝΑ! Στο σύντροφο, στο φίλο, στο συγγενή σου, ενισχύοντας την… αντοχή των κρίκων της αλυσίδας της τοπικής -σε πρώτη φάση- οικονομίας και δίνοντάς σου τη δυνατότητα να ζεις σε μια πόλη, που δε θα κινδυνεύει να είναι… ξένη στα μάτια σου και να φαντάζει με… φάντασμα.
Είμαι σίγουρη πως μαζί, μπορούμε! Άλλωστε, σκέψου και τις φλεβίτσες στα πόδια σου!
Δε θα κινδυνεύουν περιμένοντας τόση ώρα στην… ουρά! Τι λες; Μήπως να το… ξαναδούμε;
Γ.Α
