Πέρασαν 10 χρόνια, από το τελευταίο αντίο… μα ποτέ δεν έφυγε από κοντά μας. Ο λόγος για τον Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο. Είναι τέτοιο το αποτύπωμα που άφησε στο πεπρωμένο αυτού του τόπου, με την συνεισφορά του, αλλά και με την προσωπικότητά του. Ένας μεγάλος Έλληνας, ένας ευπατρίδης που πάλεψε μέχρι τέλους για να κάνει το όνειρό του πράξη. Και το έκανε… Δεν λογάριασε τις φουρτούνες και την οδύσσεια της θάλασσας και έκανε τις σειρήνες της στεριάς να σωπάσουν και να αγκαλιάσουν την απογείωση του προορισμού της Costa Navarino στα πέρατα του κόσμου.
Ο Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1935 στο Διαβολίτσι της Μεσσηνίας, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αναγκάστηκε να μετοικήσει στην Αθήνα κατά τα «καταστρεπτικά», όπως τα χαρακτήριζε, χρόνια του Εμφυλίου, όπου και πρωτοαντίκρισε τη θάλασσα σε ηλικία 13 ετών. Αποφοίτησε από νυχτερινό Γυμνάσιο στην Αθήνα καθώς παράλληλα εργαζόταν.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 1953, σε ηλικία 18 ετών, μπαρκάρισε από το λιμάνι του Πειραιά με εξάμηνη άμισθη σύμβαση και να καλύπτει ο ίδιος την τροφοδοσία του. Στα 20 συνεχή χρόνια που διήρκεσε η ναυτική του καριέρα προήχθη σε όλους τους βαθμούς της ναυτικής ιεραρχίας. Το 1962 γνωρίστηκαν με την Κάρμεν Κυρίτση, παντρεύτηκαν το 1964 και απέκτησαν τρεις γιους.
Το 1974, ο Καπετάν Βασίλης ίδρυσε την Costamare Shipping Co S.A. και σύντομα αγόρασε το πρώτο καράβι του στόλου, ένα μικρό cargo πλοίο το οποίο μετονόμασε σε CARMEN. Η ναυτιλιακή κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1980 δυσκολεύει τις καταστάσεις, αλλά ο ίδιος, πιστεύοντας ότι «δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα, υπάρχουν μονό γνωστά και άγνωστα», αποφασίζει να στραφεί σε πλοία container, κίνηση στην οποία προέβη το 1985. Η απόφαση αυτή οδήγησε στα μετέπειτα χρόνια στη δημιουργία της μεγαλύτερης ανεξάρτητης ιδιωτικής εταιρείας πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον κόσμο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, γεννήθηκε η μεγαλόπνοη ιδέα και το όραμα για την Costa Navarino: μια ποιοτική επένδυση που αφενός θα τοποθετούσε τη Μεσσηνία στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη και αφετέρου θα επέτρεπε στους ανθρώπους της περιοχής να παραμείνουν στη γενέτειρά τους. Το 1997, έχοντας ήδη αγοράσει μεγάλο τμήμα της απαιτούμενης γης, ο Καπετάν Βασίλης ίδρυσε την ΤΕΜΕΣ, η οποία ανέλαβε την υλοποίηση του οράματος. Το Μάιο του 2010 ξεκίνησε η λειτουργία της πρώτης περιοχής στην Costa Navarino, η οποία περιλαμβάνει ξενοδοχεία, γήπεδο γκολφ, συνεδριακό κέντρο, spa και άλλες υποδομές, σε μία περιοχή έκτασης περίπου 1.300 στρεμμάτων. Τον Οκτώβριο του 2011 ξεκίνησε η λειτουργία του δεύτερου γηπέδου γκολφ, στη δεύτερη περιοχή που αναπτύσσεται κοντά στην Πύλο.
Το 1999, ο Καπετάν Βασίλης ίδρυσε την GEOHELLAS, μια εταιρεία μεταλλευτικής δραστηριότητας με αντικείμενο την εξόρυξη, επεξεργασία και διάθεση ανόργανων βιομηχανικών ορυκτών από τα κοιτάσματα της εταιρείας στη Μακεδονία.
Η έντονη οικολογική δράση του Καπετάν Βασίλη χρονολογείται ήδη από τη δεκαετία του 1970. Υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Ελληνικής Ένωσης Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (HELMEPA) και ιδρυτικό μέλος της παιδικής HELMEPA, η έκθεση της οποίας στεγάζεται στο κτίριο της Costamare. Το 1998 η HELMEPA Junior έλαβε το βραβείο Global 500 του UNEP (Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα Ηνωμένων Εθνών). Το 2008 η Costamare ήταν η πρώτη ναυτιλιακή εταιρεία παγκοσμίως που εναρμονίστηκε πλήρως με τις νέες διεθνείς οδηγίες για τους δείκτες CO2.
Πάντα πίστευε ότι «με το να παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, με το να δίνεις γεμίζει η καρδιά σου». Παράλληλα με την οικολογική του δράση ανέπτυξε πλούσια κοινωνική δράση που σχετιζόταν κυρίως με τη ναυτοσύνη, τον Ελληνισμό, την Ορθοδοξία και την εκπαίδευση. Ο Καπετάν Βασίλης είχε συμμετάσχει στα Διοικητικά Συμβούλια ελληνικών και διεθνών οργανισμών και είχε βραβευτεί και αναγνωριστεί για τη δραστηριότητα και την προσφορά του από σημαντικούς φορείς όπως η Ακαδημία Αθηνών, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τα Επτά Επιμελητήρια Πελοποννήσου, το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας, η Λέσχη Επιχειρηματικότητας κ.ά.
Το 2005, μετά από 57 χρόνια εργασίας, ο Καπετάν Βασίλης ανακοίνωσε ότι αποσύρεται προκειμένου να αφιερώσει χρόνο στη σύζυγό του Κάρμεν και στα δύο τότε «νεότευκτα», όπως τα αποκαλούσε, εγγόνια του, αφήνοντας τη διεύθυνση και διαχείριση των εταιρειών στους τρεις γιους του. Στις 25 Ιανουαρίου του 2011, έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι έχοντας προλάβει να αποκτήσει πολλά εγγόνια και να δει να ολοκληρώνονται πολλά από τα όνειρα και τα σχέδιά του, σε θάλασσα και στεριά.
