Ανατριχίλα και ρίγος προκαλεί η σκέψη ενός πατέρα ή μιας μάνας που λίγες ώρες πριν τη μοραία στιγμή ζητούσαν ότι πιο “απλό” και “καθημερινό” από το παιδί τους: να τους ενημερώσει όταν φθάσει στον προορισμό του, στο σπίτι… «Στείλε όταν φτάσεις». Ήταν το τελευταίο μήνυμα που αντάλλαξαν. Το παιδί τους δεν έφτασε ποτέ. Το ταξίδι τελείωσε …νωρίς και άδοξα.
Το ατύχημα στα Τέμπτη και ο άδικος χαμός των 46 ανθρώπων έχει πραγματικά συγκλονίσει ολάκερη την κοινωνία. Δεν είναι το πρώτο. Ελπίζουμε πως θα είναι το τελευταίο. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει ως κοινωνία να αναλάβουμε πρωτίστως την ευθύνη και άμεσα να προβούμε σε πράξεις. Αυτοί που φταίνε ναι, πρέπει να πληρώσουν, αλλά πρέπει τα πράγματα να αλλάξουν.
Οι ευαίσθητες ψυχές των νέων που έντρομες παρακολουθούν τις εξελίξεις κλονίζονται ανεπανόρθωτα και μας ζητούν να τις προστατεύσουμε. Να κάνουμε πράξη τα λόγια και να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα: «Όχι άλλα εγκλήματα…»
Τα παιδιά, οι μαθητές μας «μιλούν» με τον πιο ηχηρό τρόπο και ζητούν από την κοινωνία και την πολιτεία να βάζει τέλος στην αμέλεια, στο λάθος, στην απροσεξία, στην αδιαφορία, στην … στην… στην … σε όλα εκείνα που οδήγησαν στον χαμό 57 νέων στην πλειοψηφία τους ανθρώπων που γύριζαν σπίτι, πηγαιναν σε δουλειά, ταξίδευαν να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα…
Τα νέα παιδιά φωνάζουν…
«Όχι άλλα εγκλήματα»…
Είναι… εκκωφαντική σήμερα η ανάγκη να τα ακούσουμε…
«Στείλε όταν φτάσεις»…
Μαθητές αγανακτισμένοι, φοβισμένοι, με τρόπο ιδιαίτερο, με τις σχολικές τους σάκες ζητούν από την πολιτεία και όλους εμάς να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο, πιο ασφαλή…
Ας το πράξουμε…
Δεν θέλει κόπο. Θέλει αποφασισικότητα. Θέλει πυγμή…
…για ένα αύριο αντάξιο των προσδοκιών τους…
