Του Θανάση Κ.
Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ξεκίνησε ως “περίπατος” για την κυβέρνηση – και κατέληξε σε μια “πολύ δυσάρεστη έκπληξη”!
Γιατί έδειξε ότι όσοι θεωρούν “δεδομένη” την “ηγεμονία” της κυβέρνησης στο πολιτικό σκηνικό, κάνουν λάθος!
Κι όσοι πιστεύουν ότι, επειδή δεν υπάρχει αντιπολίτευση, η αλαζονεία της κυβέρνησης θα μένει ατιμώρητη, κάνουν επίσης λάθος…
Κι όσοι πιστεύουν ότι οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας θα ανέχονται αδιαμαρτύρητα να τους θεωρούν “δεδομένους”, κάνουν το μεγαλύτερο λάθος.
Κι όλα αυτά είναι περισσότερο ανησυχητικά για τη χώρα, παρά για την ίδια την κυβέρνηση.
* Πρώτον, είναι ανησυχητικά για τη χώρα, διότι η αποχή μεγάλωσε κι άλλο! Ήταν ήδη επικίνδυνα μεγάλη από πριν – και τώρα έγινε ακόμα μεγαλύτερη…
Στις δεύτερες βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου ο αριθμός των ψηφισάντων ήταν ο μικρότερος από το…1978!
Πράγματι, τον περασμένο Ιούνιο ψήφισαν τουλάχιστον 290 χιλιάδες λιγότεροι απ’ ό,τι στο δεύτερο προηγούμενο χαμηλό συμμετοχής: στις βουλευτικές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου υπάρχει δεύτερος γύρος, σε παλαιότερες “αναμετρήσεις” το ποσοστό συμμετοχής κυμαινόταν ανάμεσα στο 42 και το 60%.
Τώρα στον δεύτερο γύρο το ποσοστό συμμετοχής ήταν 35% με 40%, των “εγγεγραμμένων”! Δηλαδή μεγάλη… καθίζηση σε σχέση με το παρελθόν – ακόμα και το πιο πρόσφατο…
Μεγάλο μέρος του κόσμου είτε δεν “ενδιαφέρεται” πια, είτε δεν θεωρεί ότι του προσφέρονται “εναλλακτικές λύσεις”, είτε δείχνει “γενικευμένη απογοήτευση”, είτε διαμηνύει ότι ΔΕΝ εκπροσωπείται.
Αυτό το “κενό εκπροσώπησης” μαζί με την μαζική έκφραση “απογοήτευσης” των ψηφοφόρων, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά φαινόμενα. Για τη χώρα πρωτίστως…
* Δεύτερον, στις περιφερειακές εκλογές (που θεωρούνται και ενδεικτικές για τη δύναμη των κομμάτων τη δεδομένη στιγμή), η ΝΔ κέρδισε από τον πρώτο γύρο τις 7 από τις 13 περιφέρειες. Βέβαια εδώ συνυπολογίζεται και η εκλογή Αρναουτάκη στην Κρήτη, ο οποίος στηρίχθηκε αυτή τη φορά από τη ΝΔ. Αλλά ο Αρναουτάκης ούτε Νεοδημοκράτης είναι ο άνθρωπος, ούτε οι ψηφοφόροι του στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Και παλαιότερα η εκλογή Αρναουτάκη στην Κρήτη ΔΕΝ “πιστώνονταν” στη ΝΔ.
Εν πάση περιπτώσει, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, έδειξαν όντως ότι η κυβέρνηση κρατά σταθερό προβάδισμα μέσα στην κοινωνία.
Και διεκδικούσε τις υπόλοιπες 6 περιφέρειες στον δεύτερο γύρο. Ή τουλάχιστον 5 από τις 6 (στις οποίες προηγούνταν οι υποψήφιοι που η κυβέρνηση στήριζε).
Κάποιοι την περασμένη Κυριακή στοιχημάτιζαν για 13 στα 13! Και πάντως οι περισσότεροι προέβλεπαν ότι η ΝΔ θα σάρωνε, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι υποψήφιοί της προηγούνταν με συντριπτικά ποσοστά στον πρώτο γύρο…
Και στις περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους.
Τελικά συνέβη το αντίθετο!
* Παντού – με μοναδική σχεδόν εξαίρεση την περιφέρεια Πελοποννήσου – υπήρξαν ανατροπές. Υποψήφιοι εναντίον της κυβέρνησης που είχαν έλθει δεύτεροι στον πρώτο γύρο, υστερώντας 10 και 15 μέχρι και… 25 μονάδες του “κυβερνητικού” υποψηφίου, ξεπέρασαν το 50% στο δεύτερο γύρο και εκλέχθηκαν! Νικώντας καθαρά και – και απροσδόκητα – τον υποστηριζόμενο υποψήφιο από την κυβέρνηση.
Πρόκειται για γενικευμένο φαινόμενο, που δεν εξηγείται μόνο με τοπικά αίτια – αν και υπάρχουν και τέτοια…
Πρόκειται ακόμα για φαινόμενο πολύ βαθύτερο από απλή “αντικυβερνητική συσπείρωση”, όπως έσπευσαν να διακηρύξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
* Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο δεύτερο γύρο εστάλη μήνυμα αποδοκιμασίας στην κυβέρνηση – και την πλήρωσαν και οι υποψήφιοι που η ίδια στήριξε.
Για να υπάρξουν όλες αυτές οι πρωτοφανείς ανατροπές παντού, ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο γύρο, έπρεπε να συμβούν τρία πράγματα:
— Να αλλάξει η “σύσταση” του εκλογικού σώματος, δηλαδή να μην πάει να ψηφίσει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του πρώτου γύρου. Είτε ψηφοφόροι της ΝΔ, που δεν στήριξαν τον κυβερνητικό υποψήφιο, είτε ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης που δεν πήγαν να ψηφίσουν κι επέτρεψαν να βγει ο “δεξιός αντάρτης”…
— Να συσπειρωθούν ετερογενείς δυνάμεις εναντίον του “κυβερνητικού υποψηφίου”. Ακόμα και νεοδημοκράτες, πέρα από τους αντιπολιτευόμενους…
— Και να μετακινηθούν ψηφοφόροι του πρώτου γύρου σε βάρος του κυβερνητικού υποψηφίου.
Τα δύο πρώτα σίγουρα συνέβησαν. Ίσως συνέβη και το τρίτο σε κάποιες περιοχές.
Αλλού δεν πήγαν να ψηφίσουν οι νεοδημοκράτες. Γιατί δεν φοβούνται πλέον πιθανή άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δείχνει πια να διαλύεται “εις τα εξ ων συνετέθη”.
Ο διάχυτος φόβος επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κυρίαρχο κίνητρο για μαζική ψήφο υπέρ της ΝΔ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Όσο ο φόβος αυτός εξαφανίζεται τόσο μειώνεται το βασικό κίνητρο των ψηφοφόρων της ΝΔ να στηρίξουν το κόμμα τους (που αρχίζει να τους “αποξενώνει” πια…)
Αλλού οι αντιπολιτευόμενοι συσπειρώθηκαν, χωρίς φόβο πια, ότι αυτό μπορεί να επαναφέρει το ΣΥΡΙΖΑ. Ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ εμπόδιζε και τη συσπείρωση της αντιπολίτευσης! Ακόμα και πολλοί που δεν συμπαθούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είχαν ωστόσο καμία όρεξη να ρισκάρουν επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι απέφευγαν ως τώρα να αντί-συσπειρωθούν εναντίον της. Είτε στις βουλευτικές είτε και στις αυτοδιοικητικές ακόμα.
Τώρα που ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεν υπάρχει πια, η αντι-συσπείρωση εναντίον του κυβερνητικού υποψηφίου έμοιαζε λιγότερο επίφοβη και γι’ αυτούς.
Τέλος, πολλοί αντιπολιτευόμενοι ψηφοφόροι, πήγαν να ψηφίσουν τον “δεξιό αντάρτη” παρά το γεγονός ότι “ιδεολογικά” διαφωνούν μαζί του το ίδιο και ή και περισσότερο απ’ όσο με τον κυβερνητικό υποψήφιο.
Αλλού και νεοδημοκράτες πήγαν να ψηφίσουν τον αντιπολιτευόμενο υποψήφιο. Όχι τόσο γιατί συμφωνούν μαζί του (πολλές φορές δεν τον ήξεραν καν), αλλά για να στείλουν “μήνυμα” στην κυβέρνηση:
— Πάψε να μας θεωρείς “δεδομένους”!
Υπάρχουν και τρείς εμβληματικές περιπτώσεις που τα συμπυκνώνουν όλα αυτά:
— Πρώτον, η περίπτωση Κώστα Μπακογιάννη στο Δήμο Αθήνας. Ο ίδιος υπήρξε επιτυχημένος Περιφερειάρχης στη Κεντρική Στερεά Ελλάδα. Και με συμβατικά κριτήρια δεν υπήρξε “αποτυχημένος” δήμαρχος Αθήνας. Εξ ού και παρά λίγο να βγει, κι αυτή τη φορά, από τον πρώτο γύρο…
Ούτε ο αντίπαλός του, ο κ. Δούκας, ήταν κάτι το εξαιρετικό. Χώρια που ήταν παντελώς άγνωστος μέχρι πριν λίγες εβδομάδες…
Αλλά ο Μπακογιάννης χρεώθηκε τον “Μεγάλο Περίπατο”! Την πιο κραυγαλέα επίδειξη ασχετοσύνης, αλαζονείας και αρχοντοχωριατισμού.
Ήταν ασχετοσύνη να εγκαταστήσει γιγαντιαία φοινικόδεντρα σε… ζαρντινιέρες στο κέντρο της Αθήνας!
Ή να θέλει να φυτέψει… πλατάνια χαμηλά στη Σταδίου κοντά στην Ομόνοια πάνω από τους συρμούς του μετρό!
Καλά, ο ίδιος δεν ήξερε – δεν βρέθηκε κανείς να του πει ότι αυτά δεν γίνονται;
Ούτε βρέθηκε κανείς να του πει ότι σε μια υδροκεφαλική Αθήνα με στενούς δρόμους και τεράστια κίνηση ΔΕΝ στενεύεις τις μόνες πλατιές λεωφόρους του κέντρου για να κάνεις… ποδηλατόδρομο!
Ούτε βάζεις… πολύχρωμα εξωτικά δενδρύλλια στο Σύνταγμα!
Όλα αυτά δείχνουν ότι άκουσε κάποιους άσχετους συμβούλους δεν κατάλαβε τα προβλήματα των πολιτών του, ούτε τον ιστορικό χαρακτήρα της Πόλης.
Σαν να ήθελε να μιμηθεί το Παρίσι ή το Άμστερνταμ. Στην Αθήνα!
Συμπεριφέρθηκε ως “πριγκιπόπουλο”.
Γιατί αν δεν ήταν αυτός που ήταν, δεν θα διανοούνταν να δείξει τέτοια ελαφρότητα ή τέτοια επιπολαιότητα.
Κι αυτά πληρώνονται…
— Δεύτερον, η περίπτωση Κώστα Μουτζούρη στο Βόρειο Αιγαίο. Αυτός και τεχνική κατάρτιση έχει, και πρύτανης του Μετσόβιου Πολυτεχνείου υπήρξε και “ακροδεξιός” δεν υπήρξε ποτέ.
Το ότι αντιστάθηκε στην εισβολή των παράνομων το 2020, στο νησί της Λέσβου, ήταν υπέρ του! Και ο ίδιος δικαιώθηκε.
Και η ΝΔ, η οποία υπερηφανεύεται ότι έφτιαξε τελικά τον “φράχτη” στον Έβρο (με τρία χρόνια καθυστέρηση, κι όχι ολόκληρο), τιμώρησε τον Μουτζούρη με το να μην τον στηρίξει ξανά το 2023, στο Βόρειο Αιγαίο.
Οι νησιώτες όμως τον στήριξαν τελικά.
— Τρίτον, η περίπτωση Δημήτρη Πτωχού στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Εδώ στηρίχθηκε “άνθρωπος του Σαμαρά”, ο οποίος διαθέτει σημαντική κατάρτιση αλλά και πείρα, αφού διετέλεσε στενός συνεργάτης του πρώην Πρωθυπουργού στην περίοδο 2012-15.
Αλλά, μέχρι πρόσφατα, ήταν μάλλον άγνωστος εκτός Μεσσηνίας. Και υπονομεύθηκε άγρια και από τον μέχρι σήμερα Περιφερειάρχη (και πρώην Δήμαρχο Καλαμάτας) Παναγιώτη Νίκα, αλλά και από σημαντικό μέρος του νεοδημοκρατικού – μητσοτακικού – “κατεστημένου”.
Αξιοσημείωτο εδώ, είναι πως τον Νίκα, αν και ήταν ορκισμένος αντίπαλος του Σαμαρά στη Μεσσηνία για δεκαετίες, ο Κυριάκος τον είχε προτείνει ως “περιφερειάρχη” Πελοποννήσου το 2019. Εναντίον του τότε περιφερειάρχη Πέτρου Τατούλη. Πράγμα που είχε προβληθεί τότε ως “εχθρική κίνηση” κατά Σαμαρά…
Ο Σαμαράς όμως, εκπλήσσοντας τους πάντες τότε, στήριξε ανοιχτά τον Νίκα και τον… έβγαλε! Ερχόταν πολύ πίσω στις δημοσκοπήσεις ο Νίκας τότε, βγήκε δεύτερος στο πρώτο γύρο κι ύστερα βγήκε πρώτος στον δεύτερο γύρο κερδίζοντας την Περιφέρεια.
Φέτος ο Μητσοτάκης έβαλε τον Δημήτρη Πτωχό ως υποψήφιο περιφερειάρχη Πελοποννήσου. Όταν στις δημοσκοπήσεις προηγούνταν με διαφορά ο Τατούλης. Κι ενώ ο Νίκας, υπονόμευε τον Πτωχό ανοιχτά…
Μερίδα του Τύπου (και του νεοδημοκρατικού “κατεστημένου”) πολέμησε τον Πτωχό και τον Σαμαρά, προεξοφλώντας την ήττα του πρώτου και τον… “διασυρμό” του δεύτερου!
Τελικά ο Πτωχός κατάφερε να πάει πολύ-πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τον περίμεναν. Βγήκε πρώτος με σημαντική διαφορά στον πρώτο γύρω (και έχασε την εκλογή του από τον πρώτο γύρο για 330 ψήφους!)
Ύστερα, στον δεύτερο γύρο, κι ενώ υπήρχε συσπείρωση υπέρ Τατούλη των πάντων (αντιπολιτευομένων, αλλά και μερίδας κυβερνητικών) ο Πτωχός κέρδισε καθαρά και πήρε την περιφέρεια!
Φυσικά, άπαντες το “πίστωσαν” στον Σαμαρά, ο οποίος στήριξε αποφασιστικά τον Πτωχό και στους δύο γύρους. Δείχνοντας έτσι, ότι η επιρροή του σήμερα στις τοπικές κοινωνίες παραμένει πολύ μεγάλη…
Η μόνη μεγάλη “ανατροπή” που έγινε υπέρ της ΝΔ, σε αυτές τις εκλογές, έγινε από τον Σαμαρά, στον πρώτο γύρο, στην Πελοπόννησο!
Αν δεν ήταν ο Πτωχός στην Πελοπόννησο – και ο Σαμαράς, βεβαίως – η “δυσάρεστη έκπληξη” του δεύτερου γύρου θα γινόταν “πανωλεθρία” για τη ΝΔ.
Ο Πτωχός στην Πελοπόννησο (και ο “δεξιός αντάρτης” Αμανατίδης στην Δυτική Μακεδονία, όπως και ο Μουτζούρης στο Ανατολικό Αιγαίο) έδειξαν ότι δεν κέρδισε η “ενωμένη αντιπολίτευση” το δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ήταν απλώς μια πολύ ηχηρή αποδοκιμασία των επιλογών της κυβέρνησης. Της αλαζονείας της και των κακών επιλογών της.
Όπου η βάση της παράταξης συσπειρώθηκε γύρω από άξια πρόσωπα που δεν προκαλούσαν την κοινωνία, υπήρξε καθαρή επιτυχία.
— Συμπέρασμα πρώτο: Πριν κάνεις “ανοίγματα” σε άλλους χώρους, φρόντισε να συσπειρώνεις την ίδια την παράταξή σου. Μην την περιφρονείς και μη τη θεωρείς “δεδομένη”. Αλλιώς θα το πληρώσεις και δεν θα ξέρεις από που ‘σούρθε…
— Συμπέρασμα δεύτερο: Άνοιγμα στο “κέντρο” δεν είναι ούτε ο “δικαιωματισμός” ούτε η στήριξη σε περίεργες ΜΚΟ που φέρνουν παράνομους. Αυτά απωθούν την κοινωνία συνολικά και την “αντισυσπειρώνουν”…
Απωθούν όχι μόνο τους Δεξιούς. Αλλά και τους Κεντρώους. Και κάποιους αριστερούς ακόμα…
— Συμπέρασμα τρίτο: οι “πρίγκιπες” και τα “σόγια” απωθούν τον κόσμο! Αυτό κάποιες φορές είναι άδικο για κάποια πρόσωπα, αλλά είναι απολύτως δικαιολογημένο, όταν η προβολή τους γίνεται σκανδαλώδης. Κι εδώ ευθύνη δεν έχουν μόνον οι “πρίγκιπες”, αλλά και οι πάσης φύσεως “αυλικοί”.
— Συμπέρασμα τελευταίο: Η ΝΔ ελπίζω να κατάλαβε ότι κέρδισε άνετα τις πρόσφατες εκλογές και πήγε πολύ καλά στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών, γιατί ο κόσμος δεν θέλει με τίποτα επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνία συσπειρώθηκε γύρω από τη ΝΔ γιατί φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ! Όχι γιατί “επικροτεί” την πολιτική της κυβέρνησης.
Όσο ο κίνδυνος του ΣΥΡΙΖΑ εξαφανίζεται, τόσο το κίνητρο συσπείρωσης υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποδυναμώνεται.
Κι αυτό εκφράζεται κυρίως με την αποχή που όσο πάει και μεγαλώνει. Ο κόσμος δεν θέλει το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μάλλον δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα και τη σημερινή κυβέρνηση.
Όταν υπάρχει κίνδυνος επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνονται υπέρ όποιου βρίσκεται απέναντί του.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πια ορατό κίνδυνο, ή μένουν σπίτι τους, ή στέλνουν μήνυμα εναντίον της κυβέρνησης.
Δεν ψηφίζουν καθόλου ή ψηφίζουν ό,τι να’ ναι, φτάνει να αποδοκιμάσουν την περιφρόνηση και την αλαζονεία που εισπράττουν…
Υπάρχει πια σοβαρή αποξένωση της κοινωνίας από την Πολιτική.
Και κενό εκπροσώπησης στην κοινωνία…
Κι αυτό το κενό εκπροσώπησης είναι πολύ σοβαρό και πολύ επικίνδυνο.
Για το οποίο βέβαια, δεν μιλάει κανείς…
